Składniki wody

Składniki wody, które mogą szkodliwie oddziaływać na własności betonu, można podzielić na dwie grupy, tj. na składniki pochodzenia nieorganicznego i organicznego (program uprawnienia budowlane na komputer). Do pierwszej grupy zalicza się sole, szczególnie sól kuchenną, siarczany, siarczki sodu, siarkowodór, do drugiej zaś cukier (w roztworze powyżej 0,5% powoduje natychmiastowe wiązanie cementu, a powyżej 1% zupełnie paraliżuje proces twardnienia), kwas humusowy oraz drobne części organiczne. Dopuszczalne zanieczyszczenia wody do zarobu masy betonowej.

Poza tym stopień zakwaszenia wody (stężenie jonów wodorowych) pH wynosi 4. Ogólnie przydatność wody do zarobu masy betonowej można określić w sposób następujący: do użytku nadaje się każda woda naturalna (ze studzien, rzek i jezior), jeżeli jest przezroczysta, bezwonna i nie zanieczyszczona ściekami domowymi lub miejskimi, jak również odpływami z zakładów przemysłowych i bagien (program uprawnienia budowlane na ANDROID). W przypadkach wątpliwych wodę należy poddać analizie chemicznej lub wykonać próby wytrzymałości betonu zarobionego badaną wodą oraz wodą bezwzględnie pewną.

Również temperatura wody zarobowej wpływa na czas wiązania i twardnienia cementu. Przy temperaturze wody niższej od +15°C reakcja z cementem przebiega wolniej, przy temperaturze wyższej od 25°C nieco szybciej. Część wody zarobowej podczas przygotowania masy betonowej potrzebna jest do procesu wiązania cementu; jest to tzw. woda aktywna, tj. chemicznie związana w betonie (uprawnienia budowlane).

Reszta wody służy do zwilżenia powierzchni ziarn kruszywa i nadania masie betonowej konsystencji potrzebnej do urobienia i zagęszczenia, jest to tzw. woda bierna, która z biegiem czasu wyparowuje z betonu, pozostawiając tzw. mikro- i makropory wodne obniżające wytrzymałość betonu. W celu zmniejszenia nadmiaru wody zarobowej nie biorącej udziału w procesie wiązania, wprowadzanej do masy betonowej dla poprawienia urabialności betonu, najnowsze osiągnięcia technologii betonu zalecają stosowanie domieszek uszlachetniających, powodujących np. tzw. napowietrzanie, lub specjalnych zabiegów mechanicznych, np. odpowietrzających (patrz tom VI Budownictwa betonowego) (program egzamin ustny).

Urabialność

W technologii betonu ilość wody w masie betonowej charakteryzuje się stosunkiem ilości wody zarobowej do ilości cementu w jednostce objętości betonu, obliczając oba składniki w jednostkach ciężarowych. Stosunek ten nazywa się powszechnie wskaźnikiem wodno-cementowym i oznacza przez w c Jest powszechnie znane i udowodnione, iż zwiększenie ilości wody w masie betonowej (większe w : c), powoduje obniżenie wytrzymałości betonu. Z powyższego wynika, że należy dążyć do możliwie niskich wartości wskażnika przy zachowaniu potrzebnej urabialności, ale trzeba również prze- c strzegąc stałości ciekłości masy betonowej (opinie o programie).

Według przepisów polskich dla masy betonowej przeznaczonej do nawierzchni jednowarstwowej w : c powinien wynosić 0,40-B0,50, dla masy betonowej warstwy górnej 0,45-0,55, a dla warstwy dolnej 0,40-^0,50. W przypadku stosowania do zagęszczania masy betonowej wibratorów o częstotliwości powyżej 3600 drgań na minutę wskaźniki te zaleca się obniżyć, jednak w żadnym przypadku nie mniej niż do 0,35. W wielu krajach europejskich wskaźnik wodno-cementowy przyjmuje się w granicach od 0,40 do 0,50, wyjątkowo w Anglii 0,55, a w Belgii podobnie jak w Polsce - 0,40, natomiast w Stanach Zjednoczonych 0,45-0,71 (segregator aktów prawnych).

Stosując przyjęty wskaźnik - w różnych mieszankach kruszywa z cementem otrzymamy różną ciekłość, gdyż ta zależna jest również od:
- przemiału i ilości cementu,
- rodzaju i uziarnienia kruszywa,
- temperatury otoczenia i długości trasy transportu.

Oprócz podstawowych materiałów wchodzących w skład masy betonowej są stosowane w specjalnych okolicznościach materiały dodatkowe w nieznacznych ilościach (promocja 3 w 1).