Rurki drenowe

Rurki drenowe pracują dobrze i rzadko bywają przyczyną złego działania drenażu. Natomiast do podstawowych przyczyn wadliwego działania drenażu należy zaliczyć: nieprawidłowe ułożenie rurek, zamulenie rurociągów nieczystościami, zarastanie korzeniami roślin. Czas trwania drenażu można liczyć przeciętnie na 50 lat, lecz dobrze ułożony drenaż w odpowiednich warunkach eksploatacji może przetrwać powyżej 75 lat. Znane są przypadki jeszcze dłuższego eksploatowania drenażu rurkowego (program uprawnienia budowlane na komputer).
W drenowaniu parceli budowlanej jako minimum przyjmuje się przeważnie średnicę 10 cm.

Rurki drenowe dzielą się na wypalane z gliny, kamionkowe i betonowe. W przypadkach specjalnych, kiedy zależy na wyjątkowej wytrzymałości i odporności na agresywne działanie cieczy, stosuje się rurki z materiałów odpowiadających tym trudnym warunkom. Mogą to być rurki żeliwne, z bazaltowej, z mas plastycznych i inne.
Rodzaje i zakres stosowania sączków drenowych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Ciągi drenowe układa się w liniach prostych z rurek o jednakowej średnicy, ułożonych wg zaprojektowanego spadku, bez uskoków i sfalowań.

Rurki układa się na styk, jedna do drugiej, ze szczeliną 0,5-hl,0 mm. Ze względu na możliwość zanieczyszczenia lub zarastania korzeniami roślin szczelin stykowych (pomimo że wymieniona wyżej ich teoretyczna szerokość ok. 1 mm jest w zupełności wystarczająca dla przepływu wody) w praktyce wykonania lepiej stosować szczeliny o szerokości od 4 do 7 mm.
Woda przesącza się do rurek przez wspomniane szczeliny styków, nie zaś przez ścianki rurek (uprawnienia budowlane).
Zamiast szczelin stykowych stosuje się również okrągłe otworki wykonane w ściankach rurek.

Szczególnie w przypadku stosowania rurek dłuższych oraz sztywnego łączenia poszczególnych rurek ze sobą przesączanie się wody do rurociągu osuszającego w braku szczelin stykowych może następować jedynie przez te specjalnie wykonane otworki.
Średnice okrągłych otworów powinny być w granicach od 5 do 12 mm.
Wielkość otworków jest zależna od uziarnienia gruntu lub obsypki żwirowej.
Abramów zaleca następującą zależność pomiędzy otworami w drenach a obsybką rurociągu (program egzamin ustny).

Szczeliny stykowe

Szczeliny stykowe są w zasadzie korzystniejsze pod względem ochrony przed zamuleniem, jak również stawiają mniejszy opór hydrauliczny.
Jeżeli otworki okrągłe mają zastąpić szczeliny stykowe, to powierzchnia otworków powinna zajmować co najmniej 0,5°/o całkowitej powierzchni rurek.
Rurociąg drenarski należy zakładać poniżej poziomu zamarzania; w naszych warunkach klimatycznych wyraża się to głębokością 1,10H-1,20 m (opinie o programie).

Rurociągi drenarskie dzielą się na dwa podstawowe rodzaje: rurociągi drenarskie osuszające, tzn. bezpośrednio odsączające wodę z gruntu i rurociągi drenarskie zbieracze, odprowadzające wody z parceli do rurociągów. Zależność między otworami w drenach a obsypką rurociągu ogólnospławnej sieci kanalizacyjnej lub do kolektorów indywidualnie odprowadzających wody do lokalnych odbiorników wodnych, jak rowów, rzek, jezior itd.
Łączenie rurociągów osuszających ze zbieraczami odbywa się w jednym poziomie.

W rurce zbieracza przebija się otwór, do którego wprowadza się koniec rurociągu osuszającego (segregator aktów prawnych). Połączenie uszczelnia się gliną. Łączenia te należy wykonywać bardzo starannie, aby glina nie została wypłukana. Można też wprowadzić dren do zbieracza od góry, wytwarzając jakby małą kaskadę. Możliwe to jest tylko, jeżeli takie rozwiązanie nie powoduje zmniejszenia spadków danego rurociągu.
Ażeby uniknąć zamulania rurociągów w miejscach połączeń, wskazane jest:
- powiększyć spadek rurociągów osuszających na odcinku 3-5 m od zbieracza,
- łączyć trasy drenarskie pod kątem ok. 65°, c) w przypadku doprowadzenia kilku tras drenowych do zbieracza połączenie dla nich nie powinno być wykonane w jednym miejscu.

Drenaż rurkowy ulega zamuleniu najczęściej w gruntach pylastych, a najmniej w gruntach torfiastych (promocja 3 w 1)..