Ściany komór

Ściany komór przenoszą, oprócz zginania i ciągnienia, także pionowe ciśnienie osiowe, wywołane obciążeniem górnej części budowli i ciężarem własnym (program uprawnienia budowlane na komputer). Obciążenie górne koncentruje się najczęściej w narożach komór, gdzie, przy pomocy zgrubień, wskazanych już ze względu na momenty, dadzą się wykształcić słupy, przenoszące obciążenie pionowe na słupy dolne pod komorami. Słupy pod dnem komór obciążają bezpośrednio fundament, skonstruowany najczęściej w postaci jednolitej konstrukcji żelbetowej czy to żebrowanej czy też płytowej (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Ustroje kominowe, wykonywane z betonu wzmocnionego żelazem, wzorowane są, co do wyglądu zewnętrznego, na kominach ceglanych. Kształt ich może być cylindryczny, łatwiejszy do wykonania albo mogą mieć one formę stożka lub ostrosłupa ściętego. Niższe partie komina do wysokości 15 m (a niekiedy wzdłuż całej wysokości) posiadają wewnątrz płaszcz cylindryczny żelbetowy lub z cegły ogniotrwałej celem ochrony konstrukcji dźwigającej zewnętrznej przed szkodliwymi wpływami gazów, o wysokiej ciepłocie (uprawnienia budowlane). Zakończenie płaszcza ochronnego uwidocznione bywa czasami na zewnątrz w postaci zgrubienia pierścieniowego. Między płaszczem ochronnym a właściwą ścianą komina pozostawia się odstęp 5 do 15 cm. Izolację tworzy warstwa powietrza między płaszczem ochronnym a kominem; korzystniej jest jednak wypełnić przestrzeń tę materiałem izolacyjnym, o słabym przewodnictwie ciepła (program egzamin ustny).

Stosownie do występujących natężeń wzmocnienie kominów żelbetowych stanowią wkładki pionowe, rozmieszczone, w miarę możności, jednostajnie wzdłuż obwodu i wkładki pierścieniowe. Wkładki pionowe przenoszą ciągnienia, wywołane parciem wiatru, wkładki pierścieniowe ciągnienia, wywołane zmianą ciepłoty (opinie o programie).

Wykonywanie kominów

Wykonanie kominów żelbetowych odbywać się może zasadniczo w dwojaki sposób:

1) kominy, o charakterze monolitycznym, betonuje się w deskowaniu,

2) kominy z elementów gotowych zestawia się bez deskowania, jedynie przy użyciu słabego, przenośnego ku górze, rusztowania wewnętrznego.

Komin niejako odlany w deskowaniu jest ustrojem, odpowiadającym lepiej od komina składanego z elementów gotowych założeniom statycznym. Postęp wykonania kominów, betonowanych w deskowaniu, zależy jednak od stopnia wytrzymałości betonu tężejącego (segregator aktów prawnych). Przy zastosowaniu cementu portlandzkiego wolnowiążącego dzienna wysokość betonowania dochodzi do 2 m. Wykonywanie kominów, zestawianych z elementów, nie jest zależne od możliwości przesunięcia form ku górze. Udoskonalone gatunki cementów, będące w użyciu w latach ostatnich, a nadające mieszaninie betonu znaczną wytrzymałość już w krótkim czasie po wybetonowaniu, spowodować mogą zmniejszenie ilości systemów kominów, składanych z elementów gotowych.

Z pośród wielu typów kominów, zestawianych z elementów gotowych, na szczególną uwagę zasługuje ustrój, obmyślony przez inżyniera belgijskiego Dumasa, a znany pod nazwą systemu Monnoyer’a’).

Zasadniczym elementem tego ustroju jest „kliniec" (claveau), o wysokości 25 cm, a grubości zależnej od położenia strefy, w której dany kliniec się znajduje (rys. 162.). Każdy kliniec zakończony jest głową w formie haka. której wydrążone wnętrze umożliwia umieszczenie wkładek pionowych c, związanych strzemionami poziomemi s. Klińce posiadają wewnątrz po dwie wkładki o z drutu kilkumilimetrowej grubości, mające na celu przedewszystkiem ochronę przeciw uszkodzeniu klińców podczas przenoszenia (promocja 3 w 1). Klińce betonuje się w formach z żelaza lanego. Aby umożliwić łatwiejsze wyjmowanie klińców, przed betonowaniem smaruje się formy mieszaniną nafty i oliwy. Górna powierzchnia klińca ma rowek, w który podczas zestawiania wchodzi drutó, wiążący klińce poszczególnej warstwy.