Rozpuszczalność kwarcu

Rozpuszczalność kwarcu w wodzie jest bardzo mała, ale - podobnie jak rozpuszczalność większości substancji - zwiększa się wraz ze wzrostem temperatury. Znacznie łatwiej kwarc rozpuszcza się w wodzie wapiennej, przy czym w tym przypadku rozpuszczalność wzrasta wraz z temperaturą (program uprawnienia budowlane na komputer).

Rozpuszczanie się kwarcu w wodzie wapiennej prowadzi do natychmiastowego wytrącania się trudno rozpuszczalnych uwodnionych krzemianów wapniowych, które na powierzchni ziarn piasku i w przestrzeniach międzyziarnowych tworzą warstwy lepiszcza spajającego ziarna piasku. Narastająca warstwa lepiszcza warunkuje postęp twardnienia autoklawizowanego tworzywa wapienno-piaskowego oraz stanowi membranę, przez którą w przeciwnych kierunkach muszą dyfundować jony wapniowe i krzemionkowe, co prowadzi do powstawania dalszych ilości uwodnionych krzemianów wapniowych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Wpływ ciśnienia na właściwości produktów ma w omawianym przypadku znaczenie niewielkie, choć dostrzegalne, co wyraża się zwiększeniem gęstości produktów reakcji w stosunku do gęstości substratów (uprawnienia budowlane).

Należy zasygnalizować uzależnione od temperatury zmiany lepkości i napięcia powierzchniowego fazy ciekłej omawianego układu. Lepkość wody w temperaturze 20°C wynosi ok. 1 mN-s/m2, a przy ogrzaniu do 190°C spada do zaledwie 0,15 mN-s/m2, co ułatwia zjawiska dyfuzji i zwiększa ruchliwość jonów, a w sumie znacznie przyspiesza reakcje przebiegające w autoklawie.
Napięcie powierzchniowe wody w temperaturze 20°C wynosi ok. 73 mN/m, a po ogrzaniu do 190°C spada do ok. 45 mN/m; spadek ten ułatwia zwilżanie powierzchni kwarcu, co w pewnej mierze również przyczynia się do przyspieszenia reakcji (program egzamin ustny).

Mieszanka surowcowa do produkcji wyrobów wapienno-piaskowych stanowi typowy układ heterogeniczny, w którym szybkość reakcji zależy od wielkości i od stanu powierzchni faz stałych układu.

Ostateczny wynik technologii

Ostateczny wynik technologii wytwarzania omawianych wyrobów zależy więc od stanu rozdrobnienia piasku; wytrzymałość mechaniczna produktu jest tym większa, im większa jest powierzchnia rozwinięta piasku. Istnieje jednak graniczna wartość stopnia dyspersji piasku, przy której wytrzymałość osiąga maksimum, a powyżej tej granicy notuje się spadek wytrzymałości produktu (opinie o programie).
Bardzo ważnym czynnikiem wpływającym na szybkość reakcji kwarcu ze znajdującymi się w fazie ciekłej jonami wapniowymi jest stan powierzchni kwarcu.

Drobny piasek kwarcowy o dużej powierzchni rozwiniętej, nadanej mu przez przyrodę w toku geologicznych procesów jego powstawania, reaguje z wapnem znacznie wolniej niż piasek o takiej samej powierzchni rozwiniętej, ale utworzonej w wyniku mielenia piasku grubego. Wynika to z tego, że „nowa” powierzchnia kwarcu, utworzona świeżo wskutek mechanicznego rozdrabniania, jest w stosunku do wapna znacznie aktywniejsza, niż „stara” powierzchnia ziarn kwarcowych pochodzenia naturalnego.

Ponieważ istotę opisywanej technologii stanowi powstawanie nowych faz stałych - uwodnionych krzemianów wapniowych - stąd na przebieg procesu twardnienia wyrobów wapienno-piaskowych duży wpływ ma szybkość powstawania i wzrostu zarodników. Dlatego w dążeniu do skrócenia procesu autoklawizacji pojawiły się także propozycje dodawania do mieszanki surowców małych ilości substancji zarodnikujących (segregator aktów prawnych)..
Produkty reakcji chemicznych przebiegających w wysokociśnieniowych i wysokotemperaturowych warunkach hydrotermalnych należą do bardzo dużej rodziny uwodnionych krzemianów wapniowych. Autorem badań i wszechstronnego poznania większości tych związków jest H. F. W. Taylor, który zasługę tę dzieli z licznymi cytowanymi przezeń badaczami radzieckimi.

Identyfikacja związków powstających w czasie autoklawizacji mieszanki wapienno-piaskowej jest trudna, ponieważ związki te reprezentowane są przez elementy źle wykrystalizowane i o bardzo małych wymiarach. Dlatego często są one rentgenograficznie bezpostaciowe (promocja 3 w 1). Identyfikację utrudnia dodatkowo fakt istnienia wielkiej liczby tych związków i ich zbliżonej struktury warstwowej.