Rozmieszczenie zgnilizny

Niezależnie od struktury drewno w tym stadium rozkładu nadaje się jedynie na opał; ze względu na wydatne obniżenie własności mechanicznych i małą zwięzłość nie może ono znaleźć zastosowania w produkcji (program uprawnienia budowlane na komputer).
Rozmieszczenie zgnilizny w pniu. W wielu wypadkach rozmieszczenie zgnilizny w pniu decyduje o możliwości zastosowania i wykorzystania drewna.

Jeżeli zgnilizna zlokalizowana jest tylko w części przekroju poprzecznego lub w części długości strzały, to usunięcie wadliwej części drewna może nastąpić w trakcie obróbki wstępnej (wyrzynki) w czasie przecierania, łuszczenia lub innych form obróbki. Zgnilizna natomiast występująca jednocześnie w różnych miejscach pnia często dyskwalifikuje drewno jako materiał użytkowy (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Ze względu na położenie na przekroju poprzecznym pnia wyróżnia się zgniliznę zewnętrzną, wewnętrzną i rozrzuconą.

Zgnilizna zewnętrzna jest to zgnilizna przyobwodowych warstw drewna okrągłego. Na czole występuje ona w postaci pierścienia porażonego drewna o barwie jasnobrunatnej, słomkowej lub białej. Struktura porażonego drewna jest najczęściej włóknista. Zgnilizna zewnętrzna występuje na drewnie iglastym i liściastym (uprawnienia budowlane).
Zgniliznę zewnętrzną na drzewach żywych, najczęściej iglastych, powoduje opieńka miodowa (Armillaria mellea Vahl.). W drewnie ściętym zgnilizna zewnętrzna może wystąpić pod wpływem różnych grzybów powodujących zgnilizny składowe; w niekorzystnych warunkach składowania zgnilizna ta może z czasem opanować wewnętrzną część pnia (program egzamin ustny).

Zgnilizna zewnętrzna w drewnie dębowym nie stanowi większej wady, gdyż występowanie jej ogranicza się do bielu, który odpada w trakcie obróbki tarcicy, a w okleinach ulega redukcji przy pomiarze. Natomiast w drewnie łuszczarskim zgnilizna zewnętrzna stanowi poważną wadę, gdyż występuje w przyobwodowej części pnia, która przedstawia główną wartość użytkową przy łuszczeniu forniru.
Przy pomiarze zgnilizny zewnętrznej w drewnie okrągłym określa się głębokość jej zasięgu w cm lub w ułamku średnicy.

Zgnilizna wewnętrzna (mursz środkowy) występuje w wewnętrznej, zwykle przyrdzeniowej części drewna okrągłego (opinie o programie). U gatunków iglastych barwa porażonego drewna jest ciemna, u liściastych zaś jest zazwyczaj jaśniejsza niż w drewnie normalnym.

Zgnilizna rozrzucona

Zgniliznę wewnętrzną w żywych drzewach iglastych wywołują najczęściej: huba korzeniowa (Fomes annosus Karst.), czyli wrośniak korzeniowy (Trametes radiciperda Hart.) i wrośniak sosnowy (Trametes pini [Brot.] Fr.), a w drewnie ściętym twardziak łuskowaty (Lentinus squa- mosus [Schaeff.] Quel.).
U gatunków liściastych zgnilizna wewnętrzna powstaje tylko na drzewach żywych; wywołują ją głównie: huba ogniowa (Fomes igniarius Fr.) i skórnik popękany (Stereum frustulosum Fr.).

Przy pomiarze zgnilizny wewnętrznej w drewnie okrągłym podaje się średnicę części uszkodzonej w ułamku ^średnicy sortymentu. W tarcicy wyraża się szerokość części uszkodzonej w ułamku szerokości; w drewnie łuszczarskim podaje się najmniejszą grubość ścianki użytecznej lub największą średnicę części uszkodzonej (segregator aktów prawnych).
Zgnilizna rozrzucona występuje w postaci nieregularnie rozmieszczonych plam na całym przekroju poprzecznym drewna okrągłego czasem obejmuje ona tylko jedną stronę przekroju.
Zgniliznę rozrzuconą spotyka się prawie wyłącznie w drewnie ściętym lub w drzewach obumarłych na pniu. Wyjątek stanowi zgnilizna powodowana przez żagiew siarkową (Polyporus sulphureus [Buli.] Fr.) i hubę pospolitą (Fomes fomentarius Fr.), które występują na żywych drzewach liściastych.

Zgnilizna rozrzucona często występuje w miejscach uszkodzeń żywych drzew, jak na przykład w martwicy; wówczas nazywa się ją zgnilizną urazową (promocja 3 w 1).
Zgniliznę rozrzuconą u gatunków iglastych wywołują najczęściej siat- kowiec płotowy (Lenzites sepiaria [Wulf.] Fr.) i krowiak łykowaty (Palillus acheruntius [Humb.] Fr.); u gatunków liściastych zgniliznę rozrzuconą powodują głównie huba pospolita (Fomes fomentarius Fr.) i hubczak różnobarwny (Polystictus versicolor [L.] Fr.). Powstawaniu zgnilizny rozrzuconej w drewnie ściętym zapobiega się przez odpowiednie jego składowanie i konserwację oraz przez higienę składu (usuwanie odpadów drzewnych, trocin i korowiny, nasycanie legarów).