Siatka projektowa

Pierwszym zakresem objęte są zagadnienia wymiarowania podstawowej konstrukcji budynku, co do której uznajemy, że na osiągniętym dziś (1956 r.) stopniu rozwoju produkcji budowlanej powinna być podporządkowana koordynacji wymiarowej, opartej o stosowanie MO. Uzyskuje się wówczas znaczną typizację stropów, konstrukcji dachowych oraz wszelkich obciążeń, wywierających wpływ na obliczenia statyczne, mimo używania do konstrukcji ścian murowanych i wypełnień szkieletów dostępnych dziś masowo drobnych bloków i cegieł. Dlatego też stosowanie wymiarów skoordynowanych z modułami osiowymi w odniesieniu do podstawowych elementów konstrukcji powinno być bezwzględnie przestrzegane (program uprawnienia budowlane na komputer).

W drugim zakresie znajdują się zagadnienia związane z typizacją planów i stosowaniem optymalnie zaprojektowanych komórek funkcjonalnych. Siatka projektowa oparta na wielkości MO tworzy kanwę, na której opracowuje się ograniczoną ilość racjonalnych na danym etapie rozwojowym rozwiązań funkcjonalnych (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Rozwiązania te redukują część pracy nad projektem i umożliwiają rozwój typowych opracowań szczegółowych, instalacyjnych i konstrukcyjnych, występujących w danej grupie funkcjonalnej budownictwa.

Ze względu na obecną „płynność” poglądów na typizację planów, jak i na ich walory użytkowe oraz ze względu na elastyczność projektowania, jaką daje stosowanie siatki małej M X M w odniesieniu do podziału przestrzeni użytkowej, nie wydaje się na razie właściwe zalecenie bezwzględnego nakładania podziałów funkcjonalnych na dużą siatkę MO X MO (uprawnienia budowlane). (Z wyjątkiem oczywiście ustrojów, których konstrukcja strukturalnie związana jest z kompozycją przestrzeni użytkowej co ma miejsce np. w budownictwie wielkopłytowym). Należy jednakże zalecić stosowanie w miarę możliwości koordynacji wymiarowej, opartej na modułach osiowych, do podziałów funkcjonalnych, szczególnie w odniesieniu do podstawowych komórek; narzuca to bowiem znaczną czystość i logikę projektowania (program egzamin ustny).

Położenie otworów drzwiowych

Do trzeciego zakresu wreszcie należą zagadnienia nieco mniej ważne niż zagadnienia poprzednio wymienione mianowicie wyznaczanie położenia otworów drzwiowych i okiennych, detali architektonicznych i tym podobnych (opinie o programie). W obecnym stadium rozwoju znacznej części polskiego budownictwa, charakteryzującej się przeważającym stosowaniem elementów małych, zagadnienia te podporządkowane są stosowaniu modułu podstawowego (a więc stosunkowo małego); jednakże zwiększenie wielkości i ciężaru poszczególnych elementów budowlanych będzie powodować konieczność wiązania ich wymiarów z wielkościami modularnymi większymi i tym samym podporządkuje rytmikę otworów, detali lub ich zespołów siatce o wielkości oczek MO X MO (segregator aktów prawnych).

Postawi to projektanta wobec pewnych trudności natury plastycznej i funkcjonalnej; dlatego też wydaje się rzeczą właściwą możliwie wczesne podejmowanie prób rozwiązywania tych trudności. Należy więc przyjąć zalecenie dokonywania jak najczęstszych prób podporządkowywania rytmiki otworów i detali architektoniczno-budowlanych koordynacji wymiarowej opartej na stosowaniu modułu osiowego.

Z kolei rozpatrzymy szczegółowo trzy wymienione zakresy zagadnień. Podstawowymi elementami w najczęściej spotykanych konstrukcjach są elementy pionowe, stanowiące podpory i boczne ograniczenia obudowy następować musi po szczegółowym przeanalizowaniu stosowanej konstrukcji. W przyszłości, w miarę nabierania doświadczenia w projektowaniu modularnym i w miarę postępowania selekcji najlepszych -wypróbowanych układów konstrukcyjnych i sposobów ich wymiarowania, każdorazowa analiza stanie się zbyteczna (promocja 3 w 1). Projektowanie funkcjonalne na siatce modularnej MO X MO rozpoczyna się od wybrania takiej głębokości traktów lub rozstawów elementów konstrukcyjnych, aby wymiar pomieszczeń w świetle, wynoszący n • MO minus grubość d ściany konstrukcyjnej (n • MO - d), spełniał w możliwie najlepszy sposób potrzeby użytkowe.