Rzut fundamentu

Często jednak rzut fundamentu bywa bardziej rozległy i trzeba wprowadzać studnie filtracyjne odciągające wodę również w środkowej części, wewnątrz obrysu fundamentu. Obliczenie hydrologiczne musi być w każdym wypadku oparte na ogólnych przytoczonych uprzednio zasadach, przy czym trzeba mieć na uwadze możność dobrego uszczelnienia płyty fundamentowej w tych miejscach, gdzie zakłada się, a następnie wyciąga studnie filtracyjne (program uprawnienia budowlane na komputer). To ostatnie zagadnienie można rozwiązać w dość prosty sposób, otaczając rurę filtracyjną odcinkiem rury nieco szerszej, rura ta zaopatrzona w kołnierz, może być rozcięta w kierunku pionowym na dwie połówki w celu umożliwienia ustawienia jej na miejscu wówczas, gdy rura filtracyjna już jest powiązana w górze z rurą poziomą. Po zakończeniu pompowania należy możliwie szybko odłączyć od rury poziomej rury filtracyjne, wyciągnąć je i zapełnić szczelnie betonem wytworzone w betonie otwory, jak gdyby ,,zakorkowując“ je (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Zwykle nie dołączamy osobnej pompy do każdej zaprojektowanej studni, lecz dołączamy jedną pompę do grupy studzien. W tym celu grupujemy studnie tak, żeby odległości ich od pompy nie były zbyt duże i żeby można było liczyć wskutek tego na mniej więcej jednakowy wydatek z poszczególnych studzien (uprawnienia budowlane).

Ruch wody

Ruch wody w poziomych rurach łączących należy projektować powolny, w granicach 0,5-1 m/sek. Do obliczenia instalacji trzeba przyjmować pewien zapas, wprowadzając do rachunku Q’ =1,5 do 2 Q. Moc pomp N_p = ^QH KM, gdzie H’ = Hi + -h H₂ + H₃, przy czym Hi - wysokość zasysania, Ho - strata naporu wody w rurach przy zasysaniu i tłoczeniu, łącznie z wysokością tłoczenia, H₃ - strata naporu przy przejściu wody przez filtr (strata ta zwykle wynosi ok. 0,5 m, lecz przy częściowym zatkaniu siatki może wzrosnąć znacznie, np. do 3 m), t)i = 0,4-0,6, współczynnik wydajności pracy pomp Rury filtracyjne wytwarza się najczęściej przez wyrobienie w nich na długości zaprojektowanego filtru dużej ilości pionowych wydłużonych szczelin lub okrągłych otworów, obwija się je następnie drutem 0 3-4 mm, a następnie otacza gęstą siatką 1, którą co 3 m umocowuje się pierścieniem 2 (program egzamin ustny). Rury filtracyjne bywają stalowe, kamionkowe, miedziane lub drewniane. W ZSRR stosują nieraz rury złożone z klinowatych listewek; przez zakładanie listewek kolejno o różnej długości otrzymuje się rurę ze szczelinowymi prześwitami. Siatki używa się mosiężnej lub z krzemowego brązu. W braku takiej siatki można założyć stalową ocynkowaną, jednak jest to niezbyt pożądane, gdyż tego rodzaju siatka może być użyta tylko jednokrotnie do jednej studni, ulega bowiem łatwemu zniszczeniu (opinie o programie).

Najbardziej odpowiednie okazują się siatki o wężykowym powiązaniu drutów (segregator aktów prawnych). Można zalecić zakładanie w zwykłych warunkach (k = 0,0008-^0,0025 m/sek) siatki z drutów podłużnych 0 0,4- 0,5 mm, rozstawionych osiowo w odstępach 2,5-r-3 mm, z poprzeczną plecionką z drutów 0 0,34-0,37 mm ściśle do siebie przylegających. Gdy wprowadza się dodatkową osłonę filtracyjną, żwirową, stosuje się raczej siatki drobniejsze, mające druty podłużne 0 0,34 mm rozstawione co l,8-ś-2 mm i poprzeczną plecionkę z drutów 0 0,24-M),28 mm w ścisłym dotyku wzajemnym. Jak podaje Kyrieleis, siatki o plecionce „wężykowej” lepiej opierają się zamulaniu niż zwykłe siatki druciane mające oczka kwadratowe. Oprócz zamulania nieraz zagrażają zanieczyszczeniem znaczniejsze zawartości w wodzie związków żelaza, wapnia, siarki lub niektórych soli; związki te mogą nieraz zatykać siatki filtracyjne, a czasem niszczyć materiał przewodów rurowych. Gdy powstają obawy tego rodzaju można zalecić rury z lanego żeliwa pokrytego asfaltem lub rury wytworzone z listewek drewnianych. Siatki filtracyjne można zastąpić filtrami żwirowymi (promocja 3 w 1).