Rozdrobniona ruda

Wydobyta w kopalni ruda, przed trafieniem do wielkiego pieca, poddawana jest kilku procesom przygotowawczym. Pierwszą czynnością jest sortowanie rud pod względem wielkości na specjalnych sitach o różnej wielkości oczek. Duże kawały rudy poddaje się procesowi rozdrobnienia w urządzeniach zwanych łamaczami na kawałki o wymiarach rzędu kilku cm (do 10 cm). Natomiast rudy bardzo drobne poddaje się procesowi spiekania w większe kawałki proces ten nazywa się aglomerowaniem (program uprawnienia budowlane na komputer).

Rozdrobniona ruda zawiera duże ilości zanieczyszczeń (tzw. skała płonna) i domieszek. W celu oczyszczenia rudy stosuje się tzw. wzbogacanie rud. Rudy, które wykazują własności magnetyczne (magnetyt), wzbogaca się za pomocą sortowników taśmowych zaopatrzonych w elektromagnesy (kawałki skały płonnej spadają z taśmy, zaś kawałki magnetytu zostają zatrzymane na taśmie). Do wzbogacania limonitu stosuje się suszenie w podwyższonej temperaturze, podczas którego odparowuje woda. Syderyty wzbogaca się przez prażenie. Podczas prażenia zachodzi oprócz odparowania wody rozpad węglowodanów i wydzielenie dwutlenku węgla (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Wzbogacenie metodą przemywania można stosować do wszystkich rud. Polega ono na rozluźnieniu i oddzieleniu miękkich i glinianych składników rudy za pomocą strumienia wody. Wymieszane z wodą gliniaste części rudy i piasek odpływają w postaci szlamu i w ten sposób zostają oddzielone od cięższych kawałków rudy zawierających metal (uprawnienia budowlane).

Materiały wsadowe

W celu usunięcia skały płonnej i oddzielenia zanieczyszczeń od żelaza dodaje się do wsadu dodatki ułatwiające topienie, zwane topnikami. W zależności od rodzaju skały płonnej zawartej w rudzie stosuje się do jej stopienia topniki zasadowe lub kwaśne. Ogólnie obowiązuje zasada, że do rudy ze skałą płonną kwaśną dodaje się topniki zasadowe i na odwrót. Jako topników zasadowych do rud kwaśnych używa się węglanu wapnia (CaCO_:t), magnezytu (MgC0₃) i dolomitu (CaC0₃ MgC0₃) (program egzamin ustny). Do rud zasadowych (bogatych w wapień) dodaje się topniki kwaśne o dużej zawartości Si0₂, np. kwarcyt, piasek itd.

Podstawowym paliwem do wielkich pieców jest koks, który oprócz dostarczania określonej ilości ciepła ma za zadanie zredukować tlenki żelaza. Koks przeznaczony do wielkich pieców (hutniczy) powinien wykazywać dobre własności mechaniczne, odporność na uderzenie i ścieranie (podczas transportu i przeładunków), powinien również wytrzymywać bardzo duże naciski materiałów wsadowych w wielkim piecu oraz wykazywać dobrą przepuszczalność dla gazów, które w czasie procesu przepływają przez cały wsad (opinie o programie).

Najważniejszym wskaźnikiem jakości koksu jest jego skład chemiczny. Dobry kwas hutniczy powinien zawierać jak najwięcej węgla (85-98%), mniej niż. 9% popiołu, mniej niż 4% wilgoci oraz mniej niż 1% siarki (segregator aktów prawnych).

Wielki piec jest piecem szybowym o wysokości 20-35 m i pojemności do 2000 m³. Górna, cylindryczna część pieca nazywa się gardzielą. Przez nią ładuje się materiały wsadowe, przez nią także uchodzi gaz wielkopiecowy. Poniżej gardzieli znajduje się część stożkowa rozszerzająca się ku dołowi, zwana szybem.. Dzięki takiemu ukształtowaniu szybu materiały wsadowe przesuwają się łatwo w dół, mimo że objętość ich początkowo wzrasta (pod wpływem temperatury) (promocja 3 w 1). Najszersza część pieca ma kształt cylindryczny i nazywa się przestronem. Od przestronu w dół profil zwęża się, tworząc spadki. Poniżej przestronu objętość wsadu maleje, ponieważ następuje tutaj topnienie skały płonnej oraz żelaza. Spadki przechodzą w część cylindryczną, zwaną garem. Dno garu nazywane jest trzonem. W dolnej części garu znajdują się otwory przeznaczone do spustu surówki i żużla z wielkiego pieca.