Rzeki Półwyspu Apenińskiego

Rzeki Półwyspu Apenińskiego są znacznie krótsze. Cechują się leż bardziej zróżnicowanym przepływem w ciągu roku. W zimie i wiosną niosą dużo wody, a w lecie podczas upałów niektóre z nich wysychają prawie zupełnie. Do największych należą: Tyber (405 km), Arno (241 km), Reno (2 I I km), Vollurno ( I 75 km). Arno i Tyber połączone są kanałem melioracyjnym oraz uregulowanymi odcinakami rzek ( lii.my Tybrowej i Chiany Toskańskiej. Rzeki wysp są bardzo krótkie. Gł. rzekami Sycylii są: Alcantara, Simelo, Salso i Płatani; na Sardynii: Coghinas, Flumendosa, Mannu i Tirso (program uprawnienia budowlane na komputer).

Największe jeziora (pochodzenia polodowcowego) znajdują się na przedpolu Alp: Garda (470 km-‘), Maggiore (212 km-), Como (146 km ‘) i Lugano, jeziora Półwyspu Apenińskiego są znacznie mniejsze i mają inną genezę. Często są pochodzenia wulkanicznego. Do największych należą: Jezioro Trazymeńskie (I 28 km’), Bolscnu (115 km ), Braeciano. Wzdłuż wsch. wybrzeży spotyka się płytkie jeziora lagunowe, np. Vulli di ( omact hio, Varano i I esina. Liczne są sztuczne zbiorniki wodne, budowane w dach retencyjnych i wykorzystywane do produkcji energii elektrycznej (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Charakterystyczne dla Wloch są brunatnoczerwone gleby srotlziemnomorskie, zwane terra rossa. Alpy i najwyższe partie Apeninów pokrywaj.] gleby górskie. Naturalna szata roślinna została w dużej mierze zniszczona przez człowieka, który w tym regionie prowadzi rabunków.) gospodarką kilku tysiącleci, chociaż najwięcej spustoszenia przyniósł wiek XIX. / przetrzebionych lasów zachowały m.in. lasy liściaste, zajmujące żyźniejsze siedlliska na obszarach niżej położonych. Rosną one do wys. 500-600 m n.p.m. na pn. półwyspu oraz 700-800 m n.p.m. w jego części pd (uprawnienia budowlane).

Lasy kasztanowe

Typowymi gatunkami są buki, topole, jesiony, klony, graby i kasztany, lasy kasztanowe rosną także znacznie wyżej - w Apeninie Toskańskim do i lithIz.) do l(K)t) m n.p.m., a w- Kalabrii i na Sycylii nawet tło I SOI) m n.p.m. I asy iglaste porastaj.) wyższe piętra Alp i Apeninów (sosna, świerk, modrzew). U podnóża Alp. na Nizinie Padańskiej, występuj.) wrzosowiska. Na obszarach zniszczonych przez wypas zwierząt rosną gł. murawy kserotermiczne oraz zarośla wiecznie zielonych krzewów, zwane makią. Składają się na nią m.in. jałowiec, dzika oliwka, mirt, laur, rozmaryn. Nadmorskie wydmy porastają lasy sosnowe i piniowe. Charakterystyczny element krajobrazu stanowią smukłe cyprysy oraz uprawy typowych dla klimatu śródziemnomorskiego roślin: winnej latorośli, oliwek, mor wy, drzew cytrusowych, migdałów i włoskich (program egzamin ustny).

Naturalny świat zwierząt, podobnie jak i roślin, znacznie ucierpiał w minionych. Wysoko w gcir.it li zachowały się jest ze wilki, niedźwiedzie, dziki, jelenie, sarny. W Alpach poza tym żyją kozice i koziorożce alpejskie, a na Sardynii mulony. Wody są bogate w ryby, gł. sardynki, tuńczyki i sardele. We Włoszech znajduje się 15 parków narodowych o łącznej powierzchni 0450 km . I )c» najbardziej znanyt li należą: Gran Parodist) i Stelvio w Alpat li oraz Abruzzo w Apeninach (opinie o programie).

Wlochy liczą blisko 56,7 min mieszkańców (segregator aktów prawnych). Nie jest jednak równomiernie rozmieszczona. I )o najgęściej zaludnionych regionów należą: Kampania (426 osób/km), bombardia (578 osób/km ), I atjum ( 5055 ostib/km ) oraz I iguria (501 osób/km). Gęstością zaludnienia odznaczaj.) się: Vailed’Aosta (57 osób/km), Basilicata (61 ostib/km ), Trytlenl Górna Atlyga (68 osób/km ), Molise (74 osób/ km ) oraz Umbria 08 osob/km¹); średnia dla całego kraju wynosi 188,1 osoby/km . Otl PO 5 roku notuje się ujemny przyrost naturalny. W P08 roku osiągnął on wartość -0,4%» (w l‘)80 wynosił l,5%„, a w l’)‘) 5 -0, PU). Śmiertelność’ niemowląt kształtuje się na poziomie 6 zgonów na 1000 urodzeń żywych (promocja 3 w 1).