Rura górna

Do rusztowań stropów i pokrewnych konstrukcji nad pomieszczeniami o niedużych wysokościach stosuje się stojaki z rur podwójnych, przy czym górna rura wchodzi teleskopowo do rury dolnej o odpowiednio większej średnicy (program uprawnienia budowlane na komputer). 

Stojaki produkowane są czterech typów dostosowanych do potrzebnej wysokości (typ I - 1,05-1,70 m, typ II - 1,70-2,90 m, typ III - 2,10-3,60 m i typ IV - 2,80-4,30 m).
Rura górna ma’ w równych odstępach otwory, przez które przepuszczone są sworznie opierające się na nakrętce regulacyjnej (ze szparami, w których może poruszać się sworzeń) nakręconej na nagwintowaną głowicę rury dolnej, co umożliwia regulowanie długości stojaka (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Dokładna regulacja długości stojaka odbywa się przez okręcenie nakrętki i ustawienie jej na odpowiedniej wysokości. Urządzenie to służy do usuwania stojaków. Kliny nie są potrzebne i stopę stojaka w postaci płyty stalowej ustawia się bezpośrednio na podwalinie.

Należy pamiętać, że nakrętka regulacyjna nie powinna być dokręcona do oporu, bo uniemożliwiałaby skrócenie stojaka i jego usunięcie. Do podparcia oczepów służy głowica stojaka w postaci blachy stalowej z otworami na gwoździe do umocowania krawędziaków (uprawnienia budowlane).
Jest to dodatkowa głowica w kształcie widełek z blachy, którą nasadza się na stałą głowicę stojaka.
Głowica widełkowa ułatwia umocowanie oczepu z krawędziaka lub deski. Głowica stojaka firmy Karl Heilwagen Kassel, na której można oprzeć oczep na zakład, przy czym stojak jest obciążony osiowo.

Stojaki usztywnia się za pomocą stężeń ukośnych w postaci rur połączonych ze stojakami rurowymi za pomocą złącz typu stosowanego w rusztowaniach (ZR-1). Można też do usztywnień używać desek, ale wtedy do stojaków muszą być umocowane odpowiednie haki, do których przybija się deski.
Inna odmiana stojaka produkowanego przez firmę Betonbau polega na tym, że gwint jest okapturzony odpowiednią konstrukcją nakrętki regulacyjnej i w ten sposób zabezpieczony przed zniszczeniem lub uszkodzeniem (program egzamin ustny).

Dźwigary

Przy stosowaniu stojaków stalowych rurowych należy zwrócić szczególną uwagę na dokładne i pionowe ich ustawienie, zwłaszcza przy podstawie głowicy blaszanej. Nawet mała niedokładność ustawienia powoduje mimośrodowe obciążenie stojaka i możliwość jego wyboczenia. Należy również mieć na uwadze, że ze wzrostem długości stojaka znacznie maleje jego udźwig. Dla przykładu można podać: jeśli stojak o długości 2,50 m jest w stanie przenieść obciążenie 3,0-4,5 T, to przy długości 4,5 m obciążenie powinno być zredukowane do 1,1-1,5 T.

Z tego wynika, że łatwo jest o przeciążenie stojaków, a należyte usztywnienie rusztowania stężeniami ukośnymi w obu płaszczyznach nabiera szczególnego znaczenia.
Do rusztowań podpierających części konstrukcji ciężkich, np. mostowych, stosuje się stojaki składające się z trzech rur połączonych krzyżulcami (opinie o programie). Ponieważ udźwig stojaka rurowego jest zwykle większy (dwukrotnie) od stojaka drewnianego przeciętnych wymiarów, to stojaków wypada mniej, co obniża koszt robocizny i stwarza więcej przestrzeni między stojakami, a to z kolei ułatwia roboty budowlane. Aby uniknąć ustawiania stojaków rurowych w małych odstępach oraz potrzeby użycia oczepów drewnianych, stosuje się specjalne dźwigary stalowe inwentaryzowane.

Dźwigary opiera się albo na ścianach nośnych budynku (murowanych, żelbetowych, betonowych) lub - jeśli takich nie ma - na stojakach stalowych ustawianych przy ścianach lub w miejscach wynikających z zastosowanej rozpiętości dźwigarów inwentaryzowanych (segregator aktów prawnych).

Największą zaletą konstrukcji dźwigarów inwentaryzowanych jest możliwość łatwego ich dostosowywania do różnych rozpiętości wynikających z konstrukcji elementów żelbetowych wykonywanych w deskowaniach podpartych dźwigarami. Zasadniczo są w użyciu dwa typy dźwigarów: teleskopowe i składane z krótkich elementów (promocja 3 w 1).