Ściany nabrzeży

Prowadzono również badania pochłaniania fal przez konstrukcje zajmujące mniej miejsca niż wyżej opisane. Pewne widoki powodzenia rokują tzw. „szczotki” pali wbitych w kilka rzędów w szachownicę, przed pionowymi ścianami nabrzeży (program uprawnienia budowlane na komputer).

Szczotka taka mogłaby służyć jako podstawa lekkiego pomostu poszerzającego nabrzeże lub jako rama odbojowa, a równocześnie spełniać rolę „rozpraszacza” fal. Badano również ażurowe zasłony, drewniane kratowe lub z siatki stalowej, zakładane pionowo wzdłuż pionowych ścian nabrzeży w odległości ok. 1 m od nich. Zasłony te rozpraszają energię fal, utrudniając powstawanie fali odbitej, a równocześnie mogą służyć np. jako odbojnice ruchome.
Znaczenie opisanych „szczotek” i zasłon zmniejsza okoliczność, że przy nabrzeżach stoją zwykle statki mające ściany pionowe i odbijające fale. Opisane urządzenia byłyby skuteczne zatem tylko wtedy, gdyby statków przy nabrzeżu nie było, co oczywiście jest sprzeczne z zasadniczym przeznaczeniem portów (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Ze względu na te wszystkie trudności dąży się obecnie do zmniejszenia fali w porcie przez zaprojektowanie odpowiedniego układu falochronów i nabrzeży oraz wejścia do portu. Duże usługi oddaje tu zbadanie w laboratorium modelu projektowanych budowli portowych.
Zadaniem morskich znaków żeglugowych jest zapewnienie bezpiecznej żeglugi w pobliżu lądu, wysp lub ławic podwodnych.

Znaki żeglugowe stanowią jak gdyby drogowskazy wytyczające szlaki żeglowne w miejscach, w których żegluga wskutek bliskości lądu i różnych przeszkód staje się trudna.
Z punktu widzenia potrzeb żeglugi rozróżnia się znaki żeglugowe dzienne, nocne, mgłowe i radiowe (uprawnienia budowlane).
Omawianie charakterystyki i działania aparatury poszczególnych typów znaków przekraczałoby ramy tego podręcznika; rozdział niniejszy ma jedynie za zadanie przedstawić rozwiązania ich od strony konstrukcyjno-budowlanej.

Stawy lądowe

Pod względem konstrukcji nośnej znaki morskie dzielą się na:
- stałe, czyli tzw. stawy,
- pływające, czyli tzw. pławy.

Zarówno wśród pierwszych, jak i drugich spotyka się konstrukcje bardzo różnych rozmiarów. Stawy zależnie od wielkości można uszeregować od znaków na słupach, masztach i dalbach do latarni morskich na wieżach, pławy zaś od wiech na drewnianych pływakach, przez pławy właściwe, czyli boje, do latarniowców będących statkami dźwigającymi na sobie wieże latarni morskich (program egzamin ustny).
Ze względu na położenie stawy można podzielić na lądowe i nawodne.
Do osobnej grupy należą latarnie morskie, umieszczane zależnie od swego przeznaczenia, siły światła i przewidywanego zasięgu na mniejszych lub większych wieżach. Wieże te mogą być budowane zarówno na lądzie, jak i na morzu (opinie o programie). Od pozostałych staw różnią się tym, że obsługa ich wymaga ustawicznego nadzoru, do którego to celu w wieżach latarni muszą się znaleźć odpowiednie pomieszczenia.

Stawy lądowe buduje się zwykle w postaci drewnianych ażurowych wieżyczek, najczęściej trójnożnych, z wierzchołkiem obitym poziomymi łatami i opatrzonym ewentualnie tarczą sygnałową lub wspornikiem podtrzymującym znak świetlny. Służą one bądź jako nabieżniki, czyli znaki wytyczające kurs statku w wąskich akwatoriach (np. kanałach), bądź do innych celów (jako znaki portowe itp.) (segregator aktów prawnych).
Stawy, które mają być widoczne z większych odległości, muszą mieć odpowiednie do tego wymiary.

Znaki dzienne opatrzone są tarczami dochodzącymi nieraz do kilku metrów średnicy; do podtrzymywania ich buduje się mocne, czworościenne wieżyczki, opatrzone zwykle na szczycie galeryjką, która może służyć jako stanowisko obserwacyjne (promocja 3 w 1)..
Światła portowe oznaczające nabrzeża oraz różne światła na lądzie mające znaczenie lokalne są najczęściej automatyczne i nie wymagają stałego dozoru.
Zależnie od siły i znaczenia światła montuje się je bądź na słupach, bądź na masztach, bądź wreszcie na wieżyczkach drewnianych, stalowych albo żelbetowych, zwykle ażurowych.