Skład mineralogiczny

Skład mineralogiczny wpływa na rozpuszczalność gruntów w wodzie, odporność na wietrzenie i ścieranie. Cząstki zbudowane z pewnych określonych minerałów mają charakterystyczny dla nich kształt, co w konsekwencji odbija się na strukturze gruntów. Na przykład mika ma kryształy w postaci płytek co pociąga za sobą fakt, że w piaskach mikowych objętość wolnych przestrzeni jest niewielka, i że wykazują one dużą sprężystość (program uprawnienia budowlane na komputer).

Piaski mikowe przy nawodnieniu szybko upłynniają się, natomiast piaski z minerałów kwarcu i krzemionki przy dostatecznym zagęszczeniu nie zmieniają cech złoża pod wpływem działania wody. Średnica cząstki odpowiadająca średnicy d₁₀ stanowi o własnościach filtracyjnych gruntu i została nazwana przez A. Hazena [3] wartością znamienną (średnicą miarodajną) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Na podstawie składu granulometrycznego opracowany jest szereg klasyfikacji gruntów. O własnościach gruntów bardzo różnoziarnistych (nierównoziarnistych) decydują własności najdrobniejszych frakcji. Ze składem mineralogicznym i granuloinetrycznym gruntu wiążą się zjawiska fizykochemiczne zachodzące na powierzchni najdrobniejszych frakcji (uprawnienia budowlane). Poznanie zjawisk fizykochemicznych w gruncie pozwala wyjaśnić mechanizm wiązania wody na powierzchni cząstek, sił miedzycząsteczkowych, a w konsekwencji mechanizm formowania się struktur gruntów, tiksotropię gruntów itp.

Powierzchnia graniczna

Powierzchnia graniczna i właściwa cząstek gruntu. Powierzchnia cząstki gruntowej zawsze posiada niezneutralizowany ładunek elektryczny przy czym w naszym klimacie najczęściej o znaku ujemnym (obszerniej o tym będzie powiedziane w następnym podpunkcie przy omawianiu podwójnej warstwy elektrycznej). Natężenie tego ładunku w dużym stopniu zależy od minerału tworzącego cząstkę a w konsekwencji rzutuje na aktywność ‘powierzchniową. Skutki aktywności powierzchniowej są oczywiście związane z wielkością po- powierzchni granicznej to jest powierzchni styku cząstki z otaczającą ją wodą lub z otaczającym powietrzem (program egzamin ustny).

Stosunek powierzchni granicznej do objętości lub masy cząstki nosi nazwę powierzchni właściwej. Im mniejsza jest cząstka tym większa jest jej powierzchnia właściwa. Na przykład stosunek powierzchni do objętości sześcianu. Cząstki iłu mają zwykle kształt płytek lub pałeczek. Takie kształty dają powierzchnię właściwą znacznie większą niż sześciany. Podwójna warstwa elektryczna (opinie o programie). Cząstka gruntu stanowi zbiór obojętnych pod względem elektrycznym atomów oraz jonów o pewnych określonych ładunkach elektrycznych. Jony te wraz z atomami tworzą sieć krystaliczną określonego minerału iłowego. W idealnej sieci krystalicznej ładunki elektryczne jonów dodatnich (kationów) są zobojętnione przez ładunki elektryczne jonów ujemnych (anionów). W sieci krystalicznej naturalnych minerałów iłowych niektóre kationy o wyższej wartościowości są zastąpione przez kationy o niższej wartościowości (np. jon Si⁴⁺ jest zastąpiony przez jon Al³⁺, lub jon Al³⁺ jest zastąpiony przez jon Mg²⁺). Jest to tzw. izomormiczne podstawienie (segregator aktów prawnych).

Izomormiczne podstawienie może mieć miejsce wewnątrz siatki krystalicznej lub na zewnętrznej powierzchni minerałów iłowych. Pierwsza postać jest charakterystyczna dla minerałów grupy montmoryllonitów, druga dla grupy ka- olinitów. Nadaje ono sieci krystalicznej ładunek ujemny, a więc i cząstka ma ładunek ujemny. Ładunek ten jest zobojętniony przez kationy otaczające cząstkę iłu, które w roztworze wodnym mogą ulegać wymianie i dlatego noszą nazwę jonów wymienny cli. Zjawisko występowania niezrównoważonych ładunków elektrycznych powoduje formowanie się podwójnej warstwy elektrycznej dookoła cząstki (promocja 3 w 1). Warstwa jonów na powierzchni cząstki pokazana jest jako naładowana ujemnie (aniony), bezpośrednio przy niej, ale już w wodzie układa się pierwsza warstwa jonów dodatnich (kationów).