Mała siła linii

Na podstawie powyższego rozumowania można sformułować następującą regułę: nieskończenie małe przesunięcie ściskanej wzdłużnicy wywołuje siłę styczną o tym samym kierunku, jak i przesunięcie; dla wzdłużnicy rozciąganej siła styczna ma kierunek odwrotny do kierunku przesunięcia (program uprawnienia budowlane na komputer).

Przypuśćmy, że przekrój poprzeczny znajduje się pod działaniem siły stycznej w punkcie 3; o ile układ jest optymalny, obciążenie to nie powoduje zwiększenia ilości zbrojenia podłużnego. W danym przypadku siła działa na układ 1-2-3-4, ponieważ jednak układ ten różni się od układu 1-2-3-4 o nieskończenie małą wielkość, ten ostatni może także być wykorzystany (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Można z łatwością stwierdzić, jakie siły (nieskończenie małe) nie powodują zmiany zbrojenia podłużnego. Mała siła w linii ścinania l’ - 3′ luku 2-4 zmienia siły jedynie we wzdłużnicach 2 i 4, z tym że jedna z tych sił wzrasta o tę samą wielkość, o jaką druga maleje. W ten sam sposób mała siła linii ścinania 2′ - 4′ nie powoduje zmiany w całkowitej sile ściskającej w 1 i 3 oraz nie ma żadnego wpływu na siły rozciągające 2 i 4. Wynika z tego, że każda mała siła przechodząca przez biegun 5 nie powoduje zmiany zbrojenia. Z drugiej strony, siła nie przechodząca przez punkt 5 musi spowodować istotną zmianę zbrojenia, gdyż w przeciwnym przypadku żadna mała siła nie miałaby wpływu na całkowite zbrojenie (uprawnienia budowlane).

Tak więc, jeśli układ jest optymalny, styczna w punkcie 3 przechodzi przez biegun. Jeżeli warunek ten nie jest spełniony, wtedy położenie stycznej względem bieguna wskazuje, w jakim kierunku należy przesunąć wzdłużnicę. W danym przypadku przesunięcie w prawo wywołuje moment względem 5 odwrotny do kierunku wskazówki zegara. Obciążenie powodujące obrót przeciwny kierunkowi wskazówek zegara zmniejsza siły we wszystkich wzdłużnicach, a zatem również i zbrojenie podłużne. Oznacza to, że wzdłużnicę należy przesunąć w prawo, tj. ku punktowi, w którym styczna przechodzi przez 5 (program egzamin ustny).

Jeżeli przekrój poprzeczny jest przy rozpatrywanej wzdłużnicy załamany, powyższe rozumowanie jest nadal słuszne z małym uzupełnieniem, które daje się ująć w następujący warunek optymalny: w układzie optymalnym linie łączącej biegun z wewnętrznymi wzdłużnicami nie przecinają przekroju poprzecznego (opinie o programie).

Wzdłużnicę 1 i 4 umieszczone są w najniższych punktach przekroju, które dla wypukłego przekroju poprzecznego daje położenie optymalne. Jeżeli np. 1 przesuniemy nieznacznie ku górze, powstanie siła skierowana do góry, która spowoduje moment względem bieguna zgodny z ruchem wskazówek zegara, a zatem zwiększająca siły we wzdłużnicach.

Aby znaleźć układ optymalny czterech wzdłużnie, mając zadany przekrój poprzeczny, postępujemy w sposób następujący. Umieszczamy wzdłuż- nicę 1 i 4 -w najniższych punktach przekroju, oraz wyznaczamy położenie 2 i 3 (segregator aktów prawnych). Dla takiego układu robimy wykres celem znalezienia bieguna 5, z którego prowadzimy dwie linie styczne do przekroju. Zwykle punkty styczności wyznaczone w taki sposób z dostatecznym przybliżeniem określają optymalne położenie wzdłużnie wewnętrznych; jeśli jednak okaże się to niewystarczające, wówczas postępowanie należy powtórzyć.

Można udowodnić, że dla danego przekroju wypukłego nie zawierającego odcinków prostych oprócz belek krawędziowych istnieje tylko jeden optymalny układ czterech wzdłużnie. Właściwy układ wzdłużnie. Za pomocą układu optymalnego można ustalić liczbę wzdłużnie, jaką należy zastosować przy danym obciążeniu (promocja 3 w 1).

Jeżeli wypadkowa obciążenia nie przecina rdzenia, to wówczas siły w dwóch kolejnych wzdłużnicach są przeciwnego znaku. Jest to niezbędny warunek słuszności teorii układu optymalnego, inaczej mówiąc układ taki jest układem właściwym.