Ściany suterenowe

Należy na terenach górniczych stosować zazwyczaj możliwie duże dopuszczalne obciążenia jednostkowe, a więc oparcie na gruncie całej powierzchni budynku może być słuszne raczej na gruntach słabszych, natomiast na gruntach mocniejszych odpowiedniejsze jest oparcie na ławach. W tych razach trzeba wytworzyć w rzucie poziomym kratę ze ścian suterenowych, które wespół ze stropem suterenowym muszą stanowić łączną sztywną konstrukcję (program uprawnienia budowlane na komputer). W celu zabezpieczenia się przed szkodliwymi skutkami pełzania można dodatkowo wprowadzić ławy kotwiczne. Całość takiej konstrukcji suterenowej (zwanej również „układem rusztowym") wykonuje się z żelbetu. W wypadkach szczególnych można nieraz uzyskać zabezpieczenie pełne budowli przez oparcie ich na stosunkowo małych powierzchniach (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Można zaprojektować na gruncie budowlanym o większej wytrzymałości oparcie zwartej budowli na niedużej podstawie kwadratowej lub kołowej (tzw. posadowienie jednomiejscowe, zbiornik wody). Takie samo rozwiązanie można uzyskać przez zastosowanie płyty z rusztem z wysokich i wąskich belek, dających duże naciski jednostkowe na grunt; w razie powstania usuwu ruszt taki wrzyna się w grunt łagodząc w ten sposób wpływ jego ruchu na fundament (uprawnienia budowlane).

Jeżeli budowla ma dużą sztywność, a kształt ma wydłużony, to można dla niej stworzyć na analogicznych zasadach dwie podpory, czyli dać tzw. posadowienie dwumiejscowe (program egzamin ustny). W tych przypadkach grunt również musi mieć większą wytrzymałość; w razie posadowienia na skale masywnej trzeba wprowadzić pod fundamentami żwirowy nasyp izolacyjny. Trzecim podobnym rozwiązaniem jest oparcie trzypunktowe. Polega ono na wykonaniu trzech niezależnych podpór i oparciu na nich np. okrągłego albo prostokątnego zbiornika na łożyskach ruchomych lub na słupach wahadłowych (opinie o programie). Fundamentowanie na tych zasadach wytwarza konstrukcje statycznie wyznaczalne i dobrze dopasowujące się do ruchów podłoża.

Szerokość dylatacji

W tych razach, gdy górna warstwa gruntu jest wyraźnie słaba i nie można obejść się bez pali, dzieli się płytę fundamentową na możliwie małe bloki i postępuje według zaleceń. Niekiedy trzeba się liczyć z wymaganiem ścisłego stałego dostosowania wzajemnego sąsiednich fundamentów lub urządzeń; można się z tym spotkać nieraz w zakładach przemysłowych. Takie wymagania można zadowolić przez oparcie konstrukcji na fundamentach w ten sposób, żeby można było unosić ją od czasu do czasu na lewarach hydraulicznych i wprowadzać wówczas każdorazowo podkładki lub podparcia wyrównawcze (segregator aktów prawnych).

Niejednokrotnie można ułatwić fundamentowanie długich budynków przez podział ich na części, urządzając między nimi przerwy dylatacyjne. Dylatacje takie szczególnie są pożądane w tych miejscach, gdzie stykają się grunty różnego rodzaju. Zwykle wprowadza się podział na części od kilkunastu do dwudziestu kilku metrów długości.

Szerokość dylatacji musi być wystarczająca, aby wyrównać zbliżenie się części budynku na dnie niecki wskutek pochylenia się jednej z nich i wskutek jednoczesnego kurczenia się gruntu (2 mm na m) (promocja 3 w 1). Z rozpatrzenia zagadnienia fundamentowania na terenach górniczych widzimy, że przede wszystkim potrzebne są następujące dane: czy na terenie budowy lub w pobliżu była dawniej prowadzona eksploatacja pokładów i kiedy; czy nastąpił już stan równowagi po dawniejszej eksploatacji; jakich zjawisk należy spodziewać się przy projektowanej dalszej eksploatacji, a mianowicie, jakiej głębokości może powstać niecka, czy pochód niecki będzie miał przebieg normalny, czy też mogą pojawić sic pęknięcia terenu, obsunięcia, szczeliny i inne zaburzenia w wierzchnich warstwach, a prócz tego - czy w razie istnienia płytkich starych wyrobisk nie mogą one wytworzyć zapadlin przy wybieraniu głębszych pokładów. Aby te wiadomości otrzymać, trzeba zwracać się do urzędów górniczych lub górniczo-mierniczych.