Sklepienia tuneli

Do naklejania izolacji na grzbiecie sklepienia tuneli lub sztolni wykonywanych wąskimi paskami w bardzo małej przestrzeni roboczej szczególnie korzystne może okazać się spawanie (program uprawnienia budowlane na komputer).
Po wykonaniu warstwy ochronnej z zaprawy cementowej ok. 1,5 cm narzuconej torkretnicą przystępowano do wykonania sklepienia.
Na izolacji należy ułożyć warstwę ochronną z betonu lub klinkieru na zaprawie cementowej.

Przestrzeń pozostająca między warstwą ochronną na izolacji sklepienia i górotworem powinna być wypełniona kamieniem łamanym lub betonem odpornym na wpływy atmosferyczne. W miejscach, gdzie ze względu na znaczny napływ wody istnieje niebezpieczeństwo wyługowania zaprawy lub wypłukania spoiwa ze świeżo ułożonego betonu, można zamiast stosowania zaprawy cementowej lub betonu szczelnie zaklinować wolne przestrzenie kamieniami (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Przy górotworach wywierających znaczne parcie należy w celu uniknięcia nadmiernie wielkiego przekroju sklepienia i połączonego z tym zakłócenia równowagi górotworu wykonać najpierw sklepienie pomocnicze, przylegające szczelnie do górotworu, na które nakleja się izolację od środka, a potem sklepienie dźwigające.
Można też najpierw wykonać sklepienie dźwigające (wykonywane niekiedy z tubingów).

Na sklepienie nakłada się izolację wodoszczelną od wewnątrz tunelu, po czym betonuje się konstrukcję dociskową (uprawnienia budowlane)..
Można też ułożyć izolację na specjalnej konstrukcji stropu podwieszonego.
W wielu krajach izolację tuneli przed wodą przesączającą się, odprowadzaną sączkami w obrębie kinety, wykonuje się również z płyt z tworzyw sztucznych. Płyty przymocowuje się do podniebienia sklepienia pomocniczego lub za pomocą kotewek wstrzeliwanych do betonu sklepienia. Płyty układa się na zakład. Mają one brzegi specjalnie ukształtowane (podobnie jak dachówki), aby ściekająca woda nie dostawała się pomiędzy płyty (program egzamin ustny).

Łby kotewek

Na łby kotewek nakłada się kapturki z tworzywa sztucznego i przyspawa się do płyt, co zabezpiecza te miejsca przed nieszczelnością. Są też stosowane płyty faliste o specjalnych profilach, które zapewniają łatwiejsze spływanie wody po ich grzbiecie.
Po umocowaniu płyt izolacyjnych wykonuje się sklepienie dźwigające lub konstrukcję dociskową (opinie o programie).
O szerokim zastosowaniu izolacji naklejanej w sposób zmechanizowany za pomocą płomienia, dającej duże oszczędności robocizny i przyspieszającej wykonanie robót, świadczy fakt, że izolacja tego typu została zastosowana w latach siedemdziesiątych do izolacji co najmniej kilkunastu tuneli.

Izolacja jest stosowana zarówno od strony zewnętrznej konstrukcji, jeśli jest ona wykonywana w otwartym wykopie z dostępem do obiektu lub ścianach szczelnych, albo od strony wewnętrznej, gdy konstrukcja jest wykonana w sztolni lub w postaci obudowy z tubingów. W tych ostatnich przypadkach izolacja jest zabezpieczona konstrukcją dociskową żelbetową. Jeśli przypadkowo konstrukcja ta nie dolega szczelnie do izolacji, to pod wpływem parcia hydrostatycznego wody izolacja odrywa się od podłoża, na którym została naklejona. Przy dużej przyczepności lepiku do podłoża mogą nastąpić rozwarstwienia samej izolacji (segregator aktów prawnych). Aby temu zapobiec, izolację nakłada się na warstwie pomocniczej. Warstwę tę nakleja się, aby mogła nie odrywając się udźwignąć całość izolacji wraz z warstwą ochronną do czasu wykonania konstrukcji dociskowej, ale aby przyczepność tej warstwy do podłoża była mniejsza od wytrzymałości całej izolacji na rozwarstwienie.

Aby to uzyskać, naklejenie pierwszej warstwy odbywa się jedynie na zagruntowanym podłożu przy użyciu płomienia. Do tej pierwszej warstwy używana jest papa perforowana. Wielkość i liczba otworów w papie może służyć do regulowania przyczepności (promocja 3 w 1).
Warstwę ochronną izolacji wykonuje się z cienkiej warstwy zaprawy cementowej narzuconej torkretnicą lub z folii z blachy miedzianej.