Rysunek styczny

Rysunek drewna zależy od rodzaju przekroju. Najpiękniejszy, wzorzysty rysunek występuje na przekroju stycznym; przecięte słoje roczne układają się tu w postaci falisto przebiegających linii kształtu hiperboli. Rysunek tych linii zależy w znacznej mierze od szerokości słojów. W szerokosłoistym drewnie pierścieniowonaczyniowym uwydatniają się na przekrojach stycznych szerokie warstwy ciemniej zabarwionego drewna późnego oraz naczynia w drewnie wczesnym (program uprawnienia budowlane na komputer).

Typowy rysunek styczny mają sortymenty otrzymywane z obwodowych części kłody. W miarę zbliżania się do średnicy rysunek styczny przechodzi stopniowo w rysunek promieniowy, na którym przecięte słoje roczne uwydatniają się w postaci mniej więcej prostych, równolegle przebiegających linii. W strefie przy rdzeniowej przecięte słoje przybierają ponownie kształt hiperbol. Na tle rysunku promieniowego uwydatniają się u dębu i buka promienie rdzeniowe w postaci błyszczu, na przekrojach zbliżonych do promieniowych w postaci półbłyszczu (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Delikatniejsze, ale również dobrze widoczne promienie rdzeniowe występują na przekrojach promieniowych wielu gatunków liściastych, np. jaworu, klonu, wiązu, olchy i innych.

Rysunek przekrojów poprzecznych ma postać układu współśrodkowych pierścieni (słojów rocznych). Rysunek ten nie ma znaczenia praktycznego; w rzadkich wypadkach wykorzystuje się go (z bardzo dobrym efektem) do celów zdobniczych (boazerie ścienne, płyty ozdobnych stołów) (uprawnienia budowlane).
Odmienny rysunek mają forniry łuszczone rozwijane z pnia na łuszczarkach.

Rysunek drewna uwypukla się przez wykańczanie powierzchni drewna. W tanich robotach stolarskich stosować można imitacje, gruntując drewno iglaste na kolor ciemniejszych gatunków i malując na tym tle charakterystyczny dla danego gatunku rysunek przekroju stycznego. Sposób ten, rozpowszechniony w pierwszych dziesięcioleciach XX wieku, wyszedł obecnie z użycia (program egzamin ustny).
Rysunek drewna odgrywa istotną rolę w robotach meblarskich i architektonicznych (architektura wnętrz), nie ma natomiast znaczenia w materiałach budowlanych i konstrukcyjnych.
Terminologia radziecka stosuje obok nazwy rysunek także nazwę tekstura drewna; we Francji terminem tym określa się stosunek szerokości pierścienia drewna późnego do szerokości danego słoja (opinie o programie).

Zapach drewna

Zapach drewna jest to własność polegająca na wydzielaniu charakterystycznej dla poszczególnych gatunków woni wskutek ulatniania się lotnych składników drewna. W porównaniu z innymi wonnymi substancjami zapach drewna jest słaby i tylko u nielicznych gatunków występuje w większym nasileniu. Jest on związany z występowaniem w drewnie związków aromatycznych, tłuszczów, garbników, żywic itp. W każdym drewnie występuje jednocześnie kilka związków o zróżnicowanej lotności; z drewna świeżo ściętego ulatnia się najpierw związek najbardziej lotny, przytłaczając swoim zapachem woń innych, mniej lotnych składników (segregator aktów prawnych).

W miarę upływu czasu związek ten wyczerpuje się ustępując miejsca innym lub zapach drewna w ogóle zanika. Tym tłumaczy się fakt, że drewno świeżo ścięte ma woń odmienną od drewna przeschniętego.
Związki aromatyczne wydzielają się ze świeżo obrobionej powierzchni drewna; w miarę jej wysychania słabnie i zanika zapach, występując na nowo (w mniejszym nasileniu) po zestruganiu powierzchni.

Procesom rozkładu drewna w drzewach żywych towarzyszyć mogą zjawiska fermentacji, co pociąga za sobą wydzielanie kwaśnej woni. I tak np. świeży przekrój buka dotkniętego mrozową lub fałszywą twardzielą wydziela niekiedy woń kwasu octowego lub masłowego (promocja 3 w 1).

Drewno naszych drzew ma słaby zapach. Drewno drzew iglastych (z wyjątkiem jodły) wydziela woń żywiczną, drewno niektórych drzew liściastych, jak dąb, jesion, olcha wydziela woń garbników, która niknie w miarę wysychania drewna.