Rynny wiszące

Rynny wiszące półokrągłe wykonywane są z arkuszy blachy cynkowej o wymiarach 1X2 m. Z jednego takiego arkusza można zrobić 6 m rynien
1 średnicy 15 cm i 5 m o średnicy 20 cm (program na komputer).
Wykonywane były z płaskownika ocynkowanego o grubości 4 mm i szerokości 25 mm. Aby przy tak cienkich uchwytach rynny nie zostały rozgięte przez ciężar wody i śniegu oraz przypadkowych obciążeń — zabezpiecza się je klamerkami, zakładanymi przez otwór do tylnej strony uchwytu; otwór taki osłabia oczywiście uchwyt. Uchwyty tego rodzaju przybijane są do pokrycia dachowego co 50 cm (program na telefon).
Obecnie stosowane są uchwyty o większym przekroju, np. 5X30 2 5X25 mm. Przy tak mocnych uchwytach klamerki zabezpieczające są zbędne, jeżeli grubość blachy będzie odpowiednia.
Uchwyty dostarczane są na budowę bez górnego odgięcia i dopiero na miejscu przygina je blacharz w taki sposób, aby wytworzyć potrzebny spadek (program egzamin ustny).

By to zrobić, układa się je obok siebie, tak aby górne ich końce leżały w jednej linii prostej. Następnie oznacza się z jednej strony miejsce odgięcia odpowiadające najniższemu położeniu rynny w spadku, a z drugiej strony miejsce odgięcia, odpowiadające najwyższemu położeniu rynny. Linia prosta poprowadzona przez te 2 miejsca odetnie na poszczególnych uchwytach punkty odgięć.
W celu zabezpieczenia podnoszenia blachy rynnowej przez wiatr, przy- nitowane są do uchwytów specjalne wąsy, obejmujące blachę. Wąs wykonuje się z paska blachy stalowej 80 X 20 X (0,8 — 1) mm, który przynitowuje się do uchwytu (nit o średnicy co najmniej 5 mm).

Niektórzy projektanci żądają dodania drutu o średnicy 5-^8 mm w przednim zwoju rynny, w celu wzmocnienia jej krawędzi (jak na iys. 5-104). Takie wzmocnienie może mieć znaczenie w miejscowościach o silnych wiatrach. Przednią krawędź rynny można również wykonać i bez uchwytu — na tzw. zwój. Tylna krawędź blachy rynnowej może być ujęta wąsem, przynitowanym do uchwytu, podobnie jak przednia lub też może się łączyć z blachą okapową (opinie o programie). Papy przyklejone są lepikiem na blasze okapowej przybitej do deski. Blacha ta zwisa 3-f-5 cm nad rynną w celu ułatwienia odpływu wody i staczania śniegu. Uchwyty przybite są 3 gwoździami na desce okapowej, są przy tym wpuszczone w żłobek wycięty w tej desce w tym celu, aby leżące wyżej blachy i papy miały równy podkład. W celu zabezpieczenia blachy okapowej oó poderwania przez wiatr pożądane jest, zwłaszcza przy większym zwisie, dodanie innej blachy — usztywniającej (zwykle stalowej ocynkowanej), którą się przybija do deski okapowej; na zwisającym końcu tej blachy zagina się blachę okapową.

Oszczędnościowy sposób

Oszczędnościowy sposób wykonania i umieszczenia blachy okapowej na dachu drewnianym krytym papą przedstawia się jak następuje: pas blachy cynkowej o szerokości 20 cm lub blachy stalowej ocynkowanej o szerokości 15 cm przymocowuje się do deski okapowej na szerokości 5 cm za pomocą gwoździ rozstawionych mijankowo co 10 cm. przy czym okapnik odsunięty jest od czoła deski o 5 cm. Papę pokrycia nalepia się na pas blachy, przykrywając papą główki gwoździ. Jeżeli pokrycie papą jest dwuwarstwowe, to pierwszą warstwę przykleja się do blachy oraz przybija się 5 cm powyżej blachy gwoździami papowymi co 5 cm, a drugą warstwę nakleja się lepikiem na pierwszej. Uchwyty oraz blacha okapowa są przybite do deski okapowej WT tym celu, aby skrajne dolne dachówki miały ten sam spadek co wszystkie inne (segregator aktów prawnych).

Blacha okapowa o długości zwisu ok. 5 cm jest zagięta na rąbek na końcu blachy usztywniającej. W ostatnim przypadku gzyms należy zabezpieczyć od zaciekania blachą cynkową lub ocynkowaną. Blacha gzymsowa powinna przechodzić do góry ponad deską okapową, gdzie się ją przybija. Tak wysokie oparcie blachy tłumaczy się potrzebą zabezpieczenia gzymsu od zacieków. Uchwyty przechodzą przez otwory tej blachy, gdzie są oblutowane, a następnie są umieszczone i przybite w żłobkach deski okapowej. Ponad tą blachą jest jeszcze blacha okapowa ciągnąca się pasem 2Ó-Ś-25 cm wzdłuż krawędzi podkładu. Na górnym końcu tej blachy nalepione są papy, dolny koniec łączy się z rynną. U dołu blachę gzymsową łączy się okapnikiem (kapinosem), a podgięty brzeg blachy kładzie się na gzymsie i przez obie warstwy blachy mocuje się do gzymsu kotewką z drutu ocynkowanego.

U dołu kotewka zaczepiona jest na gwóźdź wbity w spoinę muru ceglanego lub też tkwiący w betonie (gwóźdź wbija się częściowo w deskowanie betonu od środka, po odjęciu deskowania tkwi on mocno główką w betonie). Z wierzchu kotewkę lutuje się do blachy (promocja 3 w 1). W miejscach narażonych na działanie wiatru dolutowuje się dodatkowo na blasze gzymsowej kwadracik z blachy cynkowej (8X8 cm), a przez środek kwadracika przeciąga się kotewkę i z wierzchu przyluto- wuje. Gdy bardziej zależy na ładnym wyglądzie niż na umocowaniu, stosowane są okrągłe oblutowane czapeczki, zakrywające kotewkę. Kotewki zakłada się w gzymsach wieńczących co 30-TT40 cm, w mniejszych gzymsach międzypiętrowych i podokiennikach co 50-=-60 cm.