Korpus zapory

W korpusie zapory w obu jej częściach, zamkniętej i przelewowej, znajduje się system galerii spełniający rolę drenażowo-kontrolną. Woda filtrująca przez korpus zapory zostaje odprowadzona systemem przewodów do dolnego stanowiska. W celu zmniejszenia wyporu pod zaporą oraz ograniczenia nadmiernej sufozji i agresji chemicznej wykonuje się w podłożu skalnym przesłony za pomocą zastrzyków z zaczynu cementowego w przedniej części zapory (program uprawnienia budowlane na komputer). Tuż za przesłoną wykonuje się drenaż głęboki, który obniża ciśnienie wody filtrującej w podłożu.

Drenaż ten połączony jest z główną galerią podłużną zapory, z której można wykonywać dodatkowe wiercenia w celu uzupełnienia zastrzyków cementowych lub renowacji drenażu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Określenie naprężeń w zaporze. Zapewnienie stateczności zapory przez osiągnięcie odpowiednich współczynników pewności na przesunięcie i przewrócenie zapory stanowi pierwszy krok w jej projektowaniu. Obliczenie to pozwala zorientować się co do stateczności budowli i określa ogólny zarys jej korpusu. Ostateczny kształt zapory, głębokość jej fundamentowania oraz forma samego fundamentu zależy od rozkładu i wartości naprężeń wewnętrznych w korpusie i podłożu zapory (uprawnienia budowlane). Stosowane powszechnie metody obliczania naprężeń w zaporach ciężkich ze względów czysto praktycznych ograniczają się najczęściej jedynie do uwzględnienia czynników podstawowych parcia wody oraz ciężaru własnego.

Po raz pierwszy zaczęto obliczać naprężenia w zaporze w połowie XIX w. stosując wzór Naviera dla mimośrodowego zginania. Dokonał tego Sazilly traktując zaporę ciężką w przekroju pionowym jako belkę utwierdzoną w podłożu. Od tego czasu zapory te zmieniają swój kształt na bardziej racjonalny. Widać to z porównania ich przekrojów poprzecznych z okresu przed 1850 r. i po przyjęciu się metody Sazilly’ego (program egzamin ustny).

Korona

W ostatnich latach szeroko rozwinęły się metody doświadczalnego wyznaczania naprężeń w zaporach drogą modelowania konstrukcji i układu obciążającego. Badania modelowe znalazły szerokie zastosowanie, szczególnie w takich typach konstrukcji, które ze względu na swój skomplikowany kształt lub charakter obciążenia nie mogły być obliczone metodami analitycznymi. Do najbardziej znanych można zaliczyć metodę badań fotosprężystych (opinie o programie). Staje się ona nieoceniona przy zaporach ciężkich z otworami (galerie) w ich modelach stosunkowo szybko i prosto można określić naprężenia brzegowe wzdłuż krawędzi zewnętrznych zapory, jak i wzdłuż konturów galerii.

Metoda ta daje też możliwość łącznego modelowania zapory i podłoża, co pozwala uwzględnić charakterystyki sprężyste podłoża przy wyznaczeniu stanu naprężeń, Przykład wyznaczania naprężeń w modelu zapory posadowionej na podłożu o różnych współczynnikach sprężystości Ep dla obciążenia parciem hydrostatycznym. Na modelu wykazane są naprężenia brzegowe główne dla 3 przypadków:
Jak wynika z wykresów wpływ podłoża jest niewątpliwy tym większy, im badany przekrój leży bliżej podstawy zapory.
Korona, nachylenia ścian i fundamenty zapory (segregator aktów prawnych). Konstrukcja zapory w przekroju poprzecznym odbiega częściowo od trójkąta, głównie ze względu na koronę oraz część fundamentową.

Spotyka się także załamany, a nawet krzywoliniowy zarys ścian. W górnej części zapory, tam gdzie wierzchołek teoretycznego trójkąta pokrywa się z poziomem piętrzenia profil zapory rozwija się w koronę, której wzniesienie określone jest wysokością miarodajnej fali na zbiorniku (promocja 3 w 1). Korona służy jako most, jeżeli zapora znajduje się na szlaku komunikacyjnym przecinającym rzekę; stanowi ona środek komunikacji służbowej na samej zaporze, jest wreszcie oparciem dla ew. torów poddźwigowych przy obsłudze części przelewowej, krat wlotowych, zamknięć spustów dennych itp.