Sieć komunikacyjna

W porównaniu z rolnictwem, przemysł Dominikany przynosi większe dochody - 22% PKB, przy jednocześnie niższej liczbie zatrudnionych - 18% czynnych zawodowo. W przemyśle wydobywczym wiodącą rolę odgrywa eksploatacja rudy niklu (program uprawnienia budowlane na komputer).

Ponadto wydobywane są boksyty, złoto, srebro oraz w niewielkich ilościach rtęć, gips i sól. W przemyśle przetwórczym połowę wartości produkcji dostarcza cukrownictwo, ponadto dobrze rozwinięte są: przemysł materiałów budowlanych (produkcja cementu), odzieżowy, włókienniczy i skórzany oraz papierniczy. W kraju istnieją 4 strefy wolnocłowe oraz 50 wolnych stref przemysłowych. Utrzymuje się wysoka inflacja (10%) i duże bezrobocie ( 50% - 1995). Podstawowe towary eksportowe to: żelazo, nikiel i cukier oraz kawa, kakao, tytoń i wyroby elektroniczne. Najważniejszymi partnerami handlowymi są: Stany Zjednoczone (47% eksportu i 60% importu), Wenezuela, Meksyk, kraje europejskie (22%), Portoryko (8%) oraz kraje azjatyckie (7% - gł. japonia) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Sieć komunikacyjna jest dość dobrze rozwinięta. dł. dróg kołowych wynosi ok. 17 tys. km, a linii kolejowych - 1600 km. Ok. połowa linii kolejowych jest wąskotorowa i służy gł. do przewozu trzciny cukrowej. Najważniejsze lotniska znajdują się w Plinta Cana oraz miastach portowych: La Romana, Puerto Plata i największym - Santo Domingo. Większe porty morskie to: Barahona i San Pedro de Macoris (uprawnienia budowlane).

Wieczne kościoły

Ważną rolę odgrywa turystyk ośrodkiem ruchu turystycznego jest Santo Domingo - stolica państwa. Miasto zostało założone w 1496 przez brata Krzysztofa Kolumba - Bartłomieja. Było pierwszym europejskim osiedlem w Nowym Swiecie. Wśród wielu zabytkowych budowli na szczególną uwagę zasługują: katedra Santa Maria la Menor (XVI w.), gdzie do 1795 spoczywały prochy Krzysztofa Kolumba oraz kościół i klasztor Santo Domingo (XVI w.) (program egzamin ustny). Cennymi obiektami architektonicznymi są także pozostałe szesnasto- wieczne kościoły, pałace i budynki wchodzące w skład centrum handlowego La Atarozana, jak również fragmenty twierdzy Ozama. Do miast walorach historycznych zaliczają się też: Santiago, La Vega, La Romana i Puerto Plata.

Rozległe, piaszczyste plaże, czyste i ciepłe wody morskie sprzyjają rozwojowi ośrodków wypoczynkowych i kąpielisk, których najwięcej wybudowano w rejonie Santo Domingo i La Romana (Boca Chica, San Pedro de Macoris, Guacayanes) oraz między Puerto Plata a San luan (tzw. Riwiera Karaibska) (opinie o programie). Na obszarze Dominikany występują źródła wód mineralnych, dzięki którym powstały tu liczne uzdrowiska (m.in. jarabacoa, Constanza, San lose de Ocoa). Baza noclegowa kraju liczy 65 tys. łóżek. W 1995 Dominikanę odwiedziło 1776 tys. obcokrajowców (najwięcej ze Stanów Zjednoczonych), a wpływy z turystyki zagranicznej wyniosły 1604 min USD (14% PNB) (segregator aktów prawnych).

Wyspę Haiti zamieszkiwali Indianie z plemienia Arawaków. Od 1492 terytorium Dominikany stanowiło wsch. część pierwszej w Ameryce kolonii hiszpańskiej - Hispanioli. W 1697 Dominikana uzyskała jako Santo Domingo status odrębnej kolonii, zach. część Hispanioli otrzymała Francja. W 1793 tereny Dominikany także przeszły we władanie Francji, która utrzymała kolonię do 1809. W tym okresie na wyspę wysłana została część Legionów Dąbrowskiego (1802), mająca tłumić bunt czarnej ludności wyspy. W latach 1809-1821 obszar Dominikany ponownie przejęli Hiszpanie. Po nieudanych próbach związania się z republiką Kolumbii (do I822), a następnie z Haiti (do 1844), Dominikana stała się w 1844 niepodległym państwem (promocja 3 w 1). Stabilizacja ustrojowa gospodarcza w republice jest od 2 poł. XIX w. permanentnie zagrożona. Dyktatura U. Heureaux (1882-1899) umożliwiła wprawdzie państwu rozwój ekonomiczny, nie stworzyła jednak solidnych podstaw u strój owych. Anarchizacja życia politycznego w Dominikanie powodowała interwencje wojskowe i dyplomatyczne Stanów Zjednoczonych w latach 1916-1924, 1930, 1965-1966.