Rozwój metod klasyfikacji piasku

Początkowo klasyfikację piasku określano na podstawie przepływu piasku przez szereg osadników zaopatrzonych u dołu w odpowiednie otwory, którymi wypływały produkty osiadania, a więc rozsortowany piasek wraz z wodą (program uprawnienia budowlane na komputer).

W zależności od wielkości rzutu poziomego osadników oraz wysokości umieszczenia przelewów pomiędzy osadnikami przy dopływie stałej objętości piasku z wodą otrzymuje się rozsortowanie go na potrzebne frakcje oraz usunięcie pyłów. Wadą tego urządzenia jest to, że drobne ziarna, które w zawiesinie znalazły się poniżej przelewu, którym powinny się dostać do następnego osadnika, osiadają wraz z grubszym materiałem, w wyniku czego powstaje duża niedokładność podziału. Dopiero wprowadzenie dodatkowego prądu wody od dołu pozwoliło na względne (ziarna których prędkość opadania jest równa prędkości prądu wody pozostają w zawiesinie powodując z czasem zwiększenie lepkości cieczy) regulowanie ruchu poszczególnych frakcji w zawiesinie (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Wadę tę usuwa urządzenie do klasyfikacji pionowej systemu Rheax, wprowadzone po raz pierwszy w Austrii przy budowie przegrody w Kaprun. Piasek podlega sedymentacji w wodzie płynącej ze zmienną prędkością z dołu do góry. Kombinacja tego urządzenia (klasyfikatora pionowego z osadnikami poziomymi) dała rezultaty zadowalające ze względu na dokładność wydzielenia poszczególnych frakcji.
W latach sześćdziesiątych w Szwajcarii zastosowano klasyfikator wodny ukośny, pulsacyjny, W tym przypadku opisane wyżej trudności pokonano przez zastosowanie przepływu turbulentnego. W zależności od liczby frakcji, jakie chcemy uzyskać, urządzenie to jak poprzednie może być wielostopniowe (uprawnienia budowlane).

W zależności od prędkości przepływu wody można ustalić żądane granice podziału piasku. W praktyce przyjmujemy zwykle podział na piasek gruby o ziarnach większych od 1 mm oraz drobny i średni o ziarnach mniejszych od tej granicy.

Piasek gruby

Piasek gruby opada w dół i wypływa przez dolny wylot klasyfikatora, a piasek średni i drobny wraz z pyłami unoszony w górę wypływa przez przelew (program egzamin ustny). Zmianę prędkości przepływu zapewnia kształt podwójnej gruszki. Urządzenie to ma wydajność w zależności od potrzeby od 2 do 100 ton piasku na godzinę. Przeciętne zużycie wody wynosi około 6 m3 na jedną tonę piasku. Klasyfikatory poziome typu Rheax. Klasyfikatory te służą do segregacji piasku o średnicy ziarn mniejszej od 1 mm lub 0,5 mm. W zależności od dokładności, jaką chcemy uzyskać, oraz liczby granic podziału stosujemy urządzenie dwu-, trzy-, lub czterostopniowe (opinie o programie).

Wydajność urządzenia mieści się w granicach jak dla klasyfikatora pionowego. Zużycie wody - ok. 10 m3 na tonę piasku.
Urządzenie kombinowane Rheax. Schemat urządzenia złożonego z klasyfikatora pionowego i czterech klasyfikatorów poziomych. Cechą tego urządzenia jest względnie duża dokładność sortowania. Klasyfikator tego typu może przeprowadzić klasyfikację w różnie dobranych granicach frakcji. W praktyce stosowano podział piasku na frakcje: 2/1, 1,0/0,1 oraz usunięcie pyłów o ziarnach mniejszych od 0,1 mm. Podział ten musi być dostosowany do składu granulometrycznego złóż. Klasyfikator pulsacyjny (segregator aktów prawnych). Granice sortowania można regulować nachyleniem rury osadnikowej, prędkością przepływu wody oraz doborem obudowy wewnętrznej wywołującej ruch turbulenty.

Klasyfikator ten był zastosowany jako kilkustopniowy. Na przykład przy budowie przegrody w Thun zastosowano trzy stopnie dające następujące wyniki: pierwszy stopień zastosowano do dzielenia piasku na frakcje (VI mm i 1/5 mm, drugi stopień - do odpylenia pierwszej frakcji, a trzeci stopień stosowano do usunięcia zanieczyszczeń lekkich (odpadki drewna) (promocja 3 w 1).