Rozwiązanie izolacji holkielu

Rozwiązanie izolacji holkielu (naroża wklęsłego) na dachu drewnianym. Polegają one na ułożeniu dodatkowych warstw papy, przybiciu brzegów wytworzonego kołnierza do wpuszczonej listwy i zabezpieczeniu brzegów paskiem stalowej blachy ocynkowanej.
Jeżeli przepona ma być wywinięta na ścianę oddzieloną szczeliną dylatacyjną, należy ją mocować do dodatkowej ścianki (program uprawnienia budowlane na komputer).
Podobnie izoluje się koryta i kielichy (leje) rur spustowych. Wskutek skurczu przepona odstaje od podłoża i powoduje często uszkodzenie uszczelnienia kielicha. Z tego powodu zwraca się szczególną uwagę na to, ażeby brzegi przepony przy wpuście były wzmocnione i starannie ujęte w zaciski kielicha.

Ażeby zapobiec skurczom i odstawaniu kołnierzy od holkieli, w pierwszej kolejności wykonuje się obróbkę rynien, koryt betonowych i rur spustowych,
a dopiero na końcu układa się przepony na powierzchni dachu. Połączenia kołnierzy w narożach wklęsłych i korytach wykonuje się na widełki lub na nakładki. Połączenie na widełki gwarantuje monolityczne połączenie przepony z kołnierzami, lecz uniemożliwia poślizg przepon i wywołuje naprężanie w kołnierzu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Połączenie na nakładkę jest słabsze niż na widełki, jednakże pozwala na ruchy przepon, zwłaszcza jeżeli są użyte masy wolnoschnące.
W celu zapobieżenia podnoszeniu się przepony, układa się na spodzie koryta dodatkowe warstwy papy i juty. Wzmacnia to przeponę, jednakże nie przeciwdziała dostatecznie tworzeniu się pęcherzy pod przeponą (uprawnienia budowlane).

Rynny betonowe w zasadzie różnią się od koryt bardziej skomplikowanym profilem. Są znacznie trudniejsze do obróbki i łączą w sobie właściwości naroży wklęsłych i koryt. A zatem możliwe jest w nich odspajanie przepony od płaszczyzny pionowej (właściwe narożom) i unoszenie się przepony na dnie (właściwe korytom).
Naprężenia rozciągające powstają również w przeponie na kalenicy. Wywołane są one skurczami przepon i tendencją do ruchu ich w kierunku spadków dachu. Z tego powodu połączenia kalenicowe powinny być również wzmocnione dodatkowymi warstwami papy lub juty (program egzamin ustny).

Ruchy przepony

Przeponę w szczycie należy wykonywać uwzględniając zabezpieczenie przed odspojeniem wskutek działania wiatru, np. stosując obróbkę blachą i przytwierdzenie brzegów przepony do drewnianej listwy.
Niedozwolone jest bezpośrednie wbijanie w przeponę haków, prętów antenowych itp. elementów instalacji dachowych (opinie o programie).

Ruchy przepony powodują rozrywanie jej w tych miejscach i powstawanie zacieków, należy więc miejsca przebić uszczelniać, stosując zakłady jak przy obróbce naroży wklęsłych, tj. za pomocą tkaniny jutowej lub pakulastej na masach izolacyjnych. Wysokość kołnierza przy obróbce prętów cienkich wynosi 5-ż-10 cm, a przy obróbce rur wentylacyjnych jest równe zwykłej wysokości obróbki naroża wklęsłego. Rury wentylacyjne można dodatkowo obrabiać fartuchem z blachy ocynkowanej.
W przypadkach obróbki większych rur wentylacyjnych i rur kominowych, których powierzchnie mają podwyższone temperatury, łączenie ich bezpośrednie z przeponą jest niedopuszczalne.

Znaczne rozszerzanie się blachy stalowej powoduje uszkodzenie połączenia kołnierzowego i spływanie lepiku. Dookoła rur stosuje się szczelinę powietrzną, a przeponę bitumiczną przytwierdza się do specjalnego kołnierza wyrobionego z materiału o małej przewodności cieplnej (np. z drewna lub lekkiego betonu). Grubość szczeliny powietrznej wynosi: przy obróbce rur wentylacyjnych - 50 mm, przy obróbce rury kominowej - 150 mm (segregator aktów prawnych).

Wymienione wyżej obróbki należą do zwykle zalecanych w naszym klimacie jako niezbędne zabezpieczenie. W literaturze polskiej spotyka się najczęściej obróbki blachą ocynkowaną. W praktyce jednak wymienione sposoby obróbek bitumicznych są stosowane najczęściej, jednakże brak normatywów powoduje, że są one czasami pomijane, co wpływa z kolei na powstawanie zacieków. Przypisuje się wtedy mylnie usterki wadom materiałów izolacyjnych (promocja 3 w 1).