Skrzyżowanie magistrali

Droga II klasy technicznej (magistrala) jest również przeznaczona do szybkiego ruchu, jednak o mniejszym natężeniu, to też budowana jest jako jedno jezdniowa, dwukierunkowa, w zasadzie dwupasowa; jedynie typ stosowany w terenach podmiejskich może mieć trzy pasma ruchu.
Skrzyżowanie magistrali z koleją lub linią tramwajową powinno przebiegać w różnych poziomach, z drogami innymi może się łączyć w poziomie jako skrzyżowanie bezkolizyjne (program uprawnienia budowlane na komputer).
Warunki techniczne budowy magistral są zbliżone do budowy autostrad.

Drogi III, IV i V klasy technicznej są drogami samochodowymi normalnego typu przeznaczonymi do ruchu mieszanego, mogą być włączone do sieci ulic miejskich ruchu normalnego N lub wolnego W. Jedynie drogi klasy III stanowią przedłużenie ulic ruchu przyspieszonego P.
Drogi samochodowe III klasy technicznej są drogami o jednej jezdni dwukierunkowej w zasadzie
dwupasowej, jedynie na odcinkach podmiejskich mogą występować trzy lub cztery pasma ruchu zależnie od przewidywanego natężenia ruchu.
Drogi klasy III są przeznaczone do obsługi transportowej poszczególnych regionów kraju, omijają jednostki osadnicze poniżej 10 tys. mieszkańców.

Skrzyżowania z kolejami tych dróg są dwupoziomowe, z innymi drogami mogą być jednopoziomowe o wydzielonych pasmach ruchu. Wspólnie z drogami klasy I i II stanowią podstawową sieć dróg samochodowych.
Drogi samochodowe IV klasy technicznej są przeznaczone do ruchu mieszanego, miejscowego. Łączą poszczególne miasta i osiedla, mogą omijać tylko małe jednostki osadnicze, umożliwiając jednocześnie ruch bezpośredni do głównych ulic tych osiedli.

Drogi V klasy technicznej są przeznaczone dla ruchu lokalnego o nieznacznym natężeniu i przewadze ruchu konnego, łączą poszczególne wsie i osiedla z miastami i między sobą (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Ulice miejskie i osiedlowe dzieli się na cztery kategorie zależnie od szybkości projektowej i znaczenia funkcjonalnego w mieście.
- Kategoria E - grupa ulic typu ekspresowego (szybkiego) przeznaczona do połączeń regionalnych i międzydzielnicowych bez obsługiwania terenów, po których przebiega.
- Kategoria P - ulice ruchu przyspieszonego przeznaczone do połączeń międzydzielnicowych i obsługi przyległych terenów w ograniczonym zakresie (program egzamin ustny).
- Kategoria N - ulice ruchu normalnego, doprowadzające ruch do dzielnicy oraz ruch wewnątrz dzielnicy z obsługą terenów przyległych.
- Kategoria W - ulice ruchu wolnego, przeznaczone do bezpośredniej obsługi wewnętrznej jednostek mieszkaniowych.

Ulice ekspresowe

Ulice ekspresowe E są izolowane od miasta przez odpowiednie poprowadzenie trasy: w wykopie lub na nasypie. Tworzą zazwyczaj obwodowe arterie dla dzielnic centralnych miasta. Obwodnice dużych miast przebiegają na ich peryferiach, przeważnie w pasach zieleni, jako izolacji, pozwalają na niewprowadzanie szybkiego ruchu w rejony centralne miasta (opinie o programie).
Ulice ekspresowe mają odrębne jezdnie dla każdego kierunku ruchu. Skrzyżowania ich z innymi drogami i ulicami, jak również liniami kolejowymi przebiegają w różnych poziomach. Wzdłuż ulic ekspresowych można prowadzić ‘ruch pieszy, jednakże całkowicie odizolowany (ciąg pieszy nie może poprzecznie przekraczać jezdni w poziomie) (segregator aktów prawnych).

Ulice ruchu przyspieszonego P są przeznaczone do połączeń transportowych poszczególnych dzielnic miasta, jak również z centrum miasta i z obiektami publicznymi (parki, stadiony itp.). Skrzyżowania z innymi ulicami, tramwajami i ruchem pieszym dopuszcza się w jednym poziomie, jednak dla zachowania ciągłości ruchu pożądane jest stosowanie skrzyżowań dwupoziomowych.
Ulice ruchu normalnego N łączą przyległe dzielnice miast między sobą i z ulicami o ruchu przyspieszonym; są przystosowane do przyjmowania ruchu wewnątrz poszczególnych dzielnic. Stanowią podstawową sieć dróg miejskich (promocja 3 w 1).

Ulice kategorii W są przeznaczone wyłącznie do obsługi ruchu wewnętrznego. Ruch kołowy odbywa się jako ruch powolny z zatrzymywaniem na skrzyżowaniach.