Ściany drewniane

Ściany drewniane, w porównaniu ze ścianami z innych materiałów, mają małą grubość, a więc i mały ciężar. Mała grubość wynika z dobrych właściwości izolacyjnych drewna, natomiast mały ciężar umożliwia posadowienie budynku nawet na gruntach o małej nośności (program uprawnienia budowlane na komputer).
Pod względem konstrukcyjnym ściany drewniane dzielą się na dwa rodzaje: masywne, tzw. węglowe, i szkieletowe.
Ścian masywnych obecnie nie stosuje się ze względu na duże zużycie drewna. Ściany szkieletowe wznoszone są przede wszystkim w budynkach tymczasowych (np. na placu budowy) jako ściany ryglowe lub o innej konstrukcji szkieletowej.

W ścianach zewnętrznych budynków przeznaczonych na pobyt ludzi szkielet drewniany jest obijany obustronnie deskami. Przestrzeń między nimi jest wypełniana zasypką (trocinami z wapnem, proszkiem torfowym itp.). Ściany wewnętrzne i zewnętrzne od strony wewnętrznej obijane są deskami lub płytami wiórkowo-cementowymi i tynkowane (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Zamiast deskowania stosuje się płyty pilśniowe twarde lub miękkie, płyty azbestowo-cementowe i inne.
Zamiast budynków o konstrukcji szkieletowej stosuje się na placach budowy budynki tymczasowe z elementów o szkielecie drewnianym.

Elementy te wykonuje się w wytwórniach jako znormalizowane.  Elementów ścian budynku tymczasowego oraz sposób ich zestawienia (uprawnienia budowlane). Konstrukcję nośną ściany, przewidzianej na niewielkie obciążenia pionowe, stanowi szkielet z ramiaków drewnianych. Między ramiakami znajduje się warstwa ocieplająca ze styropianu, a z obu stron ściany płyta pilśniowa twarda. Grubość ściany wynosi 7,0 cm.
Zewnętrzne elementy ścienne produkcje się jako pełne, z oknem albo drzwiami.

Natomiast elementy ścian wewnętrznych wykonuje się jako pełne. Konstrukcję nośną tych ścian stanowi szkielet z ramiaków o grubości 10 mm dla ścian wewnętrznych i 60 mm dla ścian zewnętrznych. Rama jest oklejona obustronnie płytą pilśniową twardą. Przestrzeń między płytami wypełnia się wkładką z pasków płyt pilśniowych twardych, przenikających się w obu kierunkach (program egzamin ustny).
Do niedawna budynki tymczasowe wykonywane były ze znormalizowanych płyt ściennych o szkielecie drewnianym obitym deskami. Przestrzeń między deskami wypełniano płytami wiórkowo-cementowymi lub innym materiałem.

Spoiny wsporne

Murem nazywa się konstrukcję wzniesioną z kamieni naturalnych lub sztucznych, ułożonych na sucho lub na zaprawie. Konstrukcje murowe wykonuje się w różnych kształtach i w związku z tym noszą różne nazwy.
Konstrukcje o pionowych lub ukośnych powierzchniach bocznych, zależnie od kształtu i przeznaczenia, noszą nazwy: ściana, słup, filar, komin itp.
Powierzchnia konstrukcji mająca w przekroju kształt łuku i służąca do przekrycia pomieszczenia nazywa się sklepieniem, a przekrywająca otwór w murze nosi nazwę łęku.
Powszechnie używane nazwy powierzchni cegieł, kamieni lub bloków oraz ich wymiary znane są z nauki przedmiotu materiałoznawstwo (opinie o programie).

W czasie wznoszenia muru cegły opiera się na podstawie (nazywanej również powierzchnią wsporną). Określa się wtedy, że leżą one „na płask”. Jeżeli opierają się na wozówce, to mówimy, że są ułożone „na rąb”, a gdy na główce, że są ułożone „na stojąco”.
Warstwy muru układa się na sucho tylko w wyjątkowych wypadkach, najczęściej układa się je na zaprawie. Zaprawa wypełnia szczeliny między cegłami i tworzy spoiny. Rozróżnia się trzy rodzaje spoin: wsporne, podłużne i poprzeczne.

Spoiny wsporne są poziome i znajdują się na powierzchni wspornej elementów muru (segregator aktów prawnych).
Spoiny podłużne i poprzeczne są zawsze pionowe. Podłużne są równoległe do muru, a poprzeczne - prostopadłe.
Zaprawą budowlaną nazywa się związaną i stwardniałą mieszaninę drobnego kruszywa, spoiwa i wody dobranych w odpowiednich proporcjach.

Często dodaje się do zapraw domieszki, które poprawiają właściwość świeżej lub stwardniałej zaprawy.
Kruszywem do zapraw jest najczęściej piasek naturalny (promocja 3 w 1).