Rozpiętość i obciążenie

W płycie utwierdzonej (osadzonej) jednostronnie umieszczone są wkładki niosące w pobliżu górnej krawędzi płyty. Dla umożliwienia dokładnego wykonania stropów płytowych omówionego typu nie powinna być grubość płyty mniejsza jak 8 cm (program uprawnienia budowlane na komputer). W pewnych przypadkach, ze względu na oszczędność materiału i zmniejszenie ciężaru własnego, zastosować można, stosownie do kształtu linii momentów, zmienną grubość płyty. Gdy rozpiętość i obciążenie wymagałyby zbyt znacznej grubości płyty, przekraczającej h = 15 cm, wtedy korzystniej jest oprzeć płytę na dźwigarach żelaznych, a zatem np. na kształtówkach J. Zależnie od przeznaczenia stropu oparcie płyty na dźwigarach może być różnorodne.

W przypadkach, w których nie zachodzi potrzeba ochrony dźwigara, można ułożyć płytę płaską wprost na dźwigarze. Przy obciążeniach nieznacznych dopuszczalne jest oparcie płyty na dolnych stopkach dźwigara. W celu ochrony stopki wskazane jest oparcie płyty w sposób. W pierwszym przypadku kształt płyty na podporze otrzymuje się przy pomocy stosownego deskowania; w przypadku drugim wykonuje się płytę w całości płaską, a, po zdjęciu deskowania, na zawieszoną poprzednio siatkę drucianą narzuca się zaprawę cementową (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Przy odstępach dźwigarów, przekraczających 3 do 4 m, bywa niekiedy w użyciu płyta w kształcie sklepienia płaskiego, o strzałce. Dla obciążenia jednostajnego zupełnego wystarczają wkładki niosące, umieszczone w pobliżu dolnej krawędzi; dla obciążenia częściowego konieczne są wkładki obustronne. Sklepienie, o grzbiecie płaskim (uprawnienia budowlane). Podobnie jak na dźwigarach żelaznych oprzeć można płytę na dźwigarach żelbetowych; wtedy płyta tworzy z żebrami monolit, a żebra, wskutek współdziałania płyty, wytwarzają belki teowe. Zasady konstruowania takich płyt wraz ze sposobem obliczania podano wyczerpująco w części pierwszej.

Stropy żebrowe

Osobny typ stanowią płyty, o dwóch kierunkach rozpiętości. Mogą to być płyty kwadratowe lub prostokątne, a wkładki niosące rozmieszczone są na krzyż w kierunkach obu rozpiętości. Również i ten typ wraz z przykładem omówiony był w części pierwszej. Płyty, o dwóch kierunkach rozpiętości, jako wymagające znacznej ilości żelaza, bywają stosowane jednak tylko wtedy, gdy chodzi o utrzymanie nieznacznej wysokości konstrukcyjnej i jeżeli nie możemy się uciec do ustroju żebrowanego (program egzamin ustny).

Stropy żebrowe stanowią zasadniczy typ konstrukcji żelbetowej, a ich elementami składowymi są: płyta, belka teowa i słup). Typ ten stosowany bywa dla obciążeń większych, zatem dla budowli przemysłowych i silniej obciążonych budynków użyteczności publicznej (opinie o programie). Ułożenie żeber, belek głównych (podciągów) i rozmieszczenie słupów zależy od kształtu rzutu poziomego budowli, który może określać z góry pewne dane konstrukcyjne co do sposobu rozmieszczenia elementów składowych stropu. Jeżeli nie jesteśmy krępowani szczególnym kształtem rzutu, wtedy należy się naprzód zastanowić nad tern, czy konieczne są słupy, czy też wystarczą podciągi i żebra, ewentualnie tylko żebra (segregator aktów prawnych). W przypadku ogólnym, gdy słupy być muszą, trzeba zwrócić uwagę na to, że zbyt wielkie rozpiętości podciągów nie są odpowiednie, bo dają ustrój ciężki, zatem nieekonomiczny; w wielu przypadkach większa ilość słupów, przy niezbyt znacznych rozpiętościach podciągów, daje ustrój tańszy.

Gdy rzut poziomy jest prostokątem lub figurą zbliżoną do prostokąta, to, o ile względy konstrukcyjne pozwalają, krótszy bok prostokąta przyjmujemy za kierunek rozpiętości podciągów, opartych na słupach (promocja 3 w 1). W kierunku prostopadłym do podciągów przychodzą żebra, na których spoczywa płyta, o grubości, wynoszącej najmniej 8 cm, jako wieloprzęsłowa belka ciągła. Odstęp żeber uwarunkowany jest grubością płyty (w normalnych ustrojach co najwyżej 12 do 15 cm), zatem obciążeniem. Odstęp ten wahać się może w granicach od 1,5 do 4,0 m.