Ścianki z płyt gipsowych

Ścianki z płyt gipsowych nie wymagają na ogół tynkowania. Wykańcza się je przez staranne zatarcie lub tapetowanie. Płyty typu Different stosuje się w stropach między piętrowych, jako wypełnienie między belkami żelbetowymi lub belkami gipsowymi zbrojonymi. Dolne powierzchnie tworzące sufit tynkuje się lub szpachluje i maluje. Górne, dla zabezpieczenia przed dostępem wody, należy izolować bitumem (program uprawnienia budowlane na komputer).

Bloki ścienne wykonuje się z gipsobetonu żużlowego i gruzowego. Stosuje się bloki o różnych kształtach, najczęściej pustakowe o objętości od 0,02 do 0,04 m3 i ciężarze od 15 do 35 kg.
Bloki stosuje się do ścianek działowych. Ściany zewnętrzne wymagają użycia gipsu uodpornionego na działanie wody.
Pustaki stropowe, w przeciwieństwie do płyt stropowych, pracują jako elementy nośne.

Mają one różne kształty i wymiary. Wykonuje się je z betonu gipsowo-żużlowego, wibrowanego,
- marce powyżej 50 hG/cm-, a więc o stosunku składników 1 : 1
- 1:2. Ciężar pustaka gipsowo-żuzlowego typu DMS-65 wynosi ok. 13 kg (dla betonu 1 : 2) i 14 kg (beton 1:1) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Podłogi estrichg-żpDSOwe wykonuje się w sposób następujący. Na podkładzie betonowym zabezpieczonym papą ubijać starannie warstwę wilgotnego fiasku wysokości 2-H2,5 cm. Na tę warstwę nanosi się zaprawę estrichgipsową o pożądanym składzie (estrich- gips : piasek = 1 : 0,5) . Grubość warstwy powinna wynosić od 30 do 40 mm. Przy układaniu podłogi należy zostawić odstęp między
warstwą estrichgipsu a ścianą wielkości ok. 20 mm, aby zapobiec podsiąkaniu wilgoci przez ściany. Przestrzeń tę pozostawia się pustą lub wypełnia się paskami papy sklejonymi asfaltem.
Podłogi wykańcza się drewnianą listwą przyścienną (uprawnienia budowlane).

Dla zwiększenia wodoodporności i zmniejszenia ścieralności górnej warstwy podłogi naciera się ją olejem schnącym lub półschnącym i regularnie co pewien okres czasu pastuje się pastą woskowo-terpentynową albo parafinowo-benzynową.

Suche tynki gipsowe

Suche tynki gipsowe są to cienkie płyty odlane z masy trocinowo-gipsowej lub pianogipsowej, pokryte kartonem, albo też płyty z masy gipsowo-włóknistej bez okładki kartonowej.
Arkusze suchych tynków mają wiele cennych zalet, a mianowicie:
a) można szybciej wykonać roboty wykończeniowe, unikając jednocześnie procesów mokrych,
b) są lekkie,
c) mają niską przewodność cieplną oraz dość dużą ognioodporność,
d) są elastyczne, co pozwala na wykonanie powierzchni zaokrąglonych.

Arkusze suchego tynku mogą być jedno- lub wielowarstwowe, sklejane szkłem wodnym (program egzamin ustny).
Produkcja suchych tynków zbrojonych kartonem jest zazwyczaj zmechanizowana, wykonywana systemem taśmowym. Karton jednolity lub perforowany pokrywa się masą gipsową, na niej układa się wierzchni arkusz kartonu i przepuszcza taśmę między wałkami dociskającymi.
Arkusze te transportuje się na specjalnym przenośniku do suszarni i suszy w temperaturze 140-150 C w ciągu ok. 1 godziny (opinie o programie). Do produkcji tynków kartonowych stosuje się tekturę grubości 0,8-1,2 mm, o dolnej powierzchni nie klejonej, nasiąkliwej, co sprzyja krystalizowaniu gipsu w porach i powoduje zwiększenie przyczepności masy gipsowej do tektury.

Masę gipsową przygotowuje się z gipsu budowlanego, rzadziej z gipsu wysoko-wytrzymałościowego, z dodatkiem do 15% trocin. Dla zwiększenia przyczepności masy do kartonu dodaje się krochmalu lub dekstryny. Często wprowadza się środki spieniające, które obniżają ciężar objętościowy suchego tynku (segregator aktów prawnych).

Suche tynki włókniste nie wymagają okładziny kartonowej i są bardziej ekonomiczne. Rolę zbrojenia odgrywają cienkie włókna wypełniacza wprowadzone równomiernie w całej masie gipsowej. Jako wypełniacze stosuje się odpady drzewne, sitowie, słomę, paździerze, makulaturę itp. Wypełniacze wprowadza się w ilości 6-8% ciężaru gipsu. Równomierne rozprowadzenie włókien w masie gipsowej wymaga przygotowania bardzo rzadkiej mieszaniny i odpowiedniego odciągnięcia nadmiaru wody (promocja 3 w 1).