Siły zbrojne

W tym samym roku norweskie zgromadzenie narodowe proklamowało niepodległość’ Norwegii i wybrało na króla duńskiego namiestnika Chrystiana Fryderyka, który jednak abdykował wobec militarnej przewagi Szwecji, z klór.) następnie w latach I f! 14-1905 Norwegia pozostawała w unii (obydwa państwa posiadały wspólnego monarchę oraz politykę zagranicznej, odrębne natomiast konstytucje, parlament i siły zbrojne).

W 2. poł. XIX w. zaznaczył się wzrost gospodarki norweskiej, rozwijały się przemysł, żegluga i handel. Narastały również tendencje do rozwiązania unii ze Szwecji, które znalazły swój finał w 1905, kiedy w referendum powszechnym Norwegowie opowiedzieli się za pełne) niepodległością, a parlament norweski wypowiedział unię szwedzko-norweską (program uprawnienia budowlane na komputer). Kolejne referendum przeprowadzone w tym samym roku opowiedziało się za utrzymaniem monarchii; na tronie zasiadł Haakon VII.

Podczas I wojny światowej Norwegia zachowała neutralność. W 1920 uzyskała członkostwo w Lidze Narodów. W 1930 włączyła do swego terytorium wyspę fan Mayen. Na początku lat 50. narodził się norweski ruch faszystowski, na czele którego stanął Vidkun Quisling (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Z jego inspiracji w latach 1931-1952 Norwegia okupowała należącą do Danii wsch. Grenlandię. (1 9 5 5 Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości odrzucił norweskie pretensje do częśc i Grenlandii) (uprawnienia budowlane).

Ruch oporu

W V 1939 Norwegia odrzuciła ofertę Niemiec zawarcia paktu o nieagresji, a po wybuchu II wojny światowej ogłosiła neutralność. W IV 1940 wojska hitlerowskich Niemiec przystąpiły do inwazji na Norwegię. Po załamaniu się obrony, rząd i król Haakon VII ewakuowali się do Wielkiej Brytanii. Istniejący w latach 1942-1945 kolaborant ki rząd Quislings nie uzyskał poparcia społecznego, rozwinął się natomiast i działał aktywnie norweski ruch oporu (program egzamin ustny). W X I944 do pn. Norwegii wkroczyli Rosjanie, w V 1945 skapitulowały wojska niemieckie stacjonujące na jej terenie. W 1945 Norwegia uzyskała członkostwo w ONZ, a w 1948 zrezygnowała z polityki neutralności, przystępując w 1949 do NATO (wprowadziła jednak zakaz stacjonowania obcych wojsk, a w 1957 składowania na swoim terytorium broni atomowej w czasie pokoju). Od 1952 jest członkiem Rady Nordyckiej, od I960 EFTA (opinie o programie).

Po okresie centralnego planowania (1945-1947) Norwegia powróciła do gospodarki rynkowej. Począwszy od lat 50. zaczęto realizować koncepcję tzw. państwa dobrobytu (bezpieczeństwa socjalnego), rozbudowując ustawodawstwo w zakresie opieki społecznej, a także uprawnienia pracownicze i związkowe. W latach 70. rozpoczęto eksploatację złóż ropy naftowej na Morzu Północnym. W 1972 rząd norweski podpisał układ o wstąpieniu do EWG, który został jednak odrzucony w referendum. Kwestia przystąpienia kraju do struktur europejskich pojawiła się ponownie w latach 90. W 1992 rząd złożył wniosek o wprowadzenie kraju do Unii Europejskiej (od 1995), jednakże w referendum w 1994 większość głosujących opowiedziała się przeciwko przystąpieniu Norwegii do Unii (segregator aktów prawnych).

Norwegia jest dziedziczną monarchią konstytucyjną, której głową jest król (od 1991 Harald V). Władzę ustawodawczą sprawuje jednoizbowy parlament (Storting), liczący 165 członków, wybieranych na 4 lata w głosowaniu powszechnym; w celu opracowywania ustaw Storting dzieli się na 2 wydziały - Lagting (wyższy), liczący 41 członków, oraz Odelsting, liczący 124 członków, pracujące osobno. Władza wykonawcza spoczywa w rękach rządu, zwanego Radą Państwa, na czele z ministrem stanu (od 2000 jens Stoltenberg), powoływanym przez króla, który również może przewodniczyć obradom rządu (promocja 3 w 1).