Ściągi obetonowane

Ściągi obetonowane stanowią przejście do ściągów żelbetowych, które stosuje się zwykle do ścianek żelbetowych i wykonuje jako prefabrykaty (program uprawnienia budowlane na komputer).
Ściągi żelbetowe w postaci płaskich belek o przekroju 0,30 na 0,08 m, łączonych przegubowo ze ścianką, przy czym każdy brus żelbetowy musi mieć w odpowiednim miejscu wyrobione łożysko przegubu.

Z płytą kotwiącą ściąg łączy się, przechodząc przez wytworzony w niej otwór na wylot. Z drugiej strony płyty zakłada się przetyczkę przez otwór w ściągu.
Liczba możliwych rozwiązań jest bardzo duża, gdyż żelbet daje się formować z dużą swobodą (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Należy przy tym jednak pamiętać, że beton nie jest wytrzymały na rozciąganie i stąd ściągi żelbetowe narażone są na pęknięcia, często włosko watę, które mogą przyspieszyć korozję wkładek, wskazane jest więc powlekanie ich bitumami.
Pęknięcia włoskowate nie powstają w ściągach z betonu sprężonego, pod warunkiem, że siła sprężająca ściągi będzie większa niż przewidywana w projekcie siła rozciągająca (kotwiąca) (uprawnienia budowlane). Do ściągów nadaje się głównie strunobeton, nie wykluczone jest jednak stosowanie i kablobetonu. Możliwe rozwiązania ściągu z betonu sprężonego i jego powiązanie z konstrukcją.
Konstrukcje kotwiące (kotwie).

Istnieją trzy zasadnicze rodzaje zakotwień nabrzeży oczepowych.
Zakotwienia pracujące dzięki wzbudzeniu odporu w gruncie zalegającym pomiędzy ścianką a konstrukcją kotwiącą. Odpór ten musi być większy niż siła przenoszona przez ściąg i musi się wytworzyć w wyniku nieznacznego tylko stosunkowo przesunięcia urządzenia kotwiącego. Do urządzeń takich należą płyty i ściany kotwiące, stawiane pionowo lub z pewnym (do 30°) odchyleniem od pionu (program egzamin ustny).

Płaszczyzna kotwi

Zalicza się tu również kraty i krzyżaki pionowe lub ukośne. Płaszczyzna kotwi jest tu prostopadła lub nieco odchylona od prostopadłej do ściągu.
Zakotwienia pracujące przez wzbudzenie w gruncie tarcia, będącego funkcją ciężaru gruntu spoczywającego nad urządzeniem. Do zakotwień takich należą płyty i kraty poziome, lub założone ukośnie, ale zawsze tak, że ściąg leży w ich płaszczyźnie. Ponadto zalicza się tu tzw. zakotwienia liniowe, tj. kotwie podłużne, leżące na przedłużeniu ściągu.
Zakotwienia przenoszące siły poziome na głębsze warstwy gruntu. Są to pale pojedyncze zginane i kozły palowe (opinie o programie).

Możliwe są również urządzenia stanowiące kombinacje zasadniczych rodzajów zakotwień, działające w sposób złożony, jak np. bloki kotwiące, które wzbudzają odpór przed swymi ścianami czołowymi, a tarcie wzdłuż podstawy, wierzchu i ścian bocznych; mogą one być pełne i ażurowe (klatkowe).
Niekiedy stosowane są w tym samym nabrzeżu dwa różne rodzaje zakotwień równocześnie, np. płyty poziome i zakotwienia liniowe (pale kotwiące), albo płyty lub ściany kotwiące zakładane na palach pionowych lub kozłach. W takim wypadku należy pamiętać, że ze względu na różny charakter pracy statycznej tych urządzeń, graniczne nośności ich mobilizują się przy różnych przesunięciach kotwi, tak że najczęściej tylko jedno z urządzeń może być w pełni wyzyskane (segregator aktów prawnych).

Płyty i ściany kotwiące pionowe lub ukośne. Najczęściej stosowane są płyty kwadratowe lub prostokątne o wysokości mniejszej od szerokości. Zakłada się je zespołami wzdłuż nabrzeża od tyłu w odpowiednich odstępach od siebie, przeważnie w tej samej płaszczyźnie pionowej równoległe do nabrzeża.

Każdy ściąg zakotwiony jest w osobnej płycie, mającej stosunkowo niewielką szerokość mierzoną równolegle do krawędzi nabrzeża. Płyty takie, nawet do nabrzeży o ściankach drewnianych, wykonuje się dziś przeważnie jako żelbetowe i prefabrykowane. Spotykane jednak bywają też płyty stalowe (promocja 3 w 1).
Na jednym ściągu osadzona jest zwykle 1 płyta, spotykane są jednak także ciągi (2-3) płyt na tym samym ściągu jedna za drugą w odpowiednich odstępach.