Roztwory szkła wodnego

Przy większych głębokościach otwór wiercimy, rury nie wkładamy jednak luźno, lecz wbijamy ją na ok. 3 m poniżej otworu wierconego zapobiegając stratom wprowadzonego płynu (program uprawnienia budowlane na komputer).
Roztwory szkła wodnego i chlorku wapniowego wprowadzamy do osobnych (obok siebie wywierconych) lub do tych samych otworów. Na ogół nie używa się tych samych rur do szkła wodnego i roztworu chlorku wapnia. Po każdorazowym użyciu aparatura powinna być dokładnie przemyta.
Rury w grunt wbija się w odstępach 0,5-Hl,5 m w zależności od uziarnienia.
Metodą krzemianowania można najskuteczniej uszczelniać grunty grubo- piaszczyste i średniopiaszczyste.
Krzemianowanie w otwartym wykopie może niekiedy zastąpić wykonanie podłoża betonowego (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Krzemianowanie stosuje się przy wykonywaniu robót tunelowych sposobem odkrywkowym oraz na większych głębokościach. W pierwszym przypadku służy ono nie tylko do uszczelniania gruntu i do tamowania wody, lecz również do wzmocnienia słabych, płynnych gruntów podczas wykonywania robót ziemnych, zapobiegając obsuwaniu i pozwalając na wykonywanie pionowych wykopów.
Krzemianowanie stosuje się również w celu likwidowania zacieków wtłaczając płyn uszczelniający przez istniejącą obudowę budowli podziemnej. Wtedy w ścianie pozostawiamy otwory lub specjalnie je wiercimy (uprawnienia budowlane).

Elektrodrenaż jest jedną z metod stabilizacji gruntów zwięzłych polegającą na działaniu elektrochemicznym na składową ich część, złożoną z frakcji nie mniejszych niż 0,005 mm. Metoda ta wymaga dobrej znajomości elektrycznych właściwości składników ilastych i oddziaływania środowiska (woda, roztwór) w zależności od swego składu chemicznego.
Chodzi tutaj głównie o wzmocnienie gruntów ilastych, które znajdują się w stanie plastycznym lub ciekłym, oraz nadanie im wodoodporności.
Zasadę elektrodrenażu ilustruje następujące doświadczenie. Do środka próbki iłu wciskamy dwie rurki szklane, nasypujemy do nich dobrze przemyty piasek, wlewamy wodę, zanurzamy w wodzie dwie elektrody prądu stałego i włączamy prąd (program egzamin ustny).

Partia gruntu

W przezroczystej początkowo wodzie z dodatnią elektrodą pojawiają się cząstki iłu, które przeniknęły z dołu przez piasek. Woda zaczyna mętnieć, a poziom jej obniża się. W rurce z ujemną elektrodą woda pozostaje przezroczysta, poziom zaś jej podnosi się. Można wnioskować, że przy przepuszczaniu prądu przez ił woda porusza się w przeciwnym kierunku do ruchu cząsteczek iłu (opinie o programie).
Jeżeli elektrody zanurzymy wprost w ile plastycznym, to po przepuszczeniu prądu nastąpi wysychanie iłu wokół anody, a rozrzedzenie dokoła katody. Przy trwaniu doświadczenia przez czas dłuższy może nastąpić spękanie iłu, czyli zatrata zupełna właściwości plastycznych.

Tłumaczy się to tym, że ilaste części masy gruntowej tworzą pewien układ elektryczny dodatnio i ujemnie riaładowanych cząstek. Dodatnio naładowanymi w cząstce iłu są jony metaliczne K+, Na+, Ca2″1″, Mg2+. Ujemny ładunek mają te czystki iłu, które zmieniają przy anodzie kationy metali jonami wodoru.
Zmiany te wykorzystuje się dla sztucznego polepszenia właściwości gliny. W grunt ilasty wprowadza się elektrody i przepuszcza się prąd, przy czym następuje odwodnienie gliny w pobliżu anody. Przy dłuższym przepływie prądu proces ten obejmuje całą partię gruntu aż do katody. Glina staje się półtwarda, a wreszcie twarda. Woda zbierająca się przy katodzie może być usunięta za pomocą zwykłego drenażu (segregator aktów prawnych).

Proces ten związany jest z wydzielaniem trudno rozpuszczalnych soli, które zwiększają wodoodporność gruntu.
Przy zastosowaniu aluminiowych lub żelaznych elektrod następuje energiczna wymiana trójwartościowych jonów Al34″ i Fe3+ na jony wapnia, sodu i magnezu, co powoduje zmniejszenie hydrofilowości i plastyczności (promocja 3 w 1).

Najkorzystniej jest stosować elektrodrenaż jednocześnie z obniżaniem zwierciadła wód gruntowych za pomocą filtrów igłowych. Elektrodrenaż staje się wtedy pomocniczym elementem powiększenia ich wydatku wodnego. Zapuszczone do gruntu filtry igłowe wykorzystuje się jako elektrody. Przepuszczając stały prąd, wywołuje się przepływ wody w kierunku od dodatnich do ujemnych elektrod.