Skorupka stwardniałego iłu

W gruntach niezamykających wody samoczynnie, przy znaczniejszych ciśnieniach wody oraz przy prowadzeniu szczegółowych badań wodnych wykonać należy zamknięcie sztuczne. W wiertnictwie istnieje kilka sposobów zamykania wody zależnie od warunków i celu pracy (program uprawnienia budowlane na komputer).

Jednym z najprostszych i zupełnie wystarczających na potrzeby wiertnictwa badawczego jest zamykanie wody za pomocą tzw. „iłowania”. W tym celu wierci się w warstwie nieprzepuszczalnej, na przestrzeni, na której chcemy zamknąć wodę, otwór głębokości 5-10 m w sposób tu opisany, a więc spychając rury usiłując uzyskać tymczasowe zamknięcie samoczynne. Po osiągnięciu potrzebnej głębokości należy zaopatrzyć się w odpowiednią ilość specjalnie przygotowanego iłu, wystarczającą do zapełnienia otworu na całą wysokość przewierconej warstwy nieprzepuszczalnej (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Ił użyty do tej pracy musi być dość tłusty i czysty, bez żadnych zanieczyszczeń, jak korzenie roślin, piasek, kamienie itp. Rozkłada się go na czystej i równej podłodze z desek warstwą grubości do 20 m, zlewa wodą i przerabia łopatami i ubijakami na jednolitą plastyczną masę. Z masy tej formuje się kule o średnicy nie przekraczającej połowy średnicy otworu wiertniczego.

W celu sprawdzenia czy ił osiągnął odpowiednią plastyczność, tj. czy po ubiciu w otworze wytworzy jednolitą, dobrze uszczelniającą masę, wykonać należy następujące doświadczenie. Bierzemy do każdej ręki po jednej kuli i uderzamy nimi o siebie (uprawnienia budowlane). Następnie usiłujemy je rozerwać, rozciągając w przeciwnych kierunkach. Kule z dobrze przygotowanego materiału rozerwą się wzdłuż pewnej przypadkowej płaszczyzny, a powierzchnie kul w miejscu rozerwania odsłonią naturalny przełam, taki sam jak po złamaniu jednej kuli lub bryłki iłu. Jeśli natomiast kule odlepią się od siebie, ukazując dwie wygładzone lub lekko porozrywane płaszczyzny, którymi do siebie dotykały - stanowi to dowód, że ił ma za małą plastyczność lub został źle wyrobiony. Dopiero po udanej próbie można przystąpić do wykonywania reszty kul (program egzamin ustny).

Przed użyciem kul do iłowania wskazane jest obsuszyć je, aż do utworzenia się suchej skorupki na ich powierzchni. Skorupka stwardniałego iłu zabezpieczy kule od rozmazywania się na rurach podczas opadania w wodzie (co hamowałoby szybkość opadania) oraz uniemożliwi zlepianie się kul, wrzuconych w zbyt krótkim odstępie czasu (opinie o programie).

Rury obsadowe

Tak przygotowane kule wrzuca się do otworu wiertniczego w kilku kilkunastosekundowych odstępach czasu, by uniknąć połączenia się dwóch kul w czasie opadania, gdyż może to spowodować zatrzymanie się kul w drodze i zakorkowanie otworu na pewnej wysokości ponad dnem. Gdy kule wypełnią 2-3 m otworu należy podciągnąć rury obsadowe o 1-2 m, a ił ubić ubijakiem, umocowanym na żerdziach. W ten sposób postępuje się aż do całkowitego zaiłowania otworu na przestrzeni warstwy nieprzepuszczalnej, bacząc, by rury obsadowe nie wyszły z tej warstwy, lecz w swym najwyższym położeniu pozostały w niej na głębokości około 1 m (segregator aktów prawnych).

Następnie należy ił obciążyć, zostawiając go na kilkanaście godzin (przez noc) pod działaniem obciążenia. Obciążenie można wykonać za pomocą nowej kolumny rur, zamkniętej u dołu drewnianym korkiem, i wpuścić w nie ewentualnie dodatkowo żerdzie, które opiera się na wierzchu rur za pomocą ścisku. Ił osiągnie wówczas dostateczną zwartość i spójność do późniejszych manipulacji.

Po skonsolidowaniu się iłu można rozpocząć wciskanie rur obsadowych. Wciskanie należy wykonać za pomocą prasy lub śrub ratunkowych bez obracania rurami, pozostawiając ił przez cały czas pod działaniem obciążenia (promocja 3 w 1). Po kilku metrach rury będą stawiać tak duży opór przeciw wciskaniu, że dalsza praca staje się niemożliwa. Należy wówczas usunąć obciążenie z otworu i wybrać z niego świdrem część iłu, nie dochodząc jednak do spodu rur obsadowych. Następnie powtórnie zmontować obciążenie i powtarzać całą operację dotąd, aż rury osiągną dno uprzednio wywierconego otworu, starając się przy tym w miarę możności zagłębić je nieco w grunt rodzimy.