Siła ściskająca

Siła ściskająca N_x w strefie ściskanej 1 odpowiada równej co do wielkości normalnej sile rozciągającej N₂i stanowiącej pewną część całej siły rozciągającej N₂, która występuje w strefie 2. Po ustaleniu zbrojenia w strefie 2 odpowiadającego sile N₂i można określić wysokość h₁₂ (program uprawnienia budowlane na komputer). Odstęp między 1 i 2, w którym nie występują żadne naprężenia, powinien być nie mniejszy niż 3/5h₁₂. Pozostała część siły rozciągającej w strefie 2 oznaczona przez N₂3 i odpowiadająca ;ej siła ściskająca N₃₂ w strefie 3 są sobie równe. Po ustaleniu wymaganej powierzchni betonu ze względu na siłę N₃₂, możemy znaleźć wysokość ustrojową h₂3, zgodnie z podaną wyżej regułą. Pozostała siła ściskająca N₃₄ równa jest sile rozciągającej w strefie 4; wreszcie w analogiczny sposób określamy wysokość h₃₄ (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Metoda ta może być stosowana pod warunkiem całkowitego wykorzystania nośności belek-ścian, tzn. że stal w obu strefach rozciąganych powinna zacząć odkształcać się plastycznie, zaś beton w obu strefach ściskanych jest naprężony do granicy wytrzymałości. Pociąga to za sobą znaczne odkształcenia plastyczne belek-ścian w ich płaszczyznach; wzajemna jednak łączność zostaje utrzymana dzięki zdolności belek-ścian do łatwego odkształcenia się w płaszczyznach prostopadłych do ich powierzchni (uprawnienia budowlane).

Powłoki ciągłe traktujemy analogicznie do belek ciągłych, rozpatrywanych wg zasad teorii plastyczności, a mianowicie obieramy odpowiednie wartości momentów nad podporami i ustalamy niezbędne zbrojenie, odpowiadające tym momentom (belki częściowo zamocowane). Można np. przyjąć, że maksymalne wartości momentów dodatniego : ujemnego są sobie liczbowo równe. Wówczas dla powłoki o dwóch jednakowych przęsłach otrzymamy maksymalny moment belkowy równy 0.086 q l², podczas gdy wg teorii sprężystości moment ujemny wynosi 0,125 q l² (program egzamin ustny).

Momenty zginające

Ponieważ powłoka bardziej nadaje się do przenoszenia momentów dodatnich, aniżeli ujemnych, w wielu przyp. może się okazać, że korzystniej jest przyjmować mniejsze momenty nad podporami pośrednimi. Powłoki ciągłe specjalnego typu, zwane sklepieniami usztywnionymi są w swym działaniu bardziej zbliżone do powłok długich, poddanych częściowemu obciążeniu (opinie o programie).

Momenty zginające w powłokach. Podobnie jak w metodzie belkowej, przy obliczaniu powłok długich wg teorii nośności granicznej moment skręcający M_xv i zginający M_x są zazwyczaj pomijane, z tym, że wyniki można poddać korekcie, uwzględniając działanie płytowe powłoki podobnie (dla powłoki krótkiej). Ponieważ poprawka jest raczej nieznaczna, można posługiwać się wzorem przybliżonym. Należy przy tym pamiętać, że wzory te oparte są na założeniu, że powłoka jest w stanie przejąć jednakowy co do wielkości moment zginający (dodatni lub ujemny) w każdym kierunku (segregator aktów prawnych).

Jeśli nie są rozpatrywane inne momenty poza M,,, to wyznaczamy je w taki sam sposób, jak i przy metodzie belkowej, tzn. stosując równanie równowagi znajdujemy dwie ścinające siły jednostkowe przez całkowanie sił w związku z tym powłoką rozpatrujemy jako łuk znajdujący się pod działaniem danego obciążenia oraz sił N_X9.

Górna część przedstawia powłokę ze strefą ściskaną 2 i dwiema strefami rozciąganymi 1 i 3; rozwinięcie przekroju uwidoczniono w dolnej części rysunku. Zakładając, że zbrojenie w strefach rozciąganych rozłożone jest równomiernie, otrzymujemy trapezowy kształt rozkładu N_Xip (jak na rysunku)(promocja 3 w 1). Na krawędzi wartość równa się zeru (gdyż N_x<p = 0); wartość ta wzrasta liniowo w obrębie strefy rozciąganej 1 i pozostaje niezmienna między strefami 1 i 2, gdzie N_x = 0. W obrębie strefy 2 wielkości N_x<r zmniejszają się w sposób liniowy do pewnej ujemnej wartości, odpowiadającej sile rozciąganej w strefie 3; dalszy przebieg rozkładu wartości N’ odbywa się analogicznie.