Ścianki szczelne

Wszelkiego rodzaju ścianki szczelne wbija się pomiędzy „kleszcze”, czyli dwie poziome belki (drewniane przy ściankach drewnianych, stalowych lub żelbetowych, stalowe zaś przy ściankach stalowych), które należy w odpowiedni sposób umocnić przeciw przesuwaniu się na boki (program uprawnienia budowlane na komputer).
Kleszcze bądź zakłada się na pale kierujące, bądź umocowuje do nich, bądź wreszcie układa się na wyrównanej powierzchni gruntu i zabezpiecza przy pomocy drewnianych pali przeciwko przesunięciom. Na wodzie kleszcze umocowuje się najczęściej na palach kierujących na poziomie wody.

Odstęp pomiędzy kleszczami w świetle musi być o parę milimetrów większy od grubości ścianki. Ustala się go za pomocą klocków drewnianych wkładanych pomiędzy kleszcze i ześrubowania kleszczy co ok. 1,5 do 2 m. Klocki te i śruby usuwa się w miarę postępu robót.
Kleszcze powinny być jak najdłuższe, nie krótsze niż 4-5 m. Mogą one po wbiciu ścianki pozostać na stałe w budowli i wtedy przymocowuje się je śrubami do górnej części ścianki albo też mogą być zastąpione innymi dostosowanymi do wymogów projektu. Ten ostatni sposób stosowany jest częściej (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Wbijania pali dokonuje się za pomocą kafarów. Baba (miot) opadając bądź bezpośrednio na głowę pala, bądź na dolną część silnika katarowego, powoduje zagłębianie się pala w grunt. Bezpośrednio w głowę uderza się tylko pale drewniane oraz bardzo mocno zbrojone i zwój one głowy pali żelbetowych o dużym przekroju.
Pale drewniane należy przy tym wzmacniać za pomocą żelaznych obręczy. Górną powierzchnię pala przycina się równo i ściśle prostopadle do osi pala, a boki jego stożkowo, z pochyleniem tworzących do pionu wynoszącym ok. 20 : 1. Na tak lekko zwężoną głowę pala nakłada się obręcz z ciągliwego żelaza kowalnego, płaskiego, o szerokości 60-120 mm, a grubości 25 do 400 mm. Obręczy tej nadaje się kształt lekko stożkowatego pierścienia dostosowanego do przycięcia głowy pala (20 :1) (uprawnienia budowlane).

Pal czy brus

Po nałożeniu przybija się ją młotem, tak jednakże, aby wystawała nieco ponad wierzch pala. Dla uzyskania lepszego połączenia obręczy z głową można ją przed nasadzeniem na pal ogrzać, aby się rozszerzyła (program egzamin ustny). Gdy po nabiciu jej na głowę ostygnie, ściągnie włókna pala i będzie siedzieć na palu mocniej. Jedna obręcz może służyć 20 do 30 palom.
Mimo obręczy głowa pala drewnianego ulega nieraz w czasie wbijania rozbiciu, przy czym obręcz obsuwa się nieco niżej, wcinając się we włókna drewna pala.

Ponieważ taka rozbita głowa stanowi amortyzator uderzeń i zmniejsza energię wbijania, należy ją obciąć, a obręcz nasadzić na nowo. W podobny sposób ujmuje się głowy pojedynczych lub podwójnych brusów ścianek szczelnych (opinie o programie).
Pale stalowe i stalowe brusy ścianek szczelnych wbijane są przy użyciu specjalnej głowicy żeliwnej (czapki), nadbudowanej twardym drewnem, zastosowanej jako element pośredni pomiędzy babą a głową pala czy brusa. Głowice te są dostosowane do kształtu brusów. Podobnie wbijane są poprzez specjalną nasadzoną głowicę zwykłe pale żelbetowe.

Przymocowana jest ona ślizgowo do kierownic pala i może wtedy równocześnie spełniać rolę górnego jego umocowania (segregator aktów prawnych).
Pomiędzy głowicę a wierzch pala wkłada się jeszcze zwykle materiał tłumiący drgania (mączka drzewna, trociny, grube warstwy papieru, wyjątkowo ołów itp.).
Przy użyciu młotów szybkobieżnych, zwłaszcza o małym ciężarze baby i małym skoku, użycie głowic jest zwykle niepotrzebne nawet przy lekkich profilach stalowych ścianek szczelnych. Do tych ostatnich dolna część młotów wyposażona jest zwykle w odpowiednie szczęki dostosowane do kształtu brusów.

Pal czy brus postawiony przy kafarze należy dokładnie sprawdzić pod względem jego właściwego położenia (pion, nachylenie, miejsce), po czym można rozpoczynać wbijanie, początkowo uderzeniami z małych wysokości, dopóki pal nie wgłębi się nieco w grunt i nie uzyska przez to dodatkowego prowadzenia we właściwym kierunku (promocja 3 w 1).