Ścieralność

Po wysuszeniu do stałego ciężaru w temperaturze 105 ± 2°C próbkę osadza się w uchwytach tarczy obrotowej i obciąża siłą 30 kG, tj. 0,6 kG/cm2. Na całej długości pasa ścieralnego tarczy rozsypuje się równomiernie 20 G proszku ściernego elektrokorundowego nr 80. Co 22 obroty tarczy zmiata się starty materiał próbki wraz z proszkiem i ponownie posypuje się proszkiem ściernym (program uprawnienia budowlane na komputer).

Po 440 obrotach tarczy mierzy się wysokość próbki z dokładnością do 0,01 cm i waży z dokładnością do 0,1 G. Miarą ścieralności może być strata wysokości względnie objętości badanej próbki, jako średnia arytmetyczna trzech wyników. Ścieralność określoną za pomocą tarczy Bóhmego wyznaczają głównie ziarna twarde, znajdujące się na powierzchni ścieralnej (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Ponieważ ta metoda badań nie uwzględnia wspomnianych już zjawisk, jak uderzenia i ścinania rozluźniających się ziaren przed ścieraniem, więc określenie samej tylko ścieralności nie odzwierciedla całokształtu zjawisk mechanicznego niszczenia betonu. Doświadczalnie stwierdzono, że ścieralność próbek zawilgoconych jest wyższa niż próbek suchych.

Aby beton był odporny na ścieranie, powinien mieć wytrzymałość co najmniej 250 kG/cm2, przy nasiąkliwości nie większej niż 5-h6% (uprawnienia budowlane). Dla dużego ruchu strata wysokości próbki nie powinna przekraczać 0,25 cm, dla ruchu średniego 0,5 cm. Aby uodpornić beton na ścieranie dodaje się następujące kruszywa: grysy kamienne, grys ze stłuczek porcelany 2-10 mm, kruszywo ze strużyn i opiłek ze stali nierdzewnej o granulacji lH-5 mm, kruszywo z żeliwa hartowanego o granulacji 2-10 mm, korund o uziarnieniu 1-5 mm lub karborund o uziarnieniu 1-3 mm. Do utwardzania powierzchni należy dodawać kruszyw utwardzających co najmniej 500 G/m2 (program egzamin ustny).

Głębokość nacięcia powierzchni

Beton z dodatkiem korundu, karborundu lub spieków mineralnych poddaje się badaniu ścieralności powierzchniowej za pomocą obracających się kul stalowych. Próbkę betonu o wymiarach 15X15 cm i grubości 5 cm, badaną za pomocą takiego przyrządu. Ścierania dokonuje się przez obrót stołu wraz z próbką w stosunku do mimośrodowo dociskających kul stalowych o średnicy 18 mm, umieszczonych pod obciążonym stemplem stalowym. Powstający pyl na powierzchni płytki zostaje wyssany (opinie o programie).

Ciężar pyłu w stosunku do ciężaru próbki charakteryzuje ścieralność objętościową. Ścieralność można określić również za pomocą przyrządu, który składa się z trzech obracających się stalowych cylindrów o średnicach 7,5 cm. Badaną powierzchnię betonu posypuje się karborundem. Wielkość starcia powierzchni określa się optycznie względnie czujnikiem zegarowym. Stosuje się również sposób polegający na ścieraniu powierzchni betonu przez wahadłowo poruszającą się tarczę. Do ustalenia ścieralności powierzchniowej może ponadto służyć wiertarka o 200 obr/min z umieszczonym zamiast wiertła sworzniem tworzącym u dołu literę u lub t, z wytłoczonymi zębami; siła docisku ma wartość 4,4 kG (segregator aktów prawnych).

Sposób ścierania próbki walcowej, obracającej się w tym samym lub w przeciwnym kierunku i z inną szybkością niż walec ścierny, który może być dowolnie dociskany. W zależności od twardości materiału można dodawać w punkcie S proszku ściernego lub polewać próbkę wodą. Ścieralność nawierzchni betonowych badać można także w warunkach naturalnych. Głębokość starcia nawierzchni określa się za pomocą czujników zegarowych. Jeżeli powierzchnie boczne są ścięte pod kątem 45°.

Laboratoryjne badanie ścierania betonu polega na przesuwaniu ręcznego wózka, który nacina powierzchnie za pomocą noża zaopatrzonego w spiek ceramiczny. Głębokość nacięcia powierzchni mierzy się mikroskopem. Ścieralność płyt chodnikowych bada się w następujący sposób (promocja 3 w 1). Po ułożeniu płyty chodnikowej między dwie płyty stalowe dokonuje się pomiaru starcia w pewnych odstępach czasu w 9 stałych punktach płyty, opuszczając przez otwory w górnej płycie drążki pomiarowe.