Ścianki szczelne

Gdy brusy udaje się wpłukiwać, wówczas można nie dawać grzebieni łączących; brusy zagłębiają się wtedy łatwo; przystawia się w nich wpusty wyłącznie w celu późniejszego wprowadzenia uszczelnienia zaprawą cementową. Gdy żelbetowa ścianka szczelna ma służyć np. jako licowa część konstrukcji nabrzeża, wówczas po wykonaniu ścianki na wierzch jej zakłada się oczep żelbetowy (program uprawnienia budowlane na komputer).

Ścianki szczelne muszą nieraz wytrzymywać znaczne parcie gruntu. Przy niedużych wysokościach podtrzymywanej ściany gruntowej wystarcza wbić ściankę dostatecznie głęboko, przy czym musi mieć ona odpowiedni wskaźnik wytrzymałości ze względu na moment zginający. Gdy wolna wysokość ścianki szczelnej jest duża, trzeba ją umocnić dodatkowo za pomocą rozparcia lub zakotwienia. Rozparcie stosuje się często przy użyciu ścianek szczelnych drewnianych i stalowych (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Zakotwienie wprowadza się raczej tylko do ścianek szczelnych stalowych i niekiedy żelbetowych.

Zakotwienie wiąże górną część ścianki szczelnej z pasową płytą pionową założoną w dostatecznym oddaleniu lub z szeregiem umieszczonych tamże oddzielnych płyt. Płyty te opierają się o grunt, przy czym przy największym naprężeniu ściągu nie powinno dojść do przekroczenia parcia biernego i ruchu płyty wywołującego plastyczne odkształcenia gruntu (uprawnienia budowlane).

Ściągi zakłada się w ten sposób, żeby każdy z nich przeciwstawiał się parciu gruntu działającemu co najmniej na kilka sąsiednich bali; a więc muszą one w tym celu mieć dostatecznie silne powiązanie między sobą. Ze ścianką wiąże się ściągi zazwyczaj przegubowo, żeby umożliwić w połączeniach nieduże odkształcenia. Konieczna jest możność dociągania każdego ściągu, gdyż w celu stworzenia dobrego oparcia o grunt musi on z lekka poddać się pod naciskiem płyty kotwicznej.

Dociąganie

Dociąganie takie przeprowadza się zwykle za pomocą zakładanej w tym celu śruby rzymskiej. Nie można płyty kotwicznej ustawiać zbyt blisko ścianki szczelnej (program egzamin ustny). Gdyby znalazła się ona w strefie A miałaby zupełną swobodę usunięcia się wraz z całym klinem odłamu, który powinna by właśnie utrzymywać na miejscu. Pozostałe strefy, zakreskowane na rysunku, odpowiadają według Lohmeyera tym miejscom w gruncie, gdzie istnieją już nieduże naprężenia, dążące do ściągnięcia go w dół, lecz nie wystarczające do wprawienia go w ruch. Założenie w tych strefach płyty kotwicznej wytworzyłoby dodatkowe naprężenia, które sumując się z poprzednimi mogłyby spowodować poślizg gruntu.

W środkowej części ściągu widać śrubę rzymską, służącą do naciągania ściągu i wywołania jednocześnie biernego odporu gruntu w stosunku do płyt kotwicznych. Z tego ostatniego względu śruby rzymskie powinny znajdować się raczej bliżej ścianki szczelnej, a dalej od płyt kotwicznych (opinie o programie). Aby ściągi nie poddawały się w pionie pod naciskiem gruntu, a szczególnie pod wpływem różnych obciążeń naziomu - co nieraz wywoływało odgięcie ściągów w dół o kilkadziesiąt cm i więcej powodując szkodliwe odkształcenia w połączeniach - zabezpiecza się często ściągi przez umieszczenie ich w rurach betonowych (lub żelbetowych) o przekrojach okrągłych lub prostokątnych. Jak widać na rysunku, ściągi wiążą się bezpośrednio z co siódmą blachą larsenowska oraz z pasami z dwóch ceówek, założonymi w celu powiązania wszystkich blach ścianki szczelnej w jedną całość (segregator aktów prawnych).

Drewno nie stanowi w ściankach szczelnych materiału odpowiedniego pod względem konstrukcyjnym do tego stopnia, żeby mogło ono samodzielnie podtrzymywać w pionie duże ściany ziemne. Z zasady ścianki szczelne drewniane rozpiera się; czasami wprowadza się kotwy, lecz nie wykorzystuje się stosunkowo małej wytrzymałości tych ścianek na zginanie. Jest rzeczą wiadomą, że pale drewniane w gruntach piaszczystych lub spoistych średniej zwartości lamią się na głębokości około 1 m poniżej naziomu pod wpływem sił poziomych; a więc na tej głębokości można przyjmować ich zamocowanie (promocja 3 w 1).