Rusztowania dwurzędowe

Stateczność tego rusztowania zapewniają poprzecznice zakotwione w ścianie. Niemniej w przypadku rusztowań o znacznej wysokości, narażonych na silne wiatry, niezbędne są również stężenia specjalnie do tego celu zaprojektowane (program uprawnienia budowlane na komputer).

Ten typ rusztowań nie jest w praktyce we Francji stosowany, natomiast jest często używany w Anglii, szczególnie przy wznoszeniu murów z cegły.

Rusztowania dwurzędowe, czyli rusztowania niezależne. Rusztowania tego typu są, z wyjątkiem zakotwień, całkowicie niezależne od zewnętrznej ściany budynku (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Składają się one z:

• układu stojaków i podłużnie usytuowanych w płaszczyźnie pionowej równoległej do elewacji, oddalonej od niej od 20T30 cm,
• poprzecznie wspartych na stojakach lub podłużnicach,
• stężeń poprzecznych usytuowanych na wszystkich kondygnacjach w ostatnich przęsłach rusztowania,
• zakotwień w otworach lub we wnękach muru; jedno zakotwienie przypada aa 25-40 m² elewacji. Rozstawienie tych zakotwień powinno być równomierne : naprzemianległe (w szachownicę) (uprawnienia budowlane).

Jeśli węzły zrealizowane za pomocą złączy krzyżowych oraz zakotwienia w ścianie nie zapewniają w wystarczającym stopniu sztywności rusztowania należy zamontować stężenia podłużne i ewentualnie stężenia poziome. Stężenia należy montować w ten sposób, aby na każdym piętrze jedno stężenie podłużne przypadało na siedem przęseł, a jedno stężenie poprzeczne na dziesięć przęseł. Stężenia poprzeczne umieszcza się pod pomostami roboczymi i mocuje do stojaków za pomocą złączy krzyżowych. Zastosowanie prawidłowo rozmieszczonych stężeń wprawdzie powoduje nieznaczny wzrost zużycia materiału i kosztów robocizny, lecz w zamian eliminuje przykre, jeśli nie wręcz niebezpieczne, chybotanie rusztowania i daje załodze poczucie większego bezpieczeństwa (program egzamin ustny).

W przypadku rusztowań o dużej wysokości (ponad 20 m) należy brać pod uwagę działanie wiatru w kierunku równoległym do elewacji. W tych przypadkach należy przeanalizować szczegółowo stateczność rusztowania. Rozstaw stojaków w kierunku podłużnym zależy od obciążenia pomostów roboczych. Wysokość między podłużnicami wynosi na ogół 1,80 m (opinie o programie).

Pomosty ochronne

Zaleca się, aby poprzecznice rusztowania były wysunięte poza podłużnicę wewnętrzną tak, by odległość końca poprzecznicy od lica elewacji wynosiła ok. 2 cm. Na wysuniętym odcinku poprzecznicy, między stojakiem wewnętrznym a ścianą należy ułożyć deskę 1 poszerzającą pomost roboczy. Deska ta ułatwia robotnikowi pracę oraz zapobiega spadaniu narzędzi i materiałów budowlanych między elewację budynku a wewnętrzną stronę rusztowania.

Stosowanie pomostów ochronnych jest zalecane. Montuje się je pod pomostami roboczymi w sposób analogiczny do montażu pomostów roboczych (segregator aktów prawnych).

Przejścia. Przy wykonaniu wejścia z rusztowania do budynku zakłada się nad wejściami belkę kratową, której stężenia podłużne muszą znajdować się w wewnętrznym i zewnętrznym rzędzie stojaków. Należy ponadto przewidzieć stężenie poprzeczne w rzędzie stojaków sąsiednich aż do poziomu punktów podparcia belki.

Rusztowania z poprzecznicami pomocniczymi. Wielkości charakterystyczne dla różnych typów rusztowań dwurzędowych z poprzecznicami pomocniczymi.

Rusztowania bez poprzecznie pomocniczych. Pomost roboczy w rusztowaniu tego typu spoczywa tylko na poprzecznicach głównych, zamocowanych na stojakach. Rozstaw stojaków w kierunku podłużnym jest uzależniony od długości desek, które:

1. muszą być połączone na zakład nad poprzecznicą główną,
2. powinny opierać się co najmniej na trzech poprzecznicach (promocja 3 w 1).

W przypadku użycia desek o długości 4,0 m najczęściej stosowanej, rozstaw stojaków nie powinien przekroczyć 1,8 m. Obciążenie, które rusztowanie może przenieść, zależy od grubości desek użytych na pomosty oraz od wytrzymałości poprzecznie. Wartości obciążeń dopuszczalnych dla rusztowań o różnym rozstawie stojaków w kierunku poprzecznym z pomostami z desek o grubości 5 m.