Rury posegregowane

Rury posegregowane według średnic składać należy na drewnianych podkładkach, to samo dotyczy żerdzi. Obok otworu trzeba położyć deskę do opierania świdra podczas jego opróżniania. W miejscu opróżniania szlamówki wykopać rowek do odpływu wody. Ostatnią czynnością będzie ustawienie skrzynki do próbek oraz deski na próbki kontrolne (program uprawnienia budowlane na komputer).

Szlamówka opuszczona na linie tuż nad powierzchnią terenu wyznacza ostatecznie miejsce wiercenia. W miejscu tym należy wykopać dołek o głębokości 20-30 cm, co ułatwi zagłębienie świdra i za wiercenie otworu w wyznaczonym miejscu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Wiercenie zaczyna się świdrem o średnicy 1 większym od średnicy pierwszej kolumny rur obsadowych. Od prawidłowego wprowadzenia świdra w grunt zależy w dużym stopniu pionowość odwiercania otworu, toteż początkowo, zwłaszcza do czasu całkowitego zagłębienia się świdra w gruncie, należy wiercić bardzo ostrożnie utrzymując żerdź dokładnie w pionie (uprawnienia budowlane).

Jeśli pierwszą warstwę stanowi nasyp gruzowy, żużlowy itp., należy go zaraz po przewierceniu zarurować. Nieosłonięty nasyp z luźnego materiału obsypuje się podczas wiercenia na dno otworu i mieszając się z gruntem rodzimym, myli obserwacje geologiczne. Nasyp przewierca się szapą, a w razie znacznej ilości kamieni, cegły lub żużlu trzeba wykonać wykop z deskowaniem. Po wstawieniu rury obsadowej wykop zasypuje się (program egzamin ustny).

Jeżeli przewiduje się stosowanie zakopywanych urządzeń kotwiących należy wykonać wykop przed rozpoczęciem wiercenia. Na dnie wykopu wyznacza się miejsce otworu i na nim ustawia się rurę obsadową. Następnie montuje się kotwy, po czym wykop należy zasypać. Od pionowego ustawienia tej właśnie pierwszej rury zależy dalsze pionowe prowadzenie otworu (opinie o programie).

Przebieg wiercenia powyżej poziomu wody

W gruntach rodzimych zarówno spoistych, jak i w piaskach powyżej poziomu wody gruntowej ścianki otworu utrzymują się na ogół bez zarurowania, a to dlatego, że nie spotyka się prawie piasków zupełnie suchych, a już niewielka wilgotność nadaje im w złożu naturalnym dostateczną spoistość. Pomimo to otwory badawcze są rurowane, nie tyle w celu zabezpieczenia otworu przed zasypywaniem się, lecz w celu umożliwienia dokładniejszych obserwacji geologicznych (segregator aktów prawnych).

I tak np. jeśli pod warstwą piasku znajduje się glina z drobnymi wkładkami piasku, możemy to stwierdzić tylko wówczas, gdy wyżej leżąca warstwa będzie zarurowana, co uniemożliwi strącenie piasku i mieszanie go z gliną podczas przewiercania świdrem. Dlatego też przy rurowaniu otworów powyżej poziomu wody gruntowej należy przestrzegać następujących zasad: przy przechodzeniu z warstw gruntu spoistego do sypkiego lub odwrotnie oraz po przewierceniu nasypu wiercenie nowej warstwy można rozpocząć dopiero wtedy, gdy wyżej leżąca warstwa zostanie całkowicie zasłonięta rurami;

w piaskach, mimo chwilowego utrzymywania się otworu bez rurowania, nie zagłębiać się pod rury więcej niż na V2 do ³A długości świdra, gdyż ewentualny obwał może spowodować zaklinowanie narzędzia w razie wystąpienia w otworze oznak zbliżania się do wody gruntowej, należy utrzymywać rury obsadowe w pobliżu dna otworu (promocja 3 w 1).

Zasadnicze warunki uzyskania dobrych próbek gruntu przy wierceniu poniżej poziomu wody gruntowej są następujące:

1. w gruntach przepuszczalnych (warstwy wodonośne) wierci się, utrzymując wodę w otworze na poziomie lub powyżej poziomu swobodnego zwierciadła wody gruntowej;
2. w gruntach nieprzepuszczalnych wierci się na sucho.

Po nawierceniu wody należy otwór pogłębić mniej więcej o długość świdra. W glinach ma to na celu dojście do zalegających przypuszczalnie pod nimi piasków, do których należy wówczas zepchnąć rury obsadowe. Po osiągnięciu piasków należy ponownie podwiercić około 0,5 m poniżej rur bez ich spychania. W ten sposób struktura gruntu w warstwie wodonośnej zostanie naruszona, co ułatwi dopływ wody do otworu.