Ścianka o nieskończonej głębokości

Teoretycznie ścianka o nieskończonej głębokości wykazuje pewną określoną wartość maksymalnego momentu zginającego, który odpowiada przypadkowi zupełnego utwierdzenia ścianki w gruncie. Moment ten stanowi granicę, do której zbliżają się momenty ścianek o głębokościach powiększających się od najmniejszej do nieskończonej (program uprawnienia budowlane na komputer).

Zbieżność jednak tego ciągu momentów jest już od pewnej głębokości wbicia ścianki tak wielka, że dalszy wpływ głębszego wbicia zmniejszający momenty zginające można pominąć. Tę właśnie głębokość można uważać za praktyczną głębokość zupełnego utwierdzenia ścianki w gruncie, a wartość jej, niezbyt wyraźnie zresztą określoną, starają się różni autorzy różnymi sposobami wyznaczyć, opierając się na mniej lub więcej dowolnych założeniach. Do najbardziej rozpowszechnionych metod obliczania ścianki szczelnej należy metoda Bluma. Opiera się ona przede wszystkim na upraszczającym przyjęciu rozkładu odporów w gruncie (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Przed ścianką autor metody przyjmuje odpór maksymalny według Coulomba, pomniejszony o drugostronne parcie czynne, za ścianką zaś - pewien odpór skupiony, zaczepiony na dolnym końcu ścianki. Odpór ten w pierwszym przypadku obliczenia ścianki, tj. przy minimalnej głębokości jej wbicia, równy jest zeru, przy większych głębokościach wzrasta aż do pewnej maksymalnej wartości, odpowiadającej utwierdzeniu zupełnemu. Obliczenie ścianki szczelnej jako wolnopodparlej, czyli przy najmniejszej głębokości wbicia, przeprowadza się najłatwiej w sposób wykreślny. Pierwszą fazę obliczenia stanowi wyznaczenie wykresów parcia czynnego i odporu gruntu, które następnie odejmuje się od siebie. Powierzchnię otrzymanego wykresu dzieli się na paski, które zastępuje się poziomymi siłami skupionymi, zaczepionymi w środkach ciężkości pasków (w przybliżeniu w połowie ich wysokości) (uprawnienia budowlane).

Ponieważ głębokość wbicia ścianki z góry nie jest znana, przeto przyjmuje się ją na początku obliczenia dowolnie, raczej większą, niż się oczekuje. Z otrzymanych w ten sposób sił zestawia się wielobok sił, a potem przy przyjęciu dowolnej biegunowej wykreśla się wielobok sznurowy, który przybiera zwykle kręty bieg, podobny do litery S. W celu znalezienia położenia dolnego końca ścianki wykreśla się z punktu przecięcia się pierwszego promienia wieloboku sznurowego z linią siły w kotwi (przy kotwi poziomej na jej poziomie) zamykającą w taki sposób, aby wykres momentów w dolnym końcu nie wykazywał momentów ujemnych, a więc stycznie do wygiętej linii wieloboku sznurowego (program egzamin ustny).

Położenie zamykającej

Punkt styczności tej zamykającej wyznacza poziom dolnego końca ścianki, którą należy jednak przedłużyć przynajmniej do spodu tego paska wykresu odporu, w obrębie którego ów punkt styczności się znajduje. Fakt zamknięcia się wieloboku sznurowego oznacza równowagę sił i momentów. W wieloboku sił równoległa do zamykającej, przeprowadzona przez biegun, wyznacza na przecięciu się z linią sił wielkości sił w kotwi i odporu potrzebnego dla zrównoważenia sił czynnych, dążących do obrócenia ścianki (opinie o programie). Wielobok sznurowy jest wykresem momentów, z tym że każdą jego rzędną należy pomnożyć przez odległość biegunową. Największa z tych rzędnych (mierzonych poziomo od zamykającej do wieloboku) odpowiada największemu momentowi zginającemu.

Położenie zamykającej styczne do wieloboku sznurowego odpowiada zatem najmniejszej głębokości wbicia, koniecznej dla zapewnienia stateczności ścianki. Jeżeli zamykającą poprowadzi się nie stycznie, lecz w taki sposób, aby przecięła wielobok sznurowy w dwóch punktach, to dolna część wieloboku sznurowego wykaże momenty ujemne, czyli pewne utwierdzenie dolnego końca ścianki.
Dopuszczenie pewnych momentów ujemnych, czyli utwierdzenia, pociąga za sobą konieczność zwiększenia głębokości ścianki (którą zawsze wyznacza dolny punkt przecięcia się zamykającej z wielobokiem sznurowym), ale także i zmniejszenie momentów dodatnich (segregator aktów prawnych).

Zachodzi teraz pytanie, jak poprowadzić zamykającą. Najlepsze ze względów ekonomicznych będzie takie rozwiązanie, przy którym największy moment dodatni w ściance będzie się równał największemu momentowi ujemnemu. Wtedy bowiem jest najlepiej wyzyskany materiał, ponieważ profil ścianki szczelnej i jej uzbrojenie w większości wypadków na całej jej długości są takie same.

Nasuwa się zatem wniosek, że zamykającą należy tak poprowadzić, aby podzieliła wielobok sznurowy na dwie części o równych (lub prawie równych - w granicach 5-10%) maksymalnych rzędnych (promocja 3 w 1).