Samotna skała

Przy powierzchni ogrzewanej promieniami gorącego, równikowego słońca Afryki, woda jest mniej gęsta niż na większych głębokościach, gdzie temperatury są znacznie niższe. Te zimne warstwy stale zatem znajdują się niżej. Wody przydenne są bardzo ciemne, a ponieważ praktycznie nie ma cyrkulacji między warstwami dennymi i powierzchniowymi, więc zawierają one niewiele tlenu. Dlatego nie ma tam zwykłych form życia. Natomiast górne, ciepłe warstwy wręcz kipią życiem i zawierają nieprzeliczoną liczbę gatunków ryb słodkowodnych (program uprawnienia budowlane na komputer).

Jezioro Wiktorii, które jest znacznie płytsze niż jeziora zapadliskowe (jego największa głębokość sięga zaledwie 80 metrów), jest tak zwanym jeziorem tektonicznym. Powstało w wyniku ruchów skorupy ziemskiej, które utworzyły rozległy basen, do niego spłynęły okoliczne wody. Niewielka głębokość sprawia, że wody stale się mieszają na wszystkich poziomach, a zatem dno jeziora jest natleniane i otrzymuje nieco światła. Jest tu więc mnóstwo pożywienia dla ryb i ptaków, a odpowiednie nisze ekologiczne znajdują tu również zwierzęta żyjące na dnie jeziora (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Liczba gatunków ryb żyjących w jeziorze jest niezwykła (co najmniej 200). Wiele z nich to przepiękne, kolorowe ryby z rodziny pielęgnicowatych, typowe dla tego akwenu. Samotna skała na dnie może stanowić siedlisko kilku różnych gatunków ryb z tej rodziny, które występują jedynie tu - są endemitami w Jeziorze Wiktorii. Niektóre z tych niezwykłych form życia rozwinęły się w czasie, który w geologicznej i ewolucyjnej skali stanowił zaledwie okamgnienie. Przykładem może być maleńki „odprysk" Jeziora Wiktorii - Jezioro Nabugabo. Od swych macierzystych wód zostało ono odcięte zaledwie 3700 lat temu wskutek powiększania się ławicy piaskowej (uprawnienia budowlane).

Poziom wody

Czynnikiem decydującym o niezwykłej produktywności tej „fabryki gatunków" jest zapewne klimat. W ciągu ostatnich kilkuset tysięcy lat płytkie Jezioro Wiktorii kilkakrotnie częściowo wysychało i w miejsce jednego akwenu tworzyło grupę kilku maleńkich, oddzielnych zbiorników wodnych. Kolejne okresy wilgotnego i suchego klimatu w czasie zlodowaceń plejstoceńskich mogły powodować znaczne zmiany charakteru środowiska (program egzamin ustny). Za każdym razem, kiedy następował taki podział, w poszczególnych zbiornikach zostawały uwięzione niewielkie populacje ryb, które przystosowywały się do swego mini-jeziora. Kiedy poziom wody wzrastał ponownie, rozmaite ławice znowu kontaktowały się wulkanicznych, znanych również jak: ziora sodowe, podwodne gejzery węglan sodu, który na powierzchni gorącej wody układa się w spirale i blo Na przykład akweny w kraterze Bisho: w Etiopii powstały albo w okrągłych t terach wygasłych lub uśpionych wulinów, albo na odcinkach rzek, w który lawa zablokowała koryto (opinie o programie).

Jeziora słone tworzą się wtedy, g wokół bezodpływowego basenu mak ilość opadów deszczu. Zbiornik się wówczas, a gdy w palących promieniach Słońca woda paruje, wzrasta nie soli mineralnych. W niektórych staje się ono tak wysokie, że większość dużych zwierząt i roślin wodny. Jednakże Casiquiare jest czymś więcej niż tylko zwykłym kanałem: jest rzeką, rządzącą się własnymi prawami, z wieloma niebezpiecznymi progami i kilkoma dużymi dopływami (segregator aktów prawnych).

Casiquiare jest ewenementem geograficznym i hydrologicznym, a jego faktyczne istnienie było przez setki lat tematem zażartych dysput między badaczami i uczonymi. Po raz pierwszy o jego istnieniu dowiedziano się w środku szesnastego wieku, gdy konkwistadorzy i misjonarze po raz pierwszy wyruszyli na podbój ziem i dusz miejscowch Indian.

Mamiła ich gorączka złota i opowieści o legendarnym El Dorado. W roku 1641 niejaki Padre Acuńa opisał szlak wodny łączący Orinoko i płynącą na południe od niej Rio Negro, jednakże nikt mu nie uwierzył. Dokładnie 100 lat później hiszpański jezuita Jose Gumilla opublikował książkę „Ilustrowany opis rzeki Orinoko". Jego mapa pokazywała Orinoko wypływającą na zachodzie w Andach oraz wielki łańcuch górski oddzielający ją od Amazonki. Ojciec Gumilla zdecydowanie zaprzeczał istnieniu łączącego te rzeki szlaku wodnego (promocja 3 w 1).