Sęki smołowe

Sęk zabarwiony ma barwę jaśniejszą lub ciemniejszą od normalnej albo też pstrą. Takie zabarwienie jest wynikiem rozpoczynającej się działalności grzybów niszczących drewno, które w początkowej fazie rozwoju nie wywołują jeszcze uchwytnych zmian w budowie i twardości sęka. Sęki takie występują najczęściej u beztwardzielowych gatunków liściastych.
Sęki nadpsute - wykazują częściowe zniszczenie tkanki drzewnej wskutek zgnilizny, przy czym struktura sęka pozostaje zachowana a otaczające drewno jest jeszcze zdrowe (program uprawnienia budowlane na komputer).

Sęki zepsute - są to sęki znajdujące się w stanie daleko posuniętego rozkładu. Barwa takiego sęka jest różna; czasem ma on jasne i ciemne plamy. U gatunków beztwardzielowych otaczające drewno wykazuje najczęściej oznaki zgnilizny.
Sęki smołowe - są to sęki zepsute, w których resztki rozłożonego drewna łącznie z żywicą tworzą plastyczną masę; występują one u żywicznych gatunków iglastych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Sęki tabaczne - (tzw. ,.deresze”) znajdują się w stadium bardzo silnego rozkładu; wskutek utraty zwięzłości drewna sęk tabaczny daje się rozetrzeć w palcach na proszek. Barwa sęków tabacznych jest rozmaita: ciemna, jasna lub pstra. W drewnie okrągłym sęki tabaczne wskazują na wewnętrzną zgniliznę drewna.

Pomiar sęków przeprowadza się w związku z klasyfikacją i oceną jakości drewna. Sposób pomiaru zależy od kształtu sęka (uprawnienia budowlane). Średnicę sęka okrągłoowalnego podaje się jako średnią arytmetyczną średnicy największej i najmniejszej. Wymiar sęków skrzydlatych podaje się jako stosunek ich szerokości do szerokości tarcicy; jest to zatem wymiar stosunkowy. Sęków szpilkowych, perłowych i niekiedy ołówkowych nie mierzy się; jeżeli występują one w skupieniach, podaje się średnią arytmetyczną największego i najmniejszego wymiaru skupienia.

Normy radzieckie stosują zasadę pomiaru sęka w kierunku prostopadłym do długości sortymentu niezależnie od kształtu i położenia sęka; klasyfikacja wymiarowa sęków według norm niemieckich opiera się na pomiarze najmniejszego wymiaru średnicy niezależnie od rodzaju sortymentu tartego (program egzamin ustny).

Własności drewna

Nierównomierna szerokość słojów. Jest to wada naruszająca prawidłową budowę drewna, gdyż pociąga za sobą różny udział drewna wczesnego i późnego. Różnica ich własności powoduje nierównomierną wytrzymałość drewna, a zwłaszcza jego skłonność do paczenia się i pękania podczas suszenia. W ramach jednego gatunku i drzewa słój szeroki i wąski mają różny udział drewna wczesnego i późnego, co najsilniej zarysowuje się u pierścieniowonaczyniowych gatunków liściastych, a w nieco mniejszym stopniu u gatunków iglastych.

Bezwzględna szerokość słojów może stanowić jedynie przybliżony wskaźnik technicznych własności drewna; bezpośrednio decyduje o nich udział drewna wczesnego i późnego, który nie zawsze jest ściśle związany z szerokością słojów (opinie o programie).
Knuchel wyróżnia trzy wypadki nierównomiernej szerokości słojów:
- słoje coraz to szersze od rdzenia ku obwodowi,
- słoje coraz to węższe od rdzenia ku obwodowi,
- słoje na przemian grupowo wąskie i szerokie.

Jeżeli zmiana szerokości słojów jest stopniowa, to wada ta nie powoduje większych trudności (segregator aktów prawnych). Najczęściej jednak przekrój poprzeczny drewna okrągłego wykazuje dwie strefy (wewnętrzną i zewnętrzną), o silnie zróżnicowanej szerokości słojów. Zachodzi to wyraźnie w wypadku, gdy wskutek rozluźnienia drzewostanu zaistnieją lepsze warunki rozwojowe.

Niezależnie od kolejności stref wąskosłoistych i szerokosłoistych oraz ich rozmieszczenia najgorszym jest zawsze nagły przeskok szerokości sąsiednich słojów; w tych miejscach występują zwykle pęknięcia okrężne i oddzielenie się drewna wąskosłoistego od szerokosłoistego wskutek różnej ich kurczliwości. Wypadek taki zachodzi zarówno przy suszeniu, jak też wskutek różnicy naprężeń powstałych pod działaniem sił zewnętrznych (np. zginanie drzewa przez wiatr) (promocja 3 w 1).