Rozmaite zmiany barw kamieni

Przez podgrzewanie do temperatury 450°C pochodzący z Brazylii lub Madagaskaru zielonawy beryl nabiera niebieskawej barwy akwamarynu, a ciemnoniebieskie turmaliny z południowo-zachodniej Afryki zmieniają swą barwę na intensywnie zieloną, zbliżoną do barwy szmaragdu. Żółte szafiry wskutek podgrzewania stają się bezbarwne (program uprawnienia budowlane na komputer).

W wytwórniach ozdób bursztynowych otrzymuje się większe kawałki bursztynu przez podgrzewanie do temp. 200-250°C i sprasowywaniu kawałków drobnych. W tej temperaturze bursztyn staje się miękki, a pod bardzo wysokim ciśnieniem okruchy łączą się w niemal jednorodną całość. Tylko doświadczone oko potrafi odróżnić sprasowany bursztyn od naturalnego.
Rozmaite zmiany barw kamieni szlachetnych można uzyskać przez poddanie ich działaniu radu lub jego związków, bombardowaniu cyklotronowemu, promieniami Roentgena lub katodowymi. W ten sposób bezbarwny diament staje się zielony. Bezbarwny i różowy kwarc nabiera barwy ciemnej. Odbarwiony przez podgrzewanie kwarc zadymiony lub ametyst odzyskują swoją poprzednią barwę wskutek działania radu; jednakże barwa przywrócona w ten sposób nie jest trwała (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Stwarzając warunki podobne do warunków powstawania różnych minerałów przeprowadzono od dawna liczne próby otrzymywania ich w sposób sztuczny. W wyniku tych prób w laboratoriach uzyskano minerały syntetyczne. W końcu ubiegłego stulecia usiłowano w ten sposób otrzymać również kamienie szlachetne.
Przed uzyskaniem pierwszych kamieni syntetycznych w jubilerstwie próbowano wprowadzić tzw. kamienie rekonstruowane.

Metoda ta polegała na stapianiu drobnych kamieni w wysokiej temperaturze, a następnie powolnym ich ochładzaniu. Otrzymano w ten sposób duże kamienie. Sposób ten zastosowano przede wszystkim do rubinów. W 1895 r. udało się Michaudowi otrzymać duże, pięknej barwy rubiny przez stopienie małych kamyków i okruchów (uprawnienia budowlane).

Krzemian ołowiu

Prawdopodobnie wiele z tych kamieni przewieziono do Indii, a następnie wraz z prawdziwymi rubinami sprzedawano jako kamienie naturalne. Metodą Michauda podgrzewano drobne rubiny w tyglach platynowych do temperatury około 1800°C, dodając je stopniowo do stopionej-masy. Rekonstruowane kamienie nie odegrały jednak zbyt wielkiej roli, ustępując właściwym kamieniom syntetycznym (program egzamin ustny).
Pierwsze próby otrzymywania syntetycznych kamieni szlachetnych przeprowadzono w pierwszej połowie XIX w. Znajomość chemii analitycznej pozwalała już wtedy na wykonywanie analiz chemicznych kamieni szlachetnych i określanie niewielkich domieszek wywołujących różne zabarwienie (opinie o programie).

Najwcześniej przeprowadzono syntezę rubinu, chociaż tlenek glinu jest ciałem topiącym się dopiero w temperaturze 2050°C. Do jego stopienia trzeba było używać dmuchawki tlenowodo rowej. W 1828 r. Francuz Gaudin otrzymał małe kulki stopionego tlenku glinu, prażąc ałun i siarczan potasu. Dodatek dwuchromia nu potasu dawał zabarwienie czerwone. Otrzymane w ten sposól sztuczne masy były jednak mętne (segregator aktów prawnych).
W 1837 r. otrzymano syntetyczne rubiny przez stapianie ałunu z dodatkiem małej ilości chromu jako pigmentu. Białe szafir; otrzymał w 1847 r. Ebelman przez stopienie tlenku glinu w kwa się borowym. W 1877 r. Francuz Fremy wraz ze swym ucznier Feilem otrzymali syntetyczny korund przez stopienie tlenku glinu i tlenku ołowiu. Powstał wówczas glinian ołowiu, który utrzymywali przez pewien czas w sitanie stopionym w tyglu porcela nowym. W czasie tego procesu tworzył się krzemian ołowiu, a tlenek glinu krystalizował w postaci białego szafiru. Po dodani kilku procent soli chromowej powstawał czerwony syntetyczn rubin (promocja 3 w 1).

Lepsze wyniki uzyskali Fremy i Verneuil przez stapiani tlenku glinu z fluorkiem baru, wapnia lub glinu z dodatkiem dwu chromianu potasu. Ze stopu krystalizowały pięknie wykształcon* zabarwione na czerwono kryształy tlenku glinu. Otrzyman w ten sposób syntetyczne rubiny nie przekraczały jednak V2 ks rata.