Rzut poziomy bożnicy

Główna sala modłów, przeznaczona wyłącznie dla mężczyzn, była usytuowana centralnie i przekryta misterną konstrukcją deskowania imitującego sklepienie kopulaste. Deskowanie to, składające się z wielu elementów, było podwieszone do konstrukcji dachu, a niekiedy częściowo wspierało się na czterech słupach (jak w bożnicy w Śniadowie) (program uprawnienia budowlane na komputer).

Konstrukcje przekryć wymagały od wykonawców dużych umiejętności, dlatego też budowniczymi synagog byli najlepsi architekci i cieśle. W sali modłów, przy ścianie, znajdowała się bogato rzeźbiona szafa do przechowywania tekstów religijnych, zwana Aron Hakodesz. Do niej prowadziły schodki ze spocznikiem otoczone balustradą zamykaną furtką. Na środku sali, pod baldachimowym daszkiem, stała bima, czyli wzniesienie, z którego odczytywano teksty pisma świętego. Główną salę modłów otaczały babince. Niekiedy babince znajdowały się w narożnych dobudówkach, przypominających narożne alkierzyki polskich dworów.

Wnętrze bożnicy mieściło ponadto pokój kahału. czyli starszyzny gminy żydowskiej (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Wejście do bożnicy prowadziło poprzez przedsionek, nad którym często umieszczano otwartą na zewnątrz galeryjkę. Wnętrza bożnic zdobiono dekoracjami snycerskimi i malowidłami. Stosowano motywy roślinne, draperii, frędzli i lambrekinów, tablice z napisami itp. Bryły synagog drewnianych wyróżniały się bogato ukształtowanymi dachami, wielokrotnie łamanymi (uprawnienia budowlane).

Stanowiły pod względem formy i konstrukcji unikatowe obiekty, będące przykładami sztuki ciesielskiej i artystycznej najwyższej klasy. Rozmyślne zniszczenie ich przez hitlerowskich barbarzyńców spowodowało dotkliwą stratę w kulturze polskiej i światowej. Tatarzy osiedlający się w’ Polsce stworzyli największe skupiska na Białostocczyżnie i tu kultywowali swoje tradycje religijne, podtrzymując związki z centrami Islamu na Bliskim Wschodzie. Na terenie Polski zachowały się dwa meczety: jeden z roku 1846 w Kruszynianach, drugi z końca XIX w. w Bohonikach. Obydwie budowle są założone na prostokątnym rzucie szerokości ok. 10 m i długości 13 m (program egzamin ustny).

Rozpowszechnienie się młynów

Charakterystyczny jest podział wnętrza na babiniec i salę modłów, przedzielone lekką ścianką z przejściem zasłoniętym kotarą. Do obydwu tych części prowadzą osobne wejścia. Sala modłów, usytuowana od strony południowo-wschodniej. ma wnękę, zwaną mihrabem, w której przechowuje się święte księgi. Obok znajduje się imama, tj. podwyższenie dla kapłana nakryte baldachimem (opinie o programie). Wzdłuż przegrody babińca mieści się galeryjka dla muezzina, czyli pomocnika kapłana. Wystrój obydwu zachowanych świątyń jest skromny.

Wnętrza są ozdobione tylko zielonymi makatami zawieszonymi na drewnianych ścianach o surowej fakturze oraz dywanikami na podłodze. Mimo podobieństwa rzutów’ obydwu meczetów ich forma zewnętrzna znacznie się różni. Bryła meczetu w’ Kruszynianach jest podobna do brył podłużnych kościołów katolickich. Meczet jest nakryty dwupołaciowym dachem krytym gontem i jednopoziomej kalenicy oraz ma dwie wieżyczki od strony ściany frontowej. Na kalenicy występuje mała sygnaturka. Meczet w Bohonikach przekryty dachem brogowym. zwieńczonym latarnią z hełmem, robi wrażenie układu centralnego i nawiązuje do form wschodnich (segregator aktów prawnych). Zachowane obiekty świadczą o stapianiu się odrębnych kultur poszczególnych grup narodowościowych wyznawców Proroka z miejscowymi tradycjami ludowymi.

Pierwsza wzmianka o pojawieniu się na Śląsku młynów wodnych pochodzi z roku 1149. Rozpowszechnienie się młynów w Polsce wiąże się z rozwojem gospodarki czynszowej i folwarcznej w XIV i XV w. Młyny należały do sołtysów lub panów feudalnych, którzy zabraniając używania żaren zmuszali chłopów do mielenia zboża w młynach. Na terenie Polski występowały dwa typy młynów’ wodnych, które różniły się między sobą budową kół wodnych, pełniących funkcję mechanizmów napędowych (promocja 3 w 1).