Rudy fosforowe

Rudy fosforowe, w których skład wchodzą związki fosforu z żelazem (Fe3P, Fe2P, FeP), stosowane są jako kruszywo drobnoziarniste lub gruboziarniste do betonów osłon biologicznych. Niektóre właściwości mechaniczne betonu ferrofosforowego o ciężarze objętościowym 4,8 T/m3 (program uprawnienia budowlane na komputer).

Ze względów ekonomicznych betony z kruszywem ołowiowym mogą być stosowane tylko w uzasadnionych przypadkach. Do przypadków tych można zaliczyć:

a) polepszenie zdolności osłabiania promieniować jądrowych ze względu na konieczność zachowania minimalnych rozmiarów geometrycznych osłony,

b) polepszenie zdolności osłabiania promieniować w takich częściach osłony biologicznej, gdzie występuje zgrupowanie elementów konstrukcyjnych (kanały doświadczalne, aparatura kontrolna),

c) wypełnienie szczelin powstałych w osłonie, w miejscach wbudowania elementów konstrukcyjnych.

Ustalenie minimalnej zawartości wody i zawartości cementu. Niewielkie ilości wody sprawiają, że betony są szczelne i mają znaczne gęstości. W okresie wiązania i twardnienia betony z małymi udziałami wody wykazują mały skurcz. Ponadto są one mniej podatne na rozsegregowanie, które często występuje podczas transportu. Małe ilości wody powiększają jednak szanse powstawania pustych przestrzeni wewnątrz betonu w czasie jego wykonywania. W ścisłym związku z zawartością wody pozostaje plastyczność świeżego betonu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Można podać następujące wymagania dotyczące plastyczności betonów stosowanych na osłony biologiczne:

a) należy stosować betony o opadzie stożka w granicach 0-G cm,

b) ilość wody potrzebnej dla uzyskania betonów jak w p. a można określić na podstawie wykresów przedstawionych; przy zastosowaniu rud żelaznych należy liczyć się ze zwiększeniem zawartości wody do ok. 15%,

c) stosowanie betonów bardziej plastycznych od tych, które wymieniono jest uzasadnione jedynie w szczególnie trudnych warunkach zagęszczania betonu (uprawnienia budowlane).

Zawartość cementu portlandzkiego

Zawartość cementu portlandzkiego w betonie powinna być tak dobrana, aby były spełnione dalsze warunki: 

- beton ma być dostatecznie szczelny i nie powinien ulegać rozwarstwieniu podczas układania; warunek ten wymaga, aby zawartość cementu nie była niższa od ok. 300-500 kG/ms, 

-  beton powinien mieć możliwie duży ciężar objętościowy; większe ciężary objętościowe betonów osiąga się przy mniejszych zawartościach cementu, 

-  zawartość wodoru nie może być mniejsza od 0,4% masy betonu; warunek ten określa minimalną zawartość wody związanej chemicznie (program egzamin ustny).

Wielkość poszczególnych płyt jest uwarunkowana nośnością dźwigu znajdującego się w hali reaktora. Niekiedy górna pokrywa wykonana jest jako monolityczna. Grubość jednolitych pokryw może dochodzić do 4 m.
Budowle reaktorowe mogą być wznoszone tylko na pewnych, suchych i mocnych podłożach (opinie o programie). Przy projektowaniu fundamentów głównego bloku siłowni jądrowej należy zwrócić uwagę na fakt, że konstrukcja budowlana, ciężki sprzęt technologiczny oraz zbiorniki do przechowywania zużytych elementów paliwowych powodują znaczne naciski jednostkowe, dochodzące do 7 kG/cm2. Wszelkie ruchy podłoża mogą spowodować pęknięcie rur z chłodziwem reaktorowym, co może doprowadzić do groźnej w skutkach awarii.

Fundament reaktora stanowi najczęściej jedną całość z osłoną biologiczną (segregator aktów prawnych). Wykonany jest w postaci jednolitej zbrojonej płyty grubości ok. 3 m. Jeżeli przez płytę mają przechodzić kanały, grubość jej jest jeszcze większa. Na przykład płyta fundamentowa reaktora w Berkeley ma grubość 5 m. W celu zabezpieczenia reaktora przed przechyleniem, które może nastąpić wskutek nierównomiernego rozmieszczenia obciążeń, budowlę należy tak zaprojektować, by odległość między środkiem ciężkości i geometrycznym środkiem płyty fundamentu była minimalna.

Ze względu na konieczność obniżenia nacisków jednostkowych płyty fundamentowe dużych reaktorów w Rosji projektuje się jako sięgające wspornikowo poza osłonę biologiczną na odległość 10-12 m, W tych przypadkach płytę oblicza się jako wspornik obciążony odporem gruntu (promocja 3 w 1).