Siarka

Zawarta siarka jest związana głównie w postaci trwałego związku CaS. Wydzielany przez świeży pumeks zapach siarkowodoru jest nieszkodliwy i zanika po krótkim okresie czasu (program uprawnienia budowlane na komputer). Według Sabeli wzrost zawartości siarki w żużlu do ok. 3% bardzo korzystnie wpływa na jego przydatność do spieniania. Zwiększenie zawartości MgO do 9-13% powoduje uzyskanie pumeksu o wyższym ciężarze nasypowym. Zawartość MnO nawet w dość znacznym procencie (do 10%) nie wpływa ujemnie na jakość pumeksu.

Należy zwracać szczególną ciwej drobnoporowatej struktury pumeksu. Żużle takie przerabiane są w pierwszym rządzie na granulat (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Według Czctwicrnikowa lepkość żużla jest również uzależniona od struktury krzemianów wchodzących w jego skład; im struktura ta jest bardziej złożona tym lepkość jest większa.
Jako doraźną metodą oceny płynnego żużla Keii podaje tzw. metodę hakową. Polega ona na obserwacji ściekających i zastygających w powietrzu „sopli” żużla ze stalowego, uprzednio zanurzonego w płynnym żużlu haka. Od tej metody wywodzi się stosowany w hutnictwie podział na żużle „krótkie” i „długie”.
Riess [2.90] wspomina również o możliwości stosowania do tego samego celu próby kubłowej i łyżkowej (uprawnienia budowlane). Obie te metody polegają na próbnym spienieniu drobnych ilości żużla. Metody te w praktyce nie znalazły zastosowania.

Pozwalająca na bardziej obiektywną ocenę jest metoda określania płynności lejkiem Hcrtyego zaproponowana przez Rogozińskiego, Przydatne do spienienia żużle powinny wypełniać lejek llertycgo na długości nie większej niż 20 cm. W kombinacie EKO w Eisenhuttenstadt  stosuje się do tego samego celu metodę opartą na obserwacji barwy płynnego żużla w zależności od jego temperatury i zasadowości. Podstawą odniesienia jest opracowana wzorcowa skala barw.
Spienienie pumeksu wykazującego znaczne zmiany lepkości w niewielkim zakresie temperatur (żużle zasadowe - „krótkie”) wymagają pewnego zapasu energii cieplnej (wyższej temperatury płynnego żużla). Łączy się to z większym zużyciem koksu i nie zawsze jest możliwe ze względu na dość odległy transport od wielkich pieców do zakładów przeróbki żużla na terenie huty.

Szybkie niszczenie

Wadą wszystkich tych urządzeń jest bardzo szybkie niszczenie się części mechanicznych (program egzamin ustny). Żywotność ich mimo natryskiwania ochronnej warstwy wody, w wyniku korodującego wpływu płynnego żużla, jest bardzo ograniczona.
W metodzie tej spienianie odbywa się w częściowo obudowanej krótkiej rynnie pod wpływem wtryskiwanego pod ciśnieniem strumienia wody, pary i powietrza. Według Elinzona w 1955 r. czynnych było w USA dziewięć tego rodzaju urządzeń o wydajności 500-1000 t/dobę. Próba przeprowadzona tą metodą w Hucie im. Lenina dała wyniki dodatnie. W Polsce produkcję pumeksu zapoczątkowano w okresie międzywojennym (termozyt) (opinie o programie). W okresie powojennym po wstępnych próbach (przeprowadzonych m. in. przez Instytut Metali Żelaza w Hucie Pokój przy użyciu ślimaka Rottera, młyna granulacyjnego i innych) rozpoczęto produkcję pumeksu metodą poletkową. W roku 1962 uruchomiony został zakład spieniający metodą wannową w Hucie im. Lenina, o rocznej wydajności 200 tys. ton z możliwością podwyższenia jej do 400-500 tys. ton W ostatnich latach przystąpiono do budowy drugiego zakładu tego typu w Hucie Pokój. Ilość wody potrzebnej na spienienie 1 t płynnego żużla wg danych Instytutu Metalurgii Żelaza wynosi ok. 0,75 m3 (w warunkach Huty im. Lenina). Gunther w oparciu o doświadczenia EKO przyjmuje 0,4 m3 wody (segregator aktów prawnych).

Dobra jakość pumeksu zależy oprócz właściwego przebiegu procesu spieniania (rodzaj urządzenia, ilość dozowanej wody) od .składu chemicznego płynnego żużla i jego temperatury. Bardzo istotną cechą związaną bezpośrednio ze składem chemicznym jest wiskoza płynnego żużla.
Do produkcji pumeksu zalecane jest stosowanie żużli kwaśnych (CaO; SiO < < 1,2), tzw. „długich”, tj. takich, których lepkość zmienia się stopniowo w dość szerokim zakresie temperatur. Żużle wysokozasadowe (CaO : Si02 od 1,25 do 1,45) charakteryzują się bardzo szybkim wzrostem lepkości w wąskim zakresie temperatur począwszy od tzw. temperatury progowej - lepkość rzędu 15-20 poise (są tzw. żużle krótkie) (promocja 3 w 1).