Rumowisko

W fazie młodzieńczej wybrzeża zaznaczają się już pierwsze ślady pracy morza: „nadgryzione” czoła półwyspów, które, jako najbardziej wysunięte w morze, najbardziej też są narażone na jego ataki. Zaczynają one przybierać charakterystyczną postać przylądków morskich o stromych, tzw. klifowych i odartych z roślinności ścianach. Kształt ten zawdzięczają przylądki pracy fal idących od morza (program uprawnienia budowlane na komputer). Na wysokości poziomu wody, tj. tej, na której siła uderzenia fali jest największa, następuje wymycie materiału ze zbocza półwyspu i odłożenie go na dnie przy brzegu.

Podmycie zbocza na wysokości poziomu wody powoduje obrywanie się wyżej położonych mas gruntu i odzieranie całego zbocza z roślinności. Zniszczenie roślinności ułatwia niszczące współdziałanie deszczu i potęguje abrazję. Wysoki brzeg stale podciosywany przez falę cofa się, pozostawiając przed sobą w morzu płytką stosunkowo ławę, tzw. platformę abrazyjną, pokrytą rumowiskiem (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Rumowisko to, będące rozkruszonym materiałem zebranym z ogołoconego zbocza, narasta z biegiem czasu w ławicę przylegającą do niszczonego brzegu, czyli w tzw. wal brzegowy. Ławica ta z czasem wyrasta nad wodę, a jej wynurzona powierzchnia nosi miano plaży. Rumowisko pokrywa również podwodną powierzchnię platformy abrazyjnej i przyległego ,,macierzystego” dna morskiego, tworząc tam taras przybrzeżny i morski taras akumulacyjny.

W obrębie tarasu przybrzeżnego tworzą się zwykle spłycenia w postaci podwodnych wałów przybrzeżnych, zwanych rewami. Wały te, równoległe do linii brzegowej, na Bałtyku występują najczęściej w liczbie trzech, ale nierzadko bywa ich więcej (uprawnienia budowlane).
Materiał wału brzegowego i tarasu przybrzeżnego znajduje się w nieustannym ruchu wywoływanym falowaniem morza i prądami przybrzeżnymi, które są zwykle efektem długotrwałych wiatrów. Fale poruszają skruszony materiał rozmaicie. Gdy podchodzą do brzegu prostopadle, wówczas wprawiają go w ruch wahadłowy, ku brzegowi i z powrotem, gdy podchodzą ukośnie, przenoszą go zygzakiem wzdłuż brzegu.

Przenoszenie materiału

Gdy takie ukośne falowania trwają czas dłuższy, to przenoszenie materiału odbywa się na długiej, wielokilometrowej przestrzeni. Podobny efekt wywołują prądy przybrzeżne, unosząc poruszone z dna przez fale drobniejsze rumowisko kilometrami, a nieraz setkami kilometrów wzdłuż brzegu (program egzamin ustny). Ponieważ kierunek zarówno falowania, jak i prądów zależny jest od kierunku wiatrów, przeto wypadkowy ruch rumowiska w dłuższym
okresie czasu zgodny jest z kierunkiem panujących na danym wybrzeżu wiatrów. Wzdłuż naszych wybrzeży opisany ruch rumowiska również istnieje i poczynając mniej więcej od Kołobrzegu odbywa się w kierunku z zachodu na wschód (opinie o programie).

Według nowszych poglądów ruch ziaren w strefie przyboju przedstawia się w przybliżeniu. Największe ziarna wykonują skoki wzdłuż brzegu, jak to oznaczono literą B. Największa ilość ziaren wykonuje różne ruchy wzdłuż brzegu poziome lub po torach w postaci płaskich elips, za każdym załamaniem się fali, przy czym najdrobniejsze cząstki (A) poruszają się w zawieszeniu. Ziarna piasku ze stref C i D, leżących poza linią załamania fali, dążą ku tej linii.
Załamanie się fali powoduje powstanie w strefie przyboju trzech odmian lokalnych prądów (segregator aktów prawnych).

Niezależnie od przybrzeżnych prądów innego pochodzenia, np. dryfowych, często równoległych do brzegu, powstają w strefie przyboju następujące prądy:
- skierowane z falą po jej promieniu,
- wsteczne ku morzu, występujące głębiej, bliżej dna. Nazywane bywają prądami przybojowymi poprzecznymi (rip current) lub podwodnymi (under flow),
- prąd równoległy do brzegu (prąd przybojowy wzdłużny) (longshore current).

Prądy przybojowe wzdłużne i poprzeczne mogą być ze sobą sprzężone - pierwsze często występują w dwu kierunkach między przylądkami w łagodnych zatokach (tzw. buchtach), drugie są ich przedłużeniem na trawersie przylądków (promocja 3 w 1).