Składowiska cementu

Począwszy od lat pięćdziesiątych działalność na placu budowy została na tyle zmechanizowana i uprzemysłowiona, a stosowanie fabrycznie produkowanych prefabrykatów tak się rozpowszechniło, że odbiór cementu przez budownictwo jest praktycznie stały w ciągu całego roku, a wahania dziennych wysyłek cementu są stosunkowo niewielkie (program uprawnienia budowlane na komputer). Okoliczność ta powoduje, że pojemności silosów cementu są obecnie znacznie mniejsze. Wielkości tego bardzo ważnego składowiska buforowego wyraża się dziś w liczbach dni przewidywanej średniej dziennej wysyłki cementu.

W nowoczesnych cementowniach zapas cementu silosowego wystarcza na 12-hl5 dni średniej wysyłki i mieści się w 8-M2 silosach o pojemności 4000-i-10 000 t cementu każdy. Średnice silosów są rzędu 15-17 m, a wysokości ok. 40 m (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Nieco odmiennie układają się cechy ilościowe składowisk buforowych cementu na kontynencie amerykańskim, szczególnie w USA.

Sumaryczna pojemność składowiska cementu jest tam na ogół większa niż w Europie i często umożliwia składowanie przeszło 30-dniowej średniej wysyłki cementu, a jednostki silosowe są na ogół mniejsze. Wysoki poziom technologii betonu i rozpowszechniona wśród amerykańskich inżynierów budowlanych dobra znajomość cech użytkowych cementu powodują, że nabywca narzuca producentowi często wymagania bardzo osobliwe, żądając od cementu cech jakościowych odbiegających od wymagań norm. Dlatego w wielkopojemnościowych składach cementu amerykańskich fabryk znajdują się często liczne jednostki silosowe o niewielkich wymiarach i pojemnościach rzędu 2000 t. Jednostki takie służą do lokowania w nich niewielkich partii cementu produkowanego na specjalne żądania (uprawnienia budowlane). Nabywca ma więc dość czasu na kontrolowanie jakości cementu w czasie napełniania silosu, a następnie czerpie z niego „swój” cement w miarę potrzeby.

Przemysł cementowy

W bieżącym stuleciu cement portlandzki zajął niewątpliwie pierwsze miejsce w szerokich wachlarzu materiałów budowlanych, co spowodowało szybki rozwój światowego przemysłu cementowego, zarówno pod względem sumarycznej produkcji, jak i terenowego rozpowszechnienia większej liczby większych wytwórni, wyposażonych w coraz wydajniejsze maszyny produkcyjne (program egzamin ustny).

Rozwój ten wpłynął także w sposób decydujący na technologię przygotowywania cementu do wysyłki i na technikę jego przewozu, czyli na technikę zaopatrywania kraju w cement i na jego dystrybucję wśród poszczególnych, bardzo nieraz zróżnicowanych gałęzi gospodarki narodowej (opinie o programie).
Dawny, tradycyjny sposób pakowania cementu w wykładane papierem beczki drewniane (po 180-200 kg) już przed 50 laty ustąpił pakowaniu cementu do 50 kilogramowych worków papierowych szytych, później klejonych, zaopatrzonych w samoczynnie zamykające się papierowe wentyle.

Liczba warstw papieru worków zależy od metody i odległości transportu, a w pewnym stopniu także od przewidywania warunków i czasu przechowywania. Do przewozów w kraju cementu do celów budownictwa ogólnego wystarczają worki sporządzone z potrójnej warstwy papieru, natomiast partie cementu przeznaczone do dalszego transportu morskiego powinny być pakowane do worków sześciokrotnych, często z papieru bituminizowanego (segregator aktów prawnych). Takie same worki stosuje się też, jeśli cement ma być przechowywany w warunkach grożących znaczniejszym zawilgoceniem, np. na dolnych poziomach wgłębnych kopalni węgla.

W okresie powojennym dalszy ilościowy rozwój budownictwa betonowego oraz rozpowszechnienie przemysłowego wytwarzania elementów prefabrykowanych (fabryki domów), a także koncentracja zużycia cementu na wielkich placach budowy (lotniska, autostrady, zapory, porty morskie) spowodowały coraz szersze stosowanie przewozu cementu luzem. Używa się do tego celu specjalny tabor kolejowy i samochodowy (promocja 3 w 1). W niektórych krajach stosuje się też przewóz cementu luzem barkami śródlądowymi, a także statkami morskimi; potrzebne są jednak do tego odpowiednie warunki hydrograficzne.