Ruch pary

Następna warstwa jest warstwą izolacji ciepłochronnej, wykonywaną z różnych materiałów ciepłochronnych, jak lekkie betony, płyty z wełny żużlowej, waty szklanej itp. Materiały te w większości przypadków są wrażliwe na zawilgocenie, które powoduje utratę ich własności ciepłochronnych. W celu zabezpieczenia warstwy izolacji ciepłochronnej przed przenikaniem pary, która przy spadku temperatury ulega kondensacji i zawilgaca warstwy izolacyjne, stosuje się warstwę izolacyjną parochronną (program uprawnienia budowlane na komputer).

Zdolność przenikania pary przez materiały jest znacznie większa od zdolności przenikania wody i z tego względu wykonanie odpowiedniej izolacji parochronnej jest zadaniem trudnym, wymagającym doboru materiałów o szczególnych własnościach.
Ruch pary przez przegrodę odbywa się dzięki różnicy prężności pary z jednej i z drugiej strony przegrody. W okresie zimy para wodna przez przegrodę z powietrza wewnętrznego do zewnętrznego, w okresie zaś lata, przy zimniejszym powietrzu wewnątrz pomieszczenia, dyfuzja pary wodnej może przebiegać w odwrotnym kierunku. Ilość pary wodnej, przenikającej w warunkach stacjonarnych na zasadzie dyfuzji przez płaską ścianę z materiału jednorodnego, można obliczyć za pomocą wzoru (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Współczynnik przenikania pary przez materiały jest to ilość pary w gramach, która przenika na zasadzie dyfuzji w ciągu 1 godziny przez 1 m2 ściany płaskiej o grubości 1 m wykonanej z danego materiału, przy różnicy prężności pary wodnej po jednej i drugiej stronie ściany równej 1 mm słupa rtęci. Zależy on od własności fizycznych danego materiału (uprawnienia budowlane). Z materiałów budowlanych stosowanych do izolacji najmniejszy współczynnik przenikania pary ma papa asfaltowa w dobrym gatunku, obustronnie powlekana (0,00018), największy — wata szklana lub wełna mineralna (0,065). Współczynniki przenikania pary różnych materiałów wahają się od 0,0 do 0,065 (program egzamin ustny).

Parcie hydrostatyczne

Całkowicie nie przepuszczają pary jedynie metale, szkło i niektóre tworzywa syntetyczne, lecz stosowanie tych materiałów jako izolacji pa- rochronnych jest niecelowe (szkła ze względu na jego kruchość, a metali ze względu na łatwą ich korozję). Materiałami posiadającymi nieznaczną
zdolność przepuszczania pary są: dobre farby olejne, lakiery, smoły, asfalty i wszelkiego rodzaju materiały izolacyjne w rolach oraz od niedawna stosowane folie z mas plastycznych (opinie o programie).
Warstwy tych materiałów (jako posiadające bardzo mały współczynnik przenikania pary) wykazują znaczny opór przy przenikaniu strumienia pary wodnej przez przegrodę.

Nie wywołujące parcia hydrostatycznego. Może tu występować nieznaczne zawilgocenie na skutek przesiąkania opadów atmosferycznych lub może nastąpić przenikanie wody kapilarnej, gdy nie ma ona połączenia z wodą gruntową.! Stosujemy wtedy izolację przeciwwilgociową lekką.|Natomiast kiedy strefa wody kapilarnej jest połączona ze strefą wody gruntowej, zaleca się wówczas stosowanie izolacji lekkiej wzmocnionej (z kilku warstw masy powłokowej) lub izolacji średniej. Do tej grupy źródeł zawilgocenia należy też zaliczyć opady atmosferyczne, działające bezpośrednio na obiekt, głównie na jego dachy lub tarasy. Jedynie w okresie ulewnych deszczów lub zatkania się rynien albo rur spustowych spiętrza się woda i wywołuje nieznaczne parcie hydrostatyczne. Stosuje się tu zwykle izolację średnią (segregator aktów prawnych).

Wywołujące parcie hydrostatyczne. Może tu zachodzić przypadek, że parcie hydrostatyczne jest zjawiskiem okresowym jak przy istnieniu wody zaskórnej, która może czasem zanikać; w tym przypadku można zastosować izolację wodoszczelną średnią lub ciężką.

Izolacje wodoszczelne ciężkie stosuje się wówczas, gdy spodziewamy się, że woda zaskórna będzie stale wywierać parcie hydrostatyczne, w przypadku istnienia w obrębie obiektu wody gruntowej lub gdy izolacja ma zapewnić wodoszczelność obiektów napełnionych wodą lub cieczą (promocja 3 w 1).