Rozwój zrównoważony

Wobec tej sytuacji wydaje się, że minimum ekorozwojowe obejmujące kreowanie nowego podmiotu regionalnego powinno:

1. respektować naturalne układy przyrodnicze (np. podział zlewniowy lub przyrodniczo-leśny);
2. nie powodować podziałów obszarów cennych przyrodniczo (szczególnie parków narodowych, rezerwatów);
3. umożliwiać „domknięte przestrzennie" zarządzanie zasobami środowiska (szczególnie wód powierzchniowych i podziemnych), rozgraniczyć uprawnienia decyzyjno-kontrolne samorządów terytorialnych i administracji państwowej w zakresie ochrony środowiska;
4. określić procedury rozstrzygania konfliktów lokalno-regionalnych, regionalno-narodowych (ogólnospołecznych) w formule demokratycznego konsensusu;
5. stworzyć mechanizmy partycypacyjnego powstawania środków regionalnych przeznaczonych na realizację strategii ekorozwoju (program uprawnienia budowlane na komputer).

Rozwój zrównoważony, ekorozwój, choć traktowane jako faza rozwoju cywilizacyjnego, nie są oczywiście samoistną formacją społeczno-gospodarczą zdolną wyprzeć poprzednie formacje. Są jedynie moderatorem kreowanego systemu społeczno-gospodarczego. W warunkach polskich kilka lat doświadczeń prostej transplantacji zachodnich zasad gospodarki rynkowej dowodzi, że nie powodują one oczekiwanych społecznie rezultatów (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Stąd coraz powszechniejsza potrzeba kreowania systemu opartego na społecznej gospodarce rynkowej i negocjacyjnym mechanizmie podejmowania decyzji oraz zdecentralizowanym i samorządowo-rządowym systemie terytorialnym funkcjonowania państwa. Koncepcja ta tworzy podstawę harmonizacji rozwoju, kształtowania ładu zintegrowanego jako punktu wyjścia do określenia paradygmatu ekorozwoju. Harmonizowanie dotyczy zaś współzależności między rozwojem społecznym, gospodarczym i przestrzennym zagospodarowania a przekształceniami środowiska przyrodniczego (także uwarunkowanymi wpływami zewnętrznymi, np. zmianą klimatu) (uprawnienia budowlane).

Skomplikowany proces transformacyjny

Tak więc równoważenie rozwoju jest procesem czasoprzestrzennym polegającym na:

• rozpoznawaniu przyrodniczej i antropogenicznej przestrzeni geograficznej wraz z jej obiektywnie uwarunkowanymi procesami przekształceń (diagnoza);
• generowaniu dających się przewidzieć stanów przyszłych wraz z mechanizmami rozwoju ekologicznie uwarunkowanego (scenariusze) (program egzamin ustny);
• artykułowaniu strategii ekorozwoju określającej sekwencje, linie strategiczne i przedsięwzięcia sterujące (strategia);
• tworzeniu, negocjacji i akceptacji polityki ekorozwoju wyposażonej w instrumenty prawa, ekonomiczne, administracyjne (polityka);
• realizacji strategii i polityki poprzez mobilizację środków finansowych, społecznych oraz programów operacyjnych (realizacja);
• monitorowaniu i ocenianiu zmian w środowisku w wyniku realizacji strategii (monitoring) (opinie o programie).

Istotą tego procesu jest głębokie jego osadzenie w przestrzeni geograficznej będącej atrybutem ekorozwoju, a której narzędziem poznania jest regionalizacja odniesiona do kreowanej aktualnie struktury i funkcji regionów. Cały ten skomplikowany proces transformacyjny dzieje się w warunkach zarówno wysokiej niepewności, jak i głębokiej nierównowagi społecznej i gospodarczej, które poziom niepewności jeszcze pogłębiają (segregator aktów prawnych).

Uświadomienie światu zagrożenia ekologiczną katastrofą cywilizacyjną wyzwoliło konieczność poszukiwania nowego paradygmatu rozwoju określonego jako ekorozwój. Termin ten został wprowadzony w Polsce przez naukowców działających w organizacjach ekologicznych. Stał się trwałym odpowiednikiem angielskiego sustainable development czy szerszego sustainable resource development lub rzadziej używanego ecodevelopment.

Struktura pojęciowa terminu angielskiego zawiera człony odniesione do podtrzymania zasobów w powiązaniu z rozwojem (promocja 3 w 1). Tak więc jest to ujęcie zdecydowanie dynamiczne, nie hamujące rozwoju, jak sugerują niektórzy, lecz przeciwnie - podtrzymujące rozwój w konstatacji jego zagrożenia. Ujęcie to ma także charakter alternatywny w stosunku do technokratycznych koncepcji łagodzenia kryzysów poprzez wzrost gospodarczy, odnosi bowiem problem zasobów do kryzysu cywilizacyjnego ich wykorzystania, a nic jedynie do alokacji i efektywności.