Ścianka zakotwiona pojedynczo

Ścianka zakotwiona pojedynczo pracuje już nie jako wspornik, lecz jako belka wolno podparta u góry i dołu, albo jako belka dolnym końcem częściowo, a nawet (w przybliżeniu) zupełnie utwierdzona. W praktyce najczęstszy jest wypadek pośredni: częściowego utwierdzenia, jednakże obliczenia przeprowadza się na jeden z wypadków granicznych (program uprawnienia budowlane na komputer).
Podobnie jak i poprzednio, ścisłe wyznaczenie linii ugięcia ścianki i wykresu odpowiadających tej linii odporów, wymagałoby uciążliwych i żmudnych metod rachunku, których ścisłość byłaby znacznie większa od ścisłości wchodzących w rachubę założeń.

W praktyce więc i w tym wypadku są w użyciu metody przybliżone, które, jak wynika z doświadczenia, gwarantują bezpieczeństwo budowli.
Istnieje bardzo dużo metod obliczania ścianek szczelnych zakotwionych, a sama ich obfitość świadczy o tym, że zagadnienie nie jest jeszcze właściwie rozwiązane i że ciągle szuka się nowych sposobów. W większości tych metod parcie gruntu i wartość odporu oblicza się według klasycznej teorii Ćoulomba (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Metody powyższe opierają się na następującym uproszczonym rozumowaniu.

Pod wpływem parcia gruntu ścianka u góry zakotwiona, jeżeli nie jest wbita zbyt głęboko, ma tendencję do obrócenia się wokół punktu zakotwienia, uważanego za nieruchomy i wskutek tego sama z kolei napiera na grunt zalegający przed nią w dnie basenu. Napór ten wzbudza w gruncie odpór, który nie może przekroczyć wartości granicznej, określonej według teorii Coulomba (uprawnienia budowlane).
W pierwszym zatem skrajnym wypadku ściankę należy tak z wymiarować, aby wzbudzony przez nią odpór stał się wystarczający dla zrównoważenia sił czynnych, dążących do obrócenia ścianki.
Odpowiadająca temu wypadkowi głębokość wbicia ścianki będzie minimalna, konieczna dla zapewnienia stateczności ścianki.

Obliczyć ją nietrudno z warunków równowagi sił i momentów, zakładając, że ścianka jest belką wolno podpartą, wspierającą się u góry na kleszczach zakotwienia, u dołu zaś na gruncie przed sobą.
Obliczenie takie daje najmniejszą głębokość wbicia ścianki, i jak się przekonano nieraz, wymaga najmniejszego zużycia materiałów (program egzamin ustny).

Mała głębokość wbicia

Mała głębokość wbicia jest pożądana, gdy grunty są zwarte, kamieniste lub zawierają przeszkody utrudniające wbijanie ścianki. Zdawałoby się wobec tego, że dalsze wypadki obliczania nie są potrzebne, gdyż dają rozwiązania mniej oszczędne. Jednakże wadą tego schematu są duże momenty zginające, jakie otrzymuje się w ściance (opinie o programie). Przy większych wolnych wysokościach ścianki wymagane profile wypadają tak duże, że nieraz nastręczają kłopoty wykonawcy, a czasem są wręcz niewykonalne.
W celu zmniejszenia momentów zginających w ściance, należy wbić ją głębiej. Im głębiej ścianka jest wbita, w tym większym stopniu dolny koniec jej ulega utwierdzeniu, przy czym, podobnie jak poprzednio, przy bardzo głębokim wbiciu linia ugięcia belki obciążonej przedstawia się w postaci fal zanikających w głąb gruntu.

Utwierdzenie w gruncie powoduje poważne zmniejszenie momentów zginających, ale tylko do pewnych granic (segregator aktów prawnych).
Teoretycznie ścianka nieskończonej głębokości wykazuje pewną określoną wartość maksymalnego momentu zginającego, który odpowiada przypadkowi zupełnego utwierdzenia ścianki w gruncie. Moment ten stanowi granicę, do której zbliżają się momenty ścianek o głębokościach powiększających się od najmniejszej do nieskończonej. Zbieżność jednak tego ciągu momentów jest już od pewnej głębokości wbicia ścianki tak wielka, że dalszy wpływ głębszego zabicia, zmniejszający momenty zginające, można pominąć.

Tę właśnie głębokość można uważać za praktyczną głębokość zupełnego utwierdzenia ścianki w gruncie, a wartość jej, niezbyt wyraźnie zresztą określoną, starają się różni autorzy różnymi sposobami wyznaczyć, opierając się na mniej lub więcej dowolnych założeniach (promocja 3 w 1).
Do najbardziej rozpowszechnionych metod należy metoda Bluma. Opiera się ona przede wszystkim na tym samym co poprzednio upraszczającym przyjęciu rozkładu odporów granicznych w gruncie.