Rozwiązanie tarasów

Rozwiązanie tarasów gmachów-wieżowców należy uznać za stosunkowo kosztowne i wymagające dużego wkładu robocizny i specjalnych materiałów (program uprawnienia budowlane na komputer). Z tego względu stosowanie takich rozwiązań w zwykłych budynkach byłoby trudne do realizacji.
Jeśli się jednak chce uzyskać przykrycie budynku tarasem, który w całej rozciągłości zapewniałby warunek ciepłochronności i wodoszczelności, to najpierw należy zaopatrzyć się w odpowiednie materiały, a poza tym zatrudnieni przy tym rzemieślnicy powinni mieć wysokie kwalifikacje.

W przypadku gdy powyższe warunki nie mogą być spełnione, należy szukać innego tańszego i łatwiejszego rozwiązania architektonicznego (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Izolacje poziome mają podstawowe znaczenie dla późniejszej wartości użytkowej i zdrowotnej budynku. Wykonywanie poprawek w zamurowanej izolacji jest bardzo trudne i kosztowne, dlatego też izolacje te należy wykonywać ze szczególną starannością.
Izolacje poziome ścian w budynkach murowanych należy wykonywać na wysokości co najmniej ok. 15 cm nad terenem.

Zaleca się zakładanie izolacji poziomej o 30 cm powyżej poziomu terenu w celu zabezpieczenia przed opryskiwaniem ściany wodą deszczową i zawilgoceniem jej przez śnieg oraz dla powstrzymania podsiąkania wilgoci do ścian wystających nad izolację poziomą. Z tych samych względów powierzchnię zewnętrzną ściany nad terenem (cokołu) tynkuje się wyprawą odporną na działanie wilgoci lub wykłada klinkierem, płytami kamiennymi z kamienia o możliwie małej nasiąkliwości albo innymi płytami okładzinowymi. Po doprowadzeniu muru do projektowanego poziomu układa się warstwę zaprawy cementowej. Górna wyrównana powierzchnia tej warstwy służy jako podłoże pod izolację (uprawnienia budowlane).

Izolacja składa się najczęściej z 2 zlepionych ze sobą warstw papy przyklejonych lepikiem do podłoża. Mogą być również stosowane i inne rodzaje izolacji typu średniego i ciężkiego.
I tak na przykład przy odbudowie Zamku Królewskiego w Warszawie do izolacji poziomej ścian zastosowano blachę ołowianą między dwiema papami asfaltowymi.
Do izolacji poziomej stosowane są za granicą folie twarde obustronnie fabrycznie oklejone asfaltowym papierem (program egzamin ustny).

Wyższa temperatura

Dostarczane są one w zwiniętych pasach (rolach) o szerokości odpowiadającej różnym grubościom ścian lub o szerokości 75 cm do izolowania większych powierzchni. Łączenie odbywa się lepikiem asfaltowym 85/25 lub 85/40 na gorąco, przy czym temperatura lepiku powinna wynosić ok. 80°C. Wyższa temperatura może spowodować uszkodzenie folii. Zakłady w miejscach połączeń powinny wynosić 10 cm.
Jeśli stosuje się izolacje z wkładkami z papy, to papa powinna być w najlepszym gatunku, gdyż nie może ona już później być wymieniana (opinie o programie). Do izolacji budynków stałych powinno się stosować wyłącznie papę asfaltową. Jedynie do budynków tymczasowych stosuje się izolację z pap smołowych.

Papa w każdej warstwie powinna być łączona na zakładkę o szerokości nie mniejszej niż 10 cm. Gdy przewiduje się możliwość nieznacznych pęknięć w fundamencie (np. przy niejednolitym gruncie pod fundamentem), wówczas lepiej jest zamiast papy użyć bardziej wytrzymałych i ciągliwych tkanin impregnowanych oraz odpowiednich lepików. Izolację poziomą niekiedy wykonuje się również w postaci powłoki z asfaltu lanego o grubości 1,5-2 cm (segregator aktów prawnych). Asfalt układa się w jednej lub dwóch warstwach. Stosuje się też do izolacji poziomej płytki asfaltowe zbrojone oraz klinkier ułożony na zaprawie asfaltowej lub cementowej wodoszczelnej.

Dolny wieniec ściany lub belka podwalinowa spoczywa w zwykłych budynkach na cokole murowanym lub betonowym. Izolację przeciwwilgociową zazwyczaj w postaci dwóch sklejonych lepikiem warstw papy bitumicznej lub smołowej należy układać na wyrównanym zaprawą i posmarowanym lepikiem asfaltowym względnie smołowym podłożu na wierzchu cokołu lub niżej, lecz na wysokości nie mniejszej niż 40 cm nad terenem (promocja 3 w 1).
Zalecenie to wypływa z konieczności zabezpieczenia ścian drewnianych przed nasiąkaniem wodą, pochodzącą z topniejącego śniegu lub z rozpryskujących się kropel deszczu.