Siła spłonki

Po wystrzale, płytką ołowiana winna wykazywać w miejscu, w którym stała spłonka, silne wgłębienie, a nawet przedziurawienie. Od niego powinny promieniście się rozchodzić na wszystkie strony w dużej ilości, ale tylko słabe powierzchniowe ryski. Jeżeli to środkowe zagłębienie jest tylko słabe zaś rysy nieliczne, natomiast grube, wyryte przez większe odłamki łuski rozerwanej jeno na niewiele części, znaczy to, że siła spłonki znacznie spadła i spłonki z partii poddanej próbie, do użytku się nie nadają (program uprawnienia budowlane na komputer).

Do spłonki wprowadzamy i umocowujemy w niej lont. Od końca lontu należy odciąć najmniej 2 do 3 cm, które mogły by nasiąknąć wilgocią lub też z których proch mógłby częściowo się wysypać. Cięcie należy wykonać ostrym nożem prostopadle do osi lontu, aby jego koniec po włożeniu do spłonki ściśle przylegał do masy zapalczej, przykrytej miseczką. Za silnie nie należy lontu w spłonkę wciskać, aby nie wywołać jej wybuchu. Nasuniętą na lont łuskę spłonki zaciska się specjalnymi kleszczami, .by nie mogła się z niego zsunąć (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Kleszcze, mogą być wykonane ze stali, chociaż dla bezpieczeństwa pożądane są kleszcze mosiężne.

Zaciskać należy sarn koniec łuski, aby nie zgnieść masy zapalczej, która może przy tym wybuchnąć; również- nie należy zaciskać zbyt silnie, aby przez zgniecenie nie uszkodzić lontu Zaciskanie łuski zębami, czy też w inny nieprzepisowy sposób, jest wzbronione. Na rys. 213 pokazane są spłonki dobrze i zaciśnięte na loncie (uprawnienia budowlane).

Do zapalania wszystkich dynamitów, będących w stanie przepisowej plastyczności i nie zmarzniętych, wystarcza- najzupełniej spłonka Nr 3. Przy zmarzniętym dynamicie nic wystarcza nawet znacznie silniejsza spłonka do całkowitego zapobieżenia niewypałom. Niekiedy przy wadliwym działaniu zapłonu występuje przy zmarzniętym dynamicie zjawisko wykipienia ładunku, przy którym wystrzelają z załadowanego otworu wysoce trujące dymy żółto-czerwonej barwy z objawami kipienia i z towarzyszeniem płomieni (program egzamin ustny).

Żelatyna wybuchowa

Żelatyna wybuchowa wymaga stosowania spłonek Nr 5 i (i. lepiej jednak przy jej stosowaniu używać specjalnych nabojów zapalczych z dynamitu. C.hloratyty i nadchloratyty zapalają się od spłonek Nr (>, a nawet dobrze bywa używać jeszcze silniejszych. Najsilniejszego bodźca wymagają materiały amono-saletrzane, do których nasze władze górnicze nakazują używać spłonki Nr 8 (opinie o programie).

Oprócz podanego wyżej i najczęściej stosowanego sposobu uzbrajania nabojów, istnieją jeszcze inne sposoby wykonywania nabojów za pal czy cb. Tak np. bardzo dobry sposób, a w szczególności przy użyciu materiałów wybuchowych w otulinach (segregator aktów prawnych). Przy tym sposobie nie rozwija się opakowania naboju, lecz wykonuje się otwór na spłonkę z zapalnikiem przez przedziurawienie papieru za pomocą ostrego drewnianego (ew. miedzianego lub mosiężnego) korka. Przy tym sposobie wykonania otulina nie zostaje uszkodzona, a poza tym unika się wysypania materiału wybuchowego. Dla uniemożliwienia wyciągnięcia zapalnika z naboju, owija się druty zapalnika wzdłuż naboju, a następnie w kierunku poprzecznym, tworząc węzeł. głębiej, jak na długości łuski tzn., aby nie dotykał materiału wybuchowego, gdyż w przeciwnym wypadku, płomień w razie bocznego przebicia lontu, mógłby bezpośrednio zapalić i wywołać strzał spalony a nie detonację.

Jako naboju uzbrojonego używa się też często w tym wypadku połowy naboju zwykłego. Na odwrót przy użyciu amonitu, który się bardzo trudno zapala nawet od żywego ognia, należy spłonkę wprowadzić możliwie najgłębiej do środka naboju i dlatego do zapalania należy używać całych nabojów (promocja 3 w 1). Wprowadzenie spłonki do środka naboju należy wykonywać bardzo starannie, aby spłonka zewnątrz przylegała do materiału wybuchowego, gdyż dopiero wtedy można liczyć na pełny i silny zapłon.