Sieć sklepików kramarskich

Karczmy miały za swe główne zadanie wyszynk wyłącznie - pod groźbą surowych kar - gdańskiego piwa, jak również sprzedaż wina i miodu oraz siana i obroku dla koni gości przyjezdnych. Kramy miały sprzedawać wódkę, świece, chleb, kasze, słoninę, nabiał, masło, jaja i inne wiktuały. Tak bywało, o ile w tej samej wsi istniała zarazem karczma, jak i kram. Wiemy jednak, że sieć karczem i zajazdów była o wiele bardziej gęsta aniżeli sieć sklepików kramarskich (program uprawnienia budowlane na komputer). Na Żuławach spotykamy wsie, gdzie były dwie, a nawet trzy karczmy. Ludność protestowała nawet niekiedy, i to skutecznie, przeciwko planom założenia nowej karczmy we wsi.

Tam jednak, gdzie brakowało punktu kramarskiego, karczmarz powinien był trzymać u siebie produkty żywnościowe zastrzeżone dla kramarzy (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Grozi się mu nawet, że w wypadku gdyby nadal nie chciał zajmować się sprzedażą towarów spożywczych, zaprosi się do wsi kramarza. Z wolna nastąpiło zatarcie się ścisłych początkowo rozgraniczeń asortymentowych pomiędzy karczmą a kramem żuławskim. W wyniku obustronnych skarg rozstrzygnięto, że karczmarzom wolno sprzedawać swoim gościom ściśle kramarskie towary, natomiast kramarze mogą sprzedawać swoim klientom piwo, wino i miód, z zastrzeżeniem, że nie będą wychodzili z tym na ulicę, lecz ograniczą się jedynie do swego kramu. Prowadząc jednak wyszynk piwa, wina i miodu, kramarze obowiązani byli uiszczać połowę czynszu obowiązującego karczmarzy (uprawnienia budowlane).

Naturalnie, towary spożywcze sprzedawane zarówno w karczmach, jak i w kramach, musiały być gdańskiego lub miejscowego pochodzenia. Tak jak stale, chociaż bezskutecznie, zwalczano obce piwo, tak samo śledzono i karano sprzedaż niegdańskiego chleba. Spotykamy jednak przez cały czas wzmianki tylko o szmuglowaniu chleba tczewskiego, który po konfiskacie miał być oddawany szpitalowi w Gdańsku (program egzamin ustny).

Struktura administracji

Karczmy nie mogły prowadzić wyszynku i obsługiwać gości w nocy, po godzinie 10, a czeladzi i robotników sezonowych nawet po godzinie 9 wieczór. Podobnie w niedziele nie wolno było sprzedawać piwa w czasie trwania nabożeństw. W ogóle karczmarze musieli przestrzegać wszelkich zarządzeń porządkowych odnoszących się przede wszystkim do służby najemnej i robotników sezonowych. Odnosiło się to szczególnie do okresów, gdy służba zmieniała swoich pracodawców i najmowała się do nowych prac. Również okresy zagrożenia powodziowego wymagały przestrzegania specjalnych ograniczeń narzuconych karczmarzom (opinie o programie).

Mało wiemy o działalności handlowej Szkotów na Żuławach Gdańskich. W 1614 r. było ich tu siedmiu. Nie wiemy dokładnie, jakie towary sprzedawali. Tradycyjnie trudnili się sprzedażą noży i drobnych przyborów potrzebnych w gospodarstwie domowym. W 1619 r. burmistrz udzielił rocznego zezwolenia kupcowi gdańskiemu Henrykowi Beyer- stanowi na wyłączną sprzedaż na terenie Żuław Gdańskich wyrobów miedzianych i mosiężnych. Kto wie, czy właśnie Szkoci nie prowadzili również sprzedaży detalicznej tego rodzaju towarów. Wydaje się jednak, że w przeważającej masie mieszkańcy Żuław Gdańskich zaopatrywali się we wszelkiego rodzaju towary w Gdańsku, dokąd dość regularnie jeździli, wożąc na targ swoje produkty (segregator aktów prawnych).

Struktura administracji Żuław Gdańskich była splotem instytucji administracji miejskiej, jako pana feudalnego sprawującego władzę na swym terytorium wiejskim, z instytucjami lokalnego samorządu wiejskiego, jaki wytworzył się w toku utrzymywania tych obszarów, podmokłych i depresyjnych, w użytkowaniu rolniczym.

Literatura zajmująca się ustrojem Gdańska informuje, że spośród pięciu okręgów pozamiejskich Gdańska, Żuławami Gdańskimi administrował burmistrz urzędujący z pomocą dwóch rajców, a okresowo również z udziałem przedstawicieli Ławy i Trzeciego Ordynku (promocja 3 w 1). Stąd mamy następującą listę zarządców Żuław Gdańskich, obejmującą okres od końcowych lat XVI w.